ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 151

เวลาหนึ่งปี เพียงพอแล้ว

ความเข้มงวดของหลินผิงเซิง ซูฉงและซูหวาต่างรับรู้ได้

พวกเขาพยักหน้ารับปากอย่างหนักแน่น

โอกาสศึกษาเล่าเรียนที่ได้มาอย่างยากลำบาก พวกเขาจะคว้าไว้ให้มั่น ไม่ว่าบทสรุปจะเป็นอย่างไร จะไม่เสียใจเด็ดขาด

ซุนจื่อเชียนโล่งอก พร้อมหัวเราะ

“ดี หากไม่มีธุระใด พวกเราไม่รบกวนอาจารย์แล้ว ขอตัว”

หลินผิงเซิงพยักหน้า

ซูซานหลางมองหลินผิงเซิง แล้วโค้งคำนับอย่างขอบคุณ

“ขอบคุณอาจารย์ที่ยินดีสอนพวกเขา”

หลินผิงเซิงหันมองซูซานหลาง เอ่ยเสียงเรียบ

“บนโลกนี้ไม่มีผิดถูกอย่างสิ้นเชิง ผิดถูกอยู่ที่ใจ ไม่เกี่ยวกับคนนอก”

เขาไม่สนใจว่าซูซานหลางจะเข้าใจหรือไม่ พูดจบก็หันหลังออกไปทันที

ซุนจื่อเชียนถอนหายใจ

“อาจารย์หลินพูดถูก บนโลกนี้ไม่มีผิดถูกอย่างสิ้นเชิง ขอเพียงพวกเราไม่ได้ทำสิ่งที่น่าละอาย นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว”

ส่วนคำตัดสินผิดถูกจากผู้อื่น จะเป็นไรไปเล่า

ซุนจื่อเชียนพาพวกซูซานหลานสามคนออกจากโรงเรียน เขาอยากเชิญซูซานหลางสามพ่อลูกกลับจวนตระกูลซุน ซุนจื่อเชียนกล่าวขึ้น

“เสร็จธุระหมดแล้ว วางใจได้แล้วนะ ท่านอาจารย์น้อยคงร้อนใจอยากทราบข่าว พวกเรานำข่าวดีนี้ไปแจ้งนางพร้อมกันเถอะ”

ซูซานหลางกลับยกมือปฏิเสธ เขากล่าวว่า

“ขอบคุณนายท่านซุนที่ช่วยเหลือ ขอนายท่านซุนนำข่าวไปแจ้งเสี่ยวลู่ที พวกเราคงไม่ไปแล้ว ขอแยกกันตรงนี้เลย ข้าจะพาลูกกลับบ้านแล้วขอรับ”

พูดจบ ซูซานหลางพาซูฉงซูหวากลับบ้าน

ซุนจื่อเชียนมองดูแผ่นหลังของสามพ่อลูก เอ่ยขึ้นอย่างอิจฉา

“เขาช่างมีวาสนายิ่งนัก ถึงได้มีลูกชายลูกสาวเช่นนี้”

เมื่อนึกถึงลูกสาวของตัวเอง สีหน้าซุนจื่อเชียนอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว วันใดวันหนึ่ง เชาเชื่อว่าลูกชายลูกสาวของเขาก็คงจะแข็งแรง พวกเขารู้เรื่องตั้งแต่เด็ก เขาเองก็เป็นคนที่มีวาสนาไม่ใช่หรือ

คิดได้ดังนั้น ซุนจื่อเชียนกลับบ้านอย่างดีใจ

ซูซานหลางเองก็อารมณ์ดี พาซูฉงซูหวาไปซื้อพู่กันกับหมึกก่อนจึงจะกลับบ้าน

เมื่อกลับไปถึงบ้าน จึงแบ่งปันข่าวที่น่ายินดีนี้ให้จ้าวซื่อและครอบครัวเฉินหู่

นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก ทุกคนจึงดีใจกันมาก

ซูฉงกับซูหวาแบ่งปันเรื่องราวที่ได้ยินได้เห็นในโรงเรียนกับโจวเหิง โจวเหิงฟังอย่างสงบ บางครั้งก็พูดคุยตอบโต้บ้าง

จ้าวซื่อกลับดึงมือซูเสี่ยวหลิงกลับห้อง เพื่อเตรียมเย็บกระเป๋าไปโรงเรียนให้ซูฉงกับซูหวา