ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 156

การค้าขายไม่ใช่เรื่องง่าย การเริ่มต้นครั้งนี้ราวกับมีน้ำเย็นสาดใส่สองครอบครัว

ผู้คนเพียงแค่เดินมาดูความครึกครื้น ก่อนจะพากันแยกย้ายออกไป พร้อมทั้งพูดคุยกันว่า

"ผักกาดขาวกับผักใบเขียวพวกนี้ไม่ได้มีค่าอะไรเลย จะมาขายแปดเหวินได้ยังไง ของแบบนี้ใครๆ ก็ทำได้ ถ้าอยากกินก็กลับไปบอกภรรยาในบ้านทำให้ก็จบแล้ว ทำไมต้องมาซื้อด้วยล่ะ ต่อให้อร่อยก็คงกินไม่ได้เยอะอยู่ดี"

ในบ้านทุกคนต่างก็มีผักอยู่แล้ว ทำกินเองง่ายๆ ก็กินจนเบื่อ

เมื่อเห็นว่าผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดที่ตั้งใจเตรียมมาไม่มีใครสนใจ ซูซานหลางและเฉินหู่ต่างรู้สึกเหมือนเมฆดำปกคลุมจิตใจ

ซูเสี่ยวหลิงเองก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างแค่มองดูร้านครู่หนึ่ง พอรู้ราคาแล้วก็โบกมือปฏิเสธและเดินจากไป

ซูเสี่ยวลู่ที่เฝ้ามองร้านเงียบเหงาเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพยายามคิดหาวิธีแก้ไข และแล้ว นางก็นึกความคิดหนึ่งขึ้นมาได้

ใครๆ ก็ว่า “ไม่มีใครปฏิเสธคนที่มีรอยยิ้มจริงใจได้” ถ้าทำตัวเป็นมิตรและเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น อย่างน้อยในสิบคนก็น่าจะมีสักคนสองคนที่ยอมใจอ่อนและลองชิมดู!

“ของอร่อย ถ้าได้ลองแล้วรู้สึกว่าไม่เหมือนใคร คนก็จะอยากซื้อไปกินเพิ่มเอง”

ซูเสี่ยวลู่คิดได้ดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ อาหู่ อาสะใภ้ ไม่ต้องกังวลกันนะ ข้ามีวิธีแก้ไข”

เมื่อซูเสี่ยวลู่พูดขึ้นมาเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นต่างหันมามองนางด้วยความสนใจทันที

ได้ครับ แปลใหม่ให้มีโทนนิยายจีนโบราณ:

ในยามนี้มิใช่กลัวว่ากลยุทธ์จะใช้การไม่ได้ แต่กลัวว่าจะไร้หนทางใดให้ใช้

“เสี่ยวลู่ เจ้าจะมีวิธีใดบ้าง รีบพูดให้พวกเราได้ฟังเถิด”

เฉินหู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน

ซูซานหลางก็นึกตามแล้วกล่าวว่า “ซื่อเม่ย เจ้าจะมีวิธีใดที่พอช่วยได้หรือ?”

ซูเสี่ยวหลิงมองไปที่ซูเสี่ยวลู่ แล้วเผยรอยยิ้มออกมา

ซูเสี่ยวลู่ก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "ทุกคนไม่ยินดีที่จะซื้อก็เพราะไม่ยอมลองชิม หากไม่ยอมลองก็ไม่รู้ว่าผักดองของบ้านเรานั้นอร่อยสุดๆ ดังนั้นพวกเขาก็ยิ่งไม่ซื้อกันไป วิธีของข้าคือ เราจะออกไปที่ถนน แล้วทักทายผู้คนที่เดินผ่านมาเชิญชวนให้มาลองชิมฟรีๆ ถ้าชิมแล้วไม่ชอบก็ไม่ซื้อก็ได้”

เมื่อได้ยินวิธีการที่ซูเสี่ยวลู่พูด ซูซานหลางก็คิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้

อย่างไรก็ตาม เฉียนซื่อยังคงกังวลและกล่าวว่า “ถ้าพวกเขาลองชิมแล้วก็ยังไม่ยอมซื้อจะทำอย่างไรดี?”

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มหวานและพูดต่อว่า “ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนมีรสนิยมที่ต่างกัน ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบสิ่งเดียวกัน แต่ก็ต้องมีบางคนที่ชอบกิน เราก็แค่ต้องใช้ใจในการจับกลุ่มคนที่ชอบกินจริงๆ เท่านั้นเอง”

หัวไชเท้ากับผักกาด ต่างก็มีคนรักคนชอบ มีคนชอบก็ต้องมีคนไม่ชอบ แม้ของที่อร่อยแค่ไหนก็ยังมีคนไม่ชอบ แต่แม้ของจะไม่อร่อยก็ยังมีคนรักอยู่ดี