ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 170

“อย่างไรก็ดีกว่าตอนนี้ หากมีทางรักษา ก็สมควรต้องทำ”

เฉินหู่รีบพูดขึ้นว่า “เสี่ยวลู่ เจ้าอย่าเพิ่งฟังคำของอาสะใภ้ ข้าไม่ได้รีบร้อนอะไร เจ้าลองช่วยดูใบหน้าของอาสะใภ้ก่อนเถิด”

เฉียนซื่อทำท่าจะพูดบางอย่าง แต่ซูเสี่ยวลู่ก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “วิธีการรักษาของท่านอาเฉินค่อยว่ากันทีหลัง ข้าขอดูใบหน้าของท่านอาสะใภ้ก่อนเจ้าค่ะ”

เฉียนซื่อยังอยากพูดบางคำ แต่เฉินหู่มองนางด้วยสายตาแน่วแน่ “แม่ เราตกลงกันไว้แล้ว”

หากเฉียนซื่อไม่ยอมรับการรักษา เขาเองก็จะไม่รักษาเช่นกัน

เมื่อเห็นแววตามุ่งมั่นของเฉินหู่ เฉียนซื่อได้แต่กลืนคำพูดกลับไป ก่อนจะหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ซูเสี่ยวลู่ “เสี่ยวลู่ งั้นก็ขอรบกวนเจ้าด้วย”

เฉียนซื่อนั่งลง ซูเสี่ยวลู่เดินไปข้างๆ นาง ยื่นมือไปสัมผัสรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเฉียนซื่อ ก่อนจะค่อยๆ เก็บเส้นผมของนางให้เรียบร้อยไปทัดไว้หลังใบหู

รอยแผลเป็นของเฉียนซื่อเริ่มจากหน้าผาก ไล่ลงไปถึงลำคอ ด้านในนางมีแผลเป็นต่อเนื่องลงไปถึงระดับอก ซูเสี่ยวลู่เคยเห็นในวันที่เฉียนซื่อให้กำเนิดเฉินสือ

แผลเป็นเหล่านี้นูนขึ้นมาอย่างผิดปกติ ไม่มีรูขุมขนเหมือนผิวหนังทั่วไป ลักษณะคล้ายหนอนดินที่ฝังอยู่ใต้ผิวหนัง พื้นผิวของแผลเป็นเรียบเนียน ไม่มีขนขึ้น

เฉียนซื่อดูประหม่า แผลเป็นอันน่าเกลียดนี้ติดตามนางมาหลายปี ทำให้นางต้องทนกับคำล้อเลียนมาตั้งแต่วัยเด็ก หากสามารถรักษาได้จริง ชีวิตนางคงเปลี่ยนไปมาก

ซูเสี่ยวลู่จับชีพจรของเฉียนซื่ออย่างตั้งใจ เพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายของนางอย่างละเอียด

หลังจากตรวจชีพจรเสร็จ ซูเสี่ยวลู่มองเฉียนซื่อที่จ้องนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ท่านอาสะใภ้ รอยแผลเป็นบนใบหน้าของท่านรุนแรงมาก ข้าไม่อาจรับรองได้ว่าจะรักษาให้หายสนิท แต่สามารถปรับปรุงให้ดีขึ้นจากสภาพเดิมได้บ้างเจ้าค่ะ”

ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเฉียนซื่อถูกแผลเป็นดึงรั้งจนผิดรูป ข้างขวาของนางทั้งเปลือกตาและขนาดดวงตาแตกต่างจากข้างซ้าย แผลเป็นที่น่าสยดสยองทำให้นางไม่กล้าสบตาผู้อื่น

ความรู้สึกด้อยค่าฝังลึกในจิตใจ เฉียนซื่อจึงอ่อนไหวต่อสายตาของคนอื่นมากกว่าปกติ หากใครมองหน้าของนาง แม้เพียงผ่านๆ นางก็มักคิดว่าคนเหล่านั้นกำลังจ้องมองแผลเป็นของนาง

ซูเสี่ยวลู่เคยพบวิธีการรักษาแผลเป็นในตำราแพทย์ แต่กระบวนการล้วนยากลำบาก และนางเองไม่เคยลองรักษาแผลลักษณะนี้มาก่อน แม้ในตำราจะกล่าวว่าสามารถกระตุ้นให้ผิวหนังสร้างขึ้นมาใหม่จนกลับมาดูเหมือนเดิมได้ แต่นางไม่กล้ารับรองผลหรือให้ความหวังกับเฉียนซื่อมากนัก

ตัวอย่างง่ายๆ ก็คืออาหารสมุนไพรที่นางทำก่อนหน้านี้ นางมั่นใจนักหนา แต่ก็ยังล้มเหลว

“เสี่ยวลู่ ต้องใช้เงินเท่าไร เราเต็มใจจ่าย ขอเพียงให้รักษาได้” เฉินหู่รีบพูดขึ้นทันที แม้เฉียนซื่อยังไม่ได้พูดอะไร เขาตรึกตรองคำพูดของซูเสี่ยวลู่แล้ว แม้จะไม่สามารถฟื้นฟูให้เหมือนเดิมได้ แต่หากดีขึ้นบ้างก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ควรลอง

เฉียนซื่อดูมีท่าทีลังเล นางอยากจะบอกให้เลิกคิดเรื่องนี้ แต่พอมือสัมผัสลงบนแผลเป็นนูนๆ บนใบหน้าครึ่งหนึ่งของตัวเอง นางก็พูดอะไรไม่ออก หากมันสามารถดีขึ้นบ้าง บางทีอาจไม่ดูน่ากลัวเช่นนี้อีกต่อไปกระมัง?