ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 154

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มพลางพยักหน้า ตาเฒ่าอู๋เห็นดังนั้นก็สบายใจเดินออกไป เขาต้องเอาหม้อข้าวต้มที่ไม่ค่อยอร่อยนั่นไปให้ซุนปั๋วเฉิงและลูกชาย

ซูเสี่ยวลู่เฝ้าเตาอย่างตั้งใจ ไม่นานข้าวต้มในหม้อดินก็เริ่มเดือด นางมองดูหม้อพลางนึกถึงตอนที่ตาเฒ่าอู๋คนข้าวต้มแรงๆ ก่อนหน้านี้ จึงตัดสินใจว่าจะคนให้น้อยที่สุดและปล่อยทิ้งไว้ก่อน

หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่งพอประมาณ ซูเสี่ยวลู่ก็ค่อยๆ เทสมุนไพรบดละเอียดลงในหม้อ

ไม่นานนัก นางก็ได้กลิ่นไหม้ลอยออกมา...

ซูเสี่ยวลู่รีบหยิบทัพพีมาคนข้าวต้มในหม้อทันที ข้าวต้มที่เคยขาวใสกลับกลายเป็นสีเหลือง

ผ่านไปอีกระยะหนึ่ง ในที่สุดอาหารสมุนไพรก็เสร็จเรียบร้อย ซูเสี่ยวลู่ดับไฟที่เตา แล้วมองอาหารสมุนไพรในหม้อด้วยความลังเล สีเหลืองของมันดูดีกว่าสีดำอยู่นิดหน่อย แต่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน นางก็ยังรู้สึกว่าอาหารนี้ไม่น่าจะอร่อย

หากนางเอาสิ่งนี้ไปให้ซุนเป่าซ่านและซุนเป่าเชี่ยน พวกเขาจะกินมันลงหรือเปล่านะ?

ซูเสี่ยวลู่หยิบช้อนขึ้นมาเตรียมชิม นางปลอบใจตัวเองว่า บางทีอาจจะเป็นอาหารที่ดูธรรมดาแต่รสชาติอาจยอดเยี่ยมเกินคาดก็ได้

นางลองตักชิมคำหนึ่ง แต่ยังไม่ทันกลืน นางก็รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องรีบคายออก

“แหวะๆ! ทำไมมันถึงชาในปากได้ขนาดนี้!”

รสชาติมันช่างแย่จนกินยาก คล้ายกับกินองุ่นดิบที่ยังไม่สุก ฝาดจนลิ้นชา ไม่ต้องพูดถึงว่าจะกินหมดถ้วย แค่คำเดียวก็ไม่อาจกลืนลงไปได้เลย!

ซูเสี่ยวลู่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความสงสัยในตัวเอง นางดมกลิ่นของอาหารสมุนไพรในหม้อ พบว่ามีกลิ่นสมุนไพรและกลิ่นข้าวที่ยังคงอยู่ แต่ทำไมเมื่อรวมกันแล้วถึงได้ไม่อร่อยเช่นนี้?

หรือว่าจะลองเติมน้ำส้มสายชู? ใส่เกลือเพิ่มอีกหน่อยดีไหมนะ?

นางเติมเครื่องปรุงเพิ่ม แต่กลับไม่มีความกล้าพอที่จะลองชิมอีกครั้ง ข้าวต้มสมุนไพรในหม้อดูเข้มข้นเป็นเนื้อเดียวกัน สีเหลืองก็ดูดีไม่น่าเกลียด ทว่าความกังวลเกี่ยวกับรสชาติยังคงอยู่ในใจ

ซูเสี่ยวลู่ตักข้าวต้มสมุนไพรใส่ถ้วยเตรียมนำไปให้อาจารย์

ตาเฒ่าอู๋กำลังนั่งหลับตาพักผ่อน เมื่อถูกซูเสี่ยวลู่เรียกให้ตื่นขึ้นมา เขามองดูข้าวต้มในถ้วยอย่างครุ่นคิด ดูเหมือนจะดีกว่าที่เขาทำไว้เสียอีก จึงตักเข้าปากคำใหญ่โดยไม่ทันระวัง

แต่แล้วรสชาติประหลาดก็แผ่ซ่านไปทั่วปาก ตาเฒ่าอู๋ถึงกับพ่นออกมาแทบไม่ทัน “แหวะๆๆ! ยัยหนู เจ้าอยากวางยาข้าหรืออย่างไร นี่มันอะไรกันเนี่ย!”

ซูเสี่ยวลู่พูดด้วยท่าทางจริงจัง “อาจารย์ ท่านคิดว่าอาหารนี้ให้ผลทางยาดีไหมเจ้าคะ?”

ตาเฒ่าอู๋สูดลมหายใจลึก รู้สึกว่าคำพูดนี้คุ้นๆ อย่างบอกไม่ถูก ใช่แล้ว นี่มันคำพูดเดียวกับที่เขาเพิ่งพูดกับยัยหนูตัวแสบนี่เมื่อครู่

แม้ว่ารสชาติจะบรรยายได้ยากเหลือเกิน แต่หลังจากลองพิจารณารสชาติที่ยังหลงเหลืออยู่ในปาก เขาขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “สรรพคุณยานั้นดีอยู่”

“แต่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคำว่าอร่อยเลยสักนิด”

ซูเสี่ยวลู่พูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “อาจารย์ ในตำราที่บอกว่าอาหารสมุนไพรอร่อยน่ะ มันคงไม่จริงใช่ไหมเจ้าคะ? ข้าทำตามขั้นตอนทุกอย่างเลยนะ”

ทั้งๆ ที่ทำตามขั้นตอนในตำราอย่างเคร่งครัด แต่รสชาติที่ได้กลับยากจะบรรยายอย่างถึงที่สุด