ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 66

ซือลั่วใจเต้นตึกตัก กังวลจนเหงื่อท่วมเต็มมือไปหมด

อันที่จริงนางเห็นชายเสื้อที่อยู่ใต้เตียงตั้งแต่ที่หลิวก่วงมาเมื่อครานั้นแล้ว ทว่านางก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น วันนั้นนางได้กลิ่นหวานที่จางอย่างมากในห้องของเว่ยฉงซี ซือลั่วคิดไม่ออกว่าเป็นกลิ่นอะไร จนกระทั่งเว่ยฉงซีบอกว่าอยากกินเค้กถั่วแดงแล้วซือลั่วไปร้านเหยาจี้และได้กลิ่นขนมอันหอมหวานนั้น...

หลังจากที่นางนำเค้กถั่วแดงกลับมาก็ได้กลิ่นนั้นในห้องอีก วันนี้นางไปร้านเหยาจี้ด้วยความอยากลองดู และก็เป็นไปดังคาด เถ้าแก่ตกลงให้นางแสดงฝีมืออย่างง่าย

เรื่องทั้งหมดนี้เป็นไปอย่างราบรื่นจนเกินไป ราบรื่นจนซือลั่วมิอาจยอมรับได้ ดูท่าว่าท่านอ๋องน้อยเว่ยที่อยู่เบื้องหน้าจะมีเรื่องราวเบื้องหลัง

เนื่องจากนางกับเว่ยฉงซีลงเรือลำเดียวกันแล้ว นางจึงควรจัดวางตำแหน่งที่นั่งของตนเองให้ดี เลี่ยงไม่ให้เว่ยฉงซีผลักไสนางออกไปหรือทอดทิ้งนางในภายภาคหน้า เช่นนั้นนางคงจะถึงที่ตายเป็นแน่แท้

ซือลั่วอยากที่จะทำความเข้าใจถึงได้พูดออกมาเช่นนี้

นางมองไปที่เว่ยฉงซีอย่างประหม่าเพราะกลัวว่าเขาจะฆ่าคนเพื่อปิดปาก

“ไม่ต้องแล้ว ถั่วแดงกวนก็ดีมากแล้ว" หลังจากเว่ยฉงซีพูดจบก็ไม่กล่าวสิ่งใดอีก และมองดูซือลั่วอย่างเงียบเชียบ

สายตาของเขาทำให้นางรู้สึกกลัว ราวกับว่าเขาได้กลายเป็นคนอื่นไปแล้ว ซือลั่วคิดว่าบางทีนี่อาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเว่ยฉงซี เขาไม่ได้ยินยอมมาตั้งแต่แรกแล้ว

“ตอนเย็นจะกินอะไร” ซือลั่วกัดฟันถาม

“แล้วแต่"

ซือลั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง "วันนี้ป้าไช่ส่งผักมาให้ไม่น้อยเลย พวกเราเอาไปผัดดีไหม”

"ดี"

ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้นางไม่อาจนิ่งนอนใจ

นางกัดฟันไปห้องครัวแล้วจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อลอบมองไปยังเว่ยฉงซีที่อยู่ด้านนอกก็พบว่าเขากำลังจ้องมองซือฮวาที่อยู่ในเล้าโดยที่หันหลังให้นาง นางจึงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่หากสังเกตจากปฏิกิริยาเมื่อครู่ ซือลั่วสัมผัสได้ถึงความอาฆาตอย่างชัดเจน

เมื่อลอบมองไปยังเว่ยฉงซีที่อยู่ด้านนอกก็พบว่าเขากำลังจ้องมองซือฮวาที่อยู่ในเล้าโดยที่หันหลังให้นาง นางจึงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่หากสังเกตจากปฏิกิริยาเมื่อครู่ ซือลั่วสัมผัสได้ถึงความอาฆาตอย่างชัดเจน

เว่ยฉงซีมีเจตนาที่จะฆ่าจริง ๆ เขามีความคิดนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว จนกระทั่งเมื่อสักครู่ที่ซือลั่วเกือบจะพูดความลับของเขาออกมา ความคิดนี้ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น 

