ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 155

เพื่อสุขภาพ พวกเขาจึงฝืนใจกินอาหารสมุนไพรนั้นลงไป แม้จะไม่ชอบ แต่ในใจก็หวาดกลัวว่าสิ่งนี้จะต้องกินทุกวันหรือไม่

ซุนปั๋วเฉิงและซุนจื่อเชียนไม่กล้าถามตาเฒ่าอู๋โดยตรง จึงฝากให้เหลียนซื่อเป็นคนถามซูเสี่ยวลู่แทน เพราะเหลียนซื่อเป็นแม่ และสนิทกับซูเสี่ยวลู่มากกว่า การถามจากนางจึงดูเป็นธรรมชาติและง่ายกว่า

ส่วนตาเฒ่าอู๋นั้น นอกจากจะมีท่าทีอ่อนโยนเพียงกับศิษย์รักของเขาเท่านั้น เวลาพูดคุยกับคนในจวนตระกูลซุน เขามักจะแสดงท่าทีดุดันอยู่เสมอ

ซูเสี่ยวลู่มองเหลียนซื่อด้วยความจริงจัง ก่อนจะส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่ต้องกินบ่อยเจ้าค่ะ แต่จะมีให้กินเดือนละครั้ง”

อาหารสมุนไพรแม้จะไม่อร่อย แต่ก็ควรกินเพื่อสุขภาพ

นางตั้งใจว่าจะพยายามหาวิธีทำให้อาหารสมุนไพรไม่น่ากลัวอย่างที่เป็นอยู่ และทำให้ซุนเป่าซ่านกับซุนเป่าเชี่ยนสามารถกินได้อย่างสบายใจมากขึ้น

เหลียนซื่อฟังคำตอบด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจและกลุ้มใจ โล่งใจเพราะต้องกินแค่เดือนละครั้ง แต่ก็กลุ้มใจเพราะถึงอย่างไร ก็ยังต้องกินเดือนละครั้งอยู่ดี

รสชาตินั้นไม่อาจหลอกลวงลิ้นได้ แม้จะปิดตาก็ไม่ได้ช่วยอะไร

เหลียนซื่อยิ้มขื่นพลางพูดว่า “เข้าใจแล้ว”

ซุนเป่าซ่านและซุนเป่าเชี่ยนฟังเงียบๆ ก่อนที่สองพี่น้องจะหันมายิ้มให้กัน

สุดท้าย ซุนเป่าซ่านพูดกับเหลียนซื่อด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่กลัวรสขม”

ซุนเป่าเชี่ยนเองก็ยิ้มพลางพูดว่า “ข้าก็ไม่กลัวเหมือนกัน”

ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา พวกนางกินแต่ยาเม็ด กลืนน้ำอุ่นลงไป ก็ไม่รู้สึกทรมานอะไร

เมื่อเปรียบเทียบกับยาขมที่ต้องดื่มในอดีต สองพี่น้องต่างก็คิดว่านี่ดีมากแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น การที่ต้องกินแค่เดือนละครั้งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เหลียนซื่อมองดูซุนเป่าซ่านและซุนเป่าเชี่ยน ก่อนจะยิ้มออกมา นางลูบหัวลูกทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน

ซูเสี่ยวลู่ฝังเข็มเสร็จแล้วก็เดินไปอีกทาง แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่นางได้บันทึกเรื่องนี้ไว้ในใจอย่างเงียบๆ ปัญหาเรื่องอาหารสมุนไพรนี้ นางจะต้องหาทางแก้ให้ได้!

ไม่หวังถึงขั้นให้อร่อย แต่ขอให้รสชาติปกติก็ยังดี

หรือไม่ นางอาจใช้เวลาว่างไปเรียนทำอาหารจากพ่อครัวของจวนตระกูลซุน ถึงแม้ในอนาคตจะไม่สามารถทำอาหารสมุนไพรให้อร่อยเลิศได้ แต่ให้รสชาติปกติก็คงไม่ใช่ปัญหา

ดังนั้น หลังจากกลับไปถอนเข็มให้เหลียนซื่อและสองพี่น้องเสร็จเรียบร้อย ซูเสี่ยวลู่กลับมาที่เรือนพักของนาง และนั่งกินของว่างตอนกลางคืนกับตาเฒ่าอู๋ นางจึงพูดกับเขาว่า

“ท่านอาจารย์ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะตั้งใจฝึกฝนฝีมือการทำอาหาร พ่อครัวใหญ่ของจวนสกุลซุนทำอาหารเก่งมาก ข้าคิดว่าเวลาข้าอยู่ที่จวน ข้าจะใช้เวลาครึ่งชั่วยามทุกวันไปเรียนรู้จากเขา”

ตาเฒ่าอู๋เหลือบมองซูเสี่ยวลู่แวบหนึ่ง ก่อนจะจิบเหล้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เอาเถอะ ขอแค่อย่าให้กระทบกับการเรียนวิชาแพทย์ของเจ้าก็แล้วกัน”

บางที หากยัยหนูน้อยขยันฝึกฝนและศึกษาเพิ่มเติม นางอาจจะทำอาหารสมุนไพรให้อร่อยขึ้นมาได้จริงๆ

คนเราทุกคนล้วนมีวันที่ป่วย ไม่เว้นแม้แต่หมอเทวดาเอง หากล้มป่วยด้วยหวัดหรือโรคเล็กๆ น้อยๆ การได้กินโจ๊กสมุนไพรที่ร้อนกรุ่นและอร่อยสักถ้วย คงเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุด