ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 171

ซูเสี่ยวลู่มองตาเฒ่าอู๋ด้วยสายตาสำนึกผิด พลางกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ศิษย์ต้องผิดคำพูดกับท่านอีกแล้วเจ้าค่ะ เมื่อครู่ท่านอาเฉินและท่านอาสะใภ้มาขอให้ศิษย์ช่วยรักษา ท่านอาเฉินมีปัญหาที่ขา ส่วนท่านอาสะใภ้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ข้าเคยอ่านเจอในตำราว่ามียาที่ช่วยลบรอยแผลเป็น และสำหรับขาของท่านอาเฉิน ข้าสามารถผ่าตัดรักษาได้ แม้อาจไม่สามารถรักษาให้หายสนิท แต่ก็น่าจะช่วยให้อาการดีขึ้นมากเจ้าค่ะ”

“ศิษย์ผิดเอง ที่ต้องผิดคำสัญญาอีกครั้ง ท่านอาจารย์ ข้าขอโทษเจ้าค่ะ”

ซูเสี่ยวลู่คิดถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับตาเฒ่าอู๋ แม้ปกตินางจะทำตัวซุกซนเพียงใด แต่ตาเฒ่าอู๋ก็มักจะตามใจนางเสมอ อย่างไรก็ตาม ในเรื่องสำคัญ นางรู้ดีว่าต้องรักษาคำพูด ครั้งนี้ที่นางทำผิดสัญญา นางจึงรู้สึกกังวลและไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ตาเฒ่าอู๋ถอนหายใจ เมื่อเห็นน้ำตาของซูเสี่ยวลู่เอ่อคลอ เขาก็ได้แต่พูดด้วยความจนใจว่า “ข้านึกว่าเรื่องใหญ่โตอะไร รักษาเถอะ เจ้าอยากรักษาใครข้าก็ไม่ห้าม แต่ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งด้วยเท่านั้น”

“อีกสองปี เจ้าเร่งจำวิชาฝังเข็มและตำราแพทย์ให้ครบถ้วน อาจารย์จะได้ถ่ายทอดให้เจ้าจนหมดสิ้น”

ตาเฒ่าอู๋ลูบหัวซูเสี่ยวลู่เบาๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซูเสี่ยวลู่สูดจมูก เงยหน้าขึ้นมองตาเฒ่าอู๋ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง น้ำตานางเอ่อคลอ “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”

เมื่อตระหนักว่าตาเฒ่าอู๋ไม่ได้โกรธ นางก็โล่งใจขึ้นมาทันที

ตาเฒ่าอู๋ที่เห็นซูเสี่ยวลู่ไม่มีเรื่องกังวลอีกแล้ว ก็กลับมามีท่าทีเย็นชาเช่นเดิม เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไป ข้ายังนอนไม่เต็มอิ่ม เจ้ารีบไปเถอะ”

ซูเสี่ยวลู่เผยรอยยิ้มอ่อนหวาน พลางพยักหน้าอย่างว่าง่าย และเอ่ยด้วยเสียงสดใสว่า “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ศิษย์ขอทูลลานะเจ้าคะ”

“เจ้าตัวแสบ” ตาเฒ่าอู๋พูดออกมาอย่างจนใจ

ซูเสี่ยวลู่หัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินคำว่า “เจ้าตัวแสบ” แล้วรีบวิ่งออกไป

ตาเฒ่าอู๋ถอนหายใจ เขาออกเดินทางรักษาผู้คนมาหลายสิบปี กว่าจะเจอศิษย์ที่ถูกใจอย่างซูเสี่ยวลู่ได้ แต่เด็กคนนี้กลับมีนิสัยซุกซนจนทำให้เขาทั้งปวดหัวและเอ็นดูไปพร้อมๆ กัน

แม้ซูเสี่ยวลู่ยังไม่ได้จบการเรียนแพทย์ แต่ชื่อเสียงของนางก็เริ่มมีแววจะดังไปก่อนแล้ว เขาเองก็ไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นเรื่องดีหรือร้าย

เมื่อคิดทบทวนดูอีกครั้ง ตาเฒ