ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 103

ไม่ว่าอย่างไร ทั้งหมดคือความผิดของแม่เฉินคนเดียว

แม่เฉินรู้สึกจุกออก อย่าให้ได้พูดว่าเสียใจแค่ไหน แต่เมื่อนางเห็นสีหน้าถมึงทึงของพ่อเฉิน ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อถึงยามค่ำ แม่เฉินให้อู๋ซื่อไปทำอาหาร

อู๋ซื่อบอกว่าต้องดูแลเฉินหลง แม่เฉินจึงบ่นกระปอดกระแปดว่านางขี้เกียจ

แต่เมื่อนึกได้ว่าลูกชายคนรองถูกฟาดไปหนึ่งที นางก็สงสาร จึงไม่ได้เรียกอู๋ซื่อ เรียกเพียงหยางซื่อเท่านั้น

หยางซื่อเองก็อยากอู้เหมือนกัน แต่แม่เฉินก็ร้ายกาจไม่เบา จึงพูดอย่างเอาเรื่อง

“หยางซื่อ หากเจ้าไม่มา เจ้าก็อย่าเป็นสะใภ้ตระกูลเฉินอีกเลย ตระกูลเฉินรับผู้หญิงใหญ่อย่างเจ้าไม่ไหวหรอก เจ้ามาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเสีย”

หยางซื่ออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด รีบขอโทษขอโพย จากนั้นเข้าไปทำอาหารพร้อมแม่เฉิน

เมื่อเห็นข้าวที่เฉินหู่หุงกับข้าวที่เขาทำ แม่เฉินได้แต่ปวดใจ จากนั้นด่าทอครอบครัวเฉินหู่

ตอนกินอาหารเย็นก็ไม่ได้เรียกครอบครัวเฉินหู่

เมื่อรอกลางดึกที่มืดสนิท รอให้ทุกคนนอนหลับไปแล้ว ครอบครัวของเฉินหู่จึงลุกขึ้น เฉินหู่พาเฉินต้านิวเฉินเอ้อนิวไปนวดแป้งทำบะหมี่

พ่อเฉินกับแม่เฉินที่นอนลงลืมตาทันที แม่เฉินด่าทอเจ้าลูกอกตัญญู

พ่อเฉินกลับพูดเสียงเข้ม

“พรุ่งนี้เอาอาหารแห้งเข้ามาไว้ในบ้าน”

คืนนี้ช่างเถอะ ปล่อยเฉินหู่กำเริบไปอีกวัน

เฉินหู่ทำบะหมี่ไข่ ตอนนี้เขาใส่ส่วนผสมเต็มที่ ทำให้บะหมี่ไข่หอมกรุ่น เขายกไปให้เฉียนซื่อกิน

เฉียนซื่อรับมา แล้วถามอย่างอ่อนโยน

“พ่อ พวกเจ้าไม่กินหรือ?”

เฉินหู่ยิ้มพร้อมตอบ

“ยังมีอีกเยอะ เจ้ากินให้เต็มที่ หากไม่พอในหม้อยังมีอีก”

ทุกคนในบ้านกินอย่างอิ่มหนำสำราญ

พอกินเสร็จก็กลับเข้าห้องไปนอน

สองมื้อที่ผ่านมาได้กินของดี ทำให้เฉียนซื่อมีน้ำนมมากพอ กลางดึกที่เงียบสงัด เมื่อลูกหลายคนนอนหลับแล้ว เฉียนซื่อรู้ว่าเฉินหู่ยังไม่นอน นางจึงเอ่ยเสียงค่อย

“พ่อ หากไปจากนี่พวกเราจะไปไหน”

อีกไม่นานหิมะก็จะตกลงมาแล้ว เฉียนซื่อนึกถึงเมื่อสามปีก่อนตอนที่ครอบครัวซูซานหลางถูกขับออกจากสาแหรกตระกูล หิมะก็ตกหนักเหมือนกัน

ตอนนั้นเมื่อรู้ข่าว นางทั้งสงสารและเห็นใจ รู้สึกว่าสวรรค์ไม่มีตา แต่นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับตัวนาง ตอนนี้ถึงตาครอบครัวนางแล้ว

ตกลงจะไปที่ใดได้ล่ะ เฉียนซื่อนึกไม่ออกว่าพวกนางจะไปไหนได้

“ไม่ต้องห่วง พี่สามต้องยืมเงินให้พวกเราแน่นอน ถึงตอนนั้นพวกเราจะสร้างบ้านแล้วก็เพาะปลูก”

เฉินหู่รู้ว่าในใจเฉียนซื่อเป็นห่วง เขาจึงปลอบนางอย่างอ่อนโยน