ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 145

แต่ทำไมที่บ้านถึงทำผักดองเปรี้ยวผักดองเผ็ดมากมายขนาดนี้เล่า? ครอบครัวของพวกเขาก็กินไม่หมดสักหน่อย

ราวกับรู้ว่าซูเสี่ยวลู่จะสงสัย ซูเสี่ยวหลิงจึงพูดเบาๆ ว่า "บ้านเรากับบ้านท่านอาหูจื่อกำลังจะทำการค้าด้วยกัน ขายผักดองเปรี้ยวกับผักดองเผ็ดที่ท่านอาสะใภ้ทำ อีกสองสามวัน ท่านพ่อกับท่านอาหูจื่อก็จะไปขายที่ในเมืองแล้วล่ะ"

"น้องเหิงยังตั้งชื่อร้านให้พวกเราสองครอบครัวของเราด้วยนะ ชื่อว่า สือโหย่วเว่ย ล่ะ"

ซูเสี่ยวหลิงแบ่งปันข่าวดีของครอบครัวให้ซูเสี่ยวลู่ฟัง

ดวงตาของซูเสี่ยวลู่ก็เป็นประกายเช่นกัน นางจึงยิ้มแล้วพูดว่า "ดีจังเลย ดีจังเลย ฝีมือของอาสะใภ้เล็กยอดเยี่ยมออกขนาดนั้น ต้องโด่งดังแน่นอนเลยล่ะ ฮี่ฮี่"

ซูเสี่ยวลู่ดีใจมากที่ครอบครัวสามารถก้าวไปถึงจุดนี้ได้

นางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่า วันนั้นที่เข้าไปในเมืองคือไปหาแผงขายของนั่นเอง

ซูซานหลางกับเฉินหู่นั่งอยู่ด้วยกัน แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าของบิดาทั้งสองก็มีรอยยิ้ม

เฉียนซื่อกับจ้าวซื่อต้มน้ำขิงมา

จ้าวซื่อพูดกับซูเสี่ยวหลิงว่า "ซานเม่ย เอาถ้วยนี้ไปให้อาจารย์ลุงดื่มหน่อย"

ซูเสี่ยวหลิงพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วถือถ้วยไปยังเรือนหลังข้างๆ

จ้าวซื่อนั่งลงข้างซูเสี่ยวลู่ หยิบช้อนมาป้อนซูเสี่ยวลู่ทีละคำ

ตอนนี้ จ้าวซื่อจึงมีเวลาพูดว่า "ซื่อเม่ย เดินทางกลับมาไกลขนาดนี้ เหนื่อยแย่เลยสินะ ดื่มน้ำขิงแล้วกลับไปนอนพักสักงีบนะ ตอนเย็นแม่จะทำของอร่อยๆ ให้เจ้ากิน"

ซูเสี่ยวลู่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ท่านแม่เจ้าคะ ข้าไม่เหนื่อยหรอก เป็นอาจารย์ที่แบกข้ากลับมา"

จ้าวซื่อชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วแสดงสีหน้าดีใจทันที "จริงหรือ?"

ตาเฒ่าอู๋มักจะเย็นชาอยู่เสมอ และเขาเป็นถึงอาจารย์ นิสัยของเขาจึงยากที่จะคาดเดา ถ้าเขาไม่แบกซูเสี่ยวลู่ก็ไม่ผิดอะไร จ้าวซื่อแค่เป็นห่วงเพราะซูเสี่ยวลู่ยังเด็ก

แต่ตอนนี้พอรู้ว่าตาเฒ่าอู๋แบกกลับมา จ้าวซื่อก็สบายใจขึ้น

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้า "ทั้งขาไปและขากลับล้วนเป็นอาจารย์ที่แบกไว้ทั้งหมด แต่อาจารย์ไม่ให้ข้าพูดแบบนี้ ท่านพ่อท่านแม่ ท่านอาหูจื่อ ท่านอาสะใภ้ พี่ชายพี่สาว พวกท่านต้องช่วยข้าเก็บเป็นความลับนะเจ้าคะ"

ทุกคนหัวเราะ ยิ้มพลางพยักหน้ารับ

จ้าวซื่อพูดด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนเย็นจะทำกับแกล้มสองอย่างให้อาจารย์ของเจ้า"

จ้าวซื่อกับซูซานหลางสบตากัน ตอนนี้พวกวางใจโดยสิ้นเชิงแล้ว

ตาเฒ่าอู๋ที่อยู่เรือนหลังข้างๆ ทำหน้าบึ้ง ถือถ้วยน้ำขิงพลางพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างหงุดหงิด

เขาดื่มน้ำขิงหมดในคำเดียวแล้วคืนถ้วยให้ซูเสี่ยวหลิง พูดเสียงเรียบว่า "กลับไปได้แล้ว"