ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 144

คนในตระกูลซุนที่ได้เห็นภาพนี้กับตา ต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจ ที่แท้หมอเทวดาไม่ได้เย็นชากับทุกคน

ตาเฒ่าอู๋แบกซูเสี่ยวลู่ไว้บนหลัง เดินทางออกจากเมืองกลับไปยังหมู่บ้านหนานซาน

สองวันนี้มีหิมะตก บางที่ก็ลื่นไปบ้าง

ซูเสี่ยวลู่กังวลว่าตาเฒ่าอู๋จะลื่นล้ม แต่หลังจากสังเกตสักพัก นางก็วางใจ อาจารย์ของนางเดินได้อย่างมั่นคง ซูเสี่ยวลู่จึงคิดจะนอนหลับ

แต่นางยังไม่ทันหลับ ขาก็ถูกหยิกเบาๆ

"อาจารย์— —"

ซูเสี่ยวลู่รู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง

ตาเฒ่าอู๋แค่นเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า "หิมะตกแบบนี้ ยังจะกล้านอนอีก เจ้าอยากเป็นหวัดหรือไง?"

"จะนอนอะไรกัน ท่องจุดฝังเข็มให้อาจารย์ฟัง ท่องตำราสมุนไพรให้อาจารย์ฟัง มีเรื่องให้ทำตั้งเยอะแยะ ไหนเลยจะมีเวลาให้เจ้านอน"

ตาเฒ่าอู๋เป็นคนเข้มงวดยิ่งนัก วันนี้อากาศหนาวจัด มิหนำซ้ำลมหยางยังพัดมาเป็นระยะ ถ้านังหนูเผลอหลับไปจริงๆ ก็จะต้องเป็นหวัดแน่ๆ ดังนั้นจะให้พักผ่อนง่าย ๆ คงเป็นไปไม่ได้ ต่อให้เหนื่อยก็ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างให้กระฉับกระเฉง

ซูเสี่ยวลู่เห็นว่าไม่มีโอกาสได้นอนแล้ว จึงหาวหนึ่งทีแล้วเริ่มท่อง

นางได้อ่านตำราแพทย์มามากมาย รู้จักสมุนไพรมากมาย และยังมีตารางจุดฝังเข็มอีกมากมาย

ระหว่างทางที่ท่องไป ก็ถูกสุ่มถามเป็นระยะ ทำให้ซูเสี่ยวลู่หายง่วงไปนานแล้ว

ใกล้จะถึงบ้านแล้ว

ตาเฒ่าอู๋วางซูเสี่ยวลู่ลง เขาไพล่มือไว้ข้างหลังแล้วพูดว่า "ระยะทางเหลืออีกไม่มากแล้ว เดินเองบ้าง วิ่งเองบ้าง เดี๋ยวให้มารดาเจ้าชงน้ำขิงให้ดื่มเพื่อขับความหนาวสักหน่อย"

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้า "ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวพอน้ำขิงเสร็จ ข้าจะเอาไปให้อาจารย์ถ้วยหนึ่งด้วย"

ตาเฒ่าอู๋พยักหน้าเบาๆ "อืม"

เขามองไปข้างหน้า ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ทำให้ซูเสี่ยวลู่ต้องวิ่งถึงจะตามทัน เขากระแอมแล้วพูดว่า "อีกอย่าง กลับถึงบ้านอย่าบอกบิดามารดาของเจ้านะว่าข้าแบกเจ้ากลับมา"

ซูเสี่ยวลู่เข้าใจความหมายทันที ยิ้มตาหยีแล้วตอบรับ "ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไม่พูด"

อาจารย์ที่แสนดีของนาง ช่างน่ารักจริงๆ

เมื่อซูเสี่ยวลู่มาถึงหน้าประตูบ้าน ก็ตะโกนเสียงดัง "ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พี่โจวเหิง ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

ในบ้านดูคึกคักมาก ซูเสี่ยวลู่ได้ยินเสียงของครอบครัวเฉินหู่ ทำให้นางอดมิได้ที่จะรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

ส่วนในบ้าน พอได้ยินเสียงของซูเสี่ยวลู่ ซูฉงก็วิ่งมาเปิดประตู

พอประตูเปิด ซูฉงก็อุ้มซูเสี่ยวลู่ขึ้นมาแล้วเดินเข้าบ้านอย่างเป็นธรรมชาติ พลางถามด้วยความห่วงใยว่า "เสี่ยวลู่ หนาวหรือไม่ หิวหรือไม่?"

ซูเสี่ยวลู่กอดคอซูฉงแล้วหอมแก้มเขาทีหนึ่ง แล้วพูดออดอ้อนว่า "พี่ใหญ่ ข้าไม่หนาวและไม่หิว แค่คิดถึงพวกพี่ท่านมากๆ เท่านั้นเอง"

"พวกเราก็คิดถึงเจ้ามากเหมือนกัน"