รอบกายเขาอันตราย หากไม่ระวังแม้แต่นิดเดียวก็คงไม่มีทางที่จะฟื้นคืนได้อีกตลอดไป

เขามองไปทางซือฮวา แล้วมองไปยังลานบ้านที่สะอาดและเป็นระเบียบ จากนั้นจึงลูบที่วางแขนของรถเข็น หลังจากที่เงียบไปนาน เขาก็เค้นหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน

สิ่งที่ซือลั่วไม่รู้ก็คือเว่ยฉงซีได้ตัดสินใจลงไปแล้ว

ทั้งสองคนกินอาหารเย็น อาหารเย็นมื้อนี้ดูไม่ต่างจากปกติ แต่ซือลั่วกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่แปลกประหลาด

หลังจากกินข้าวเสร็จ นางก็ล้างจาน ส่วนเว่ยฉงซีก็กลับไปยังห้องของตนเอง

นางกลับไปที่ห้องของตนเอง พอคิดหน้าคิดหลังดูก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยปกตินัก ปฏิกิริยาของเว่ยฉงซีไม่ปกติอย่างมาก

เขาต้องการที่จะฆ่านางใช่หรือไม่

ซือลั่วตื่นตระหนกจนเหงื่อแตกพลั่ก

นางใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมานานเกินไปจนประเมินความเหี้ยมโหดอำมหิตของผู้คนในยุคโบราณต่ำเกินไปอย่างแท้จริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเว่ยฉงซีที่ปีนขึ้นมาจากกองซากศพคนตายในสมรภูมิรบ สำหรับเขานั้นคงไม่ได้แยแสชีวิตของคนมากนัก

ซือลั่วเดินวนบนพื้นอย่างร้อนรน นางรู้สึกว่าเว่ยฉงซีจะต้องลงมือในคืนนี้เป็นแน่ นางไม่มีเวลามาคิดว่านางดีต่อเขามากเพียงใดหรือคิดถึงมิตรภาพระหว่างพวกนาง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงเมื่อเทียบกับสิ่งที่เจ้าของร่างเดิมทำกับเว่ยฉงซี 

นอกจากนี้นางได้แตะเกล็ดย้อนของเว่ยฉงซีเข้าให้แล้ว เขาต้องการที่จะลงมือแล้วหรือ

เมื่อดับไฟ ทั่วทั้งลานบ้านก็เงียบสงบอย่างแปลกประหลาด

ซือลั่วนอนอยู่ในความมืดมน ไม่กล้าหลับตาและตัวสั่นระริกตลอดทั้งคืน จนกระทั่งซือฮวาขันขึ้นมาในยามรุ่งสาง ซือลั่วจึงอดทนไม่ไหวอีกต่อไปและผล็อยหลับไปด้วยความสะลืมสะลือ

ในตอนนี้เอง ประตูของเว่ยฉงซีก็เปิดออกอย่างเงียบเชียบและปิดลงในชั่วพริบตา

…

ซือลั่วรู้สึกว่าหายใจลำบากขึ้นเรื่อย ๆ นางลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิดและมองเห็นเพียงคนรูปร่างสูงใหญ่ที่เลือนรางอยู่ข้างเตียงของนางเท่านั้น

“...ปล่อยข้า!" นางทั้งจับทั้งข่วนอย่างร้อนรน แต่คนผู้นั้นราวกับตั้งใจที่จะบีบคอนางจนตาย จึงไม่ให้ช่องทางหนีแก่นางเลย ซือลั่วสัมผัสได้ถึงความตายอีกครั้งอย่างชัดเจน...

นางเบิกตากว้างและจ้องมองคนผู้นั้นด้วยความหวาดหวั่น นางรู้ว่านั่นคือเว่ยฉงซี

ยามที่ซือลั่วคิดว่าตนเองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ทันใดนั้นมือที่บีบนางอยู่ก็ปล่อยออก ซือลั่วร่วงลงบนพื้น หอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับกุมลำคอไว้ นางไม่เคยคิดว่าการที่ได้หายใจจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีถึงเพียงนี้มาก่อน  ลำคอของนางน่าจะบาดเจ็บแล้ว ทุกครั้งที่หายใจก็รู้สึกเจ็บคอไปส่วนหนึ่ง...

ความรู้สึกที่รอดชีวิตจากเคราะห์ร้ายได้นั้นชัดเจนแจ่มแจ้งอย่างมาก