ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 157

นางลองชิมผักใบเขียว รสเปรี้ยวกรอบกลมกล่อม ผักดองก็ชวนให้เจริญอาหาร ทั้งเปรี้ยวทั้งเค็มอย่างพอดิบพอดี

ของดีเช่นนี้ได้ชิมฟรีไปแล้ว ทว่ากลับรู้สึกว่ายังไม่จุใจ หากต้องการลิ้มรสเพิ่ม คงต้องซื้อเท่านั้น นางปรายสายตาไปยังถังไม้อันใหญ่ที่ใช้ผ้าขาวบางปิดไว้ ก่อนเอ่ยถามว่า “ของที่อยู่ในถังนั้น จะมีรสชาติเดียวกันกับที่วางข้างนอกนี้หรือไม่?”

เมื่อจ้าวซื่อได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจทันทีว่านางติดใจรสชาติ พลางส่งยิ้มกล่าวว่า “เหมือนกันทุกประการเจ้าค่ะ หากกลัวว่าจะไม่เหมือนกัน ข้ายินดีเปิดถังแล้วตัดแบ่งให้นำไปลองชิมเพิ่มอีกสักหน่อยได้”

หญิงผู้นั้นได้ยินว่ายังสามารถชิมเพิ่มได้ ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ดีเลย เช่นนั้นข้าขอลองดูอีกสักครั้ง หากรสชาติยังคงเหมือนเดิม ข้าจะซื้อกลับไปชิมที่บ้าน”

“ได้เลยเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่ามีลูกค้ารายแรก ทุกคนก็ปลาบปลื้มใจนัก จ้าวซื่อจึงล้างมือในอ่างน้ำจนสะอาด จากนั้นจึงตักผักดองในถังไม้ใบนั้นออกมา หั่นแบ่งให้หญิงผู้นั้นลองชิมอีกครั้งด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ซูเสี่ยวลู่ก็กำลังเชิญชวนคนแปลกหน้าคนที่สี่แล้ว

“พี่ชาย เชิญมาลองชิมผักดองรสเปรี้ยวและผักดองรสเผ็ดของข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ ไม่คิดเงิน หากไม่ถูกปากก็ไม่ต้องเสียเงิน หากถูกใจก็ซื้อกลับไปนิดหน่อย ข้าน้อยรับรองว่าไม่ว่าจะตุ๋นไก่ ตุ๋นปลา หรือตุ๋นเต้าหู้ ก็อร่อยเหลือเกินเชียวเจ้าค่ะ”

“ผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดของร้านข้านั้น นอกจากจะนำมาเป็นกับแกล้มยามดื่มสุราแล้ว ยังใช้ทำอาหารตุ๋นได้หลายหลาก ทั้งเข้ากันได้อย่างลงตัว ยามตุ๋นกับสิ่งใดก็หอมอร่อยไปหมดจริง ๆ เลยเจ้าค่ะ”

ซูเสี่ยวลู่เอ่ยชวนพลางกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็มองตามอย่างสนใจ คิดในใจว่า “ในเมื่อชิมได้ฟรี ไม่ถูกปากก็ไม่ต้องเสียเงิน” จึงตัดสินใจเดินเข้ามาลองลิ้มรสตามคำเชิญ

แล้วลูกค้าคนที่สองก็ปรากฏตัวขึ้นในบรรยากาศชื่นมื่น

หญิงผู้นั้นชั่งผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดได้หนึ่งชั่ง นางยิ้มพลางหยิบเงินจ่าย ก่อนเอ่ยว่า “ใช้ตุ๋นเต้าหู้ได้ด้วยหรือ หากอร่อย คราวหน้าข้าจะกลับมาซื้ออีกนะ”

จ้าวซื่อพยักหน้ารัว ๆ พลางตอบด้วยสีหน้าเบิกบาน “ได้เลยเจ้าค่ะ”

ขณะเดียวกัน ซูซานหลางก็เดินขึ้นมาช่วยอีกแรง ส่วนซูเสี่ยวหลิงนั้น วิ่งออกไปริมถนน ลอกเลียนท่าทีของซูเสี่ยวลู่ คอยพูดชักชวนหญิงสาวที่เดินผ่านไปมาไม่ขาดปาก

นางยังออกอาการประหม่าเล็กน้อย แก้มแดงเรื่อเสียงเรียกจึงไม่ดังนัก กระนั้นนางก็หาได้ยอมแพ้ไม่ หากคนนี้ไม่หยุดรับฟัง นางก็หันไปเรียกคนถัดไปเรื่อย ๆ

ซูเสี่ยวลู่เหลือบมองสถานการณ์ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเชื้อเชิญเสียงดังกว่าเดิม

“พี่ชาย พี่สาว ท่านป้าคนสวย คุณลุงใจดี...”

คำเรียกทั้งพี่สาวใจดี ท่านป้าแสนอ่อนโยน และสรรพนามอื่น ๆ อีกมากมาย ต่างพรั่งพรูออกจากปากของซูเสี่ยวลู่ไม่ขาดสาย

เสียงกังวานแจ่มชัดของนางนั้นโดดเด่นอยู่กลางถนนสายนี้ ด้วยความกระตือรือร้นและการเชิญชวนอย่างจริงใจ ผู้คนจึงหลั่งไหลเข้ามาลองชิมผักดองเปรี้ยวและผักดองเผ็ดกันมากขึ้นเรื่อยๆ

แน่นอน เมื่อมีคนซื้อ ก็ย่อมมีคนที่ชิมแล้วไม่ซื้อเป็นธรรมดา

“แปดเหวินแพงไปจริง ๆ ข้าไม่เอาดีกว่า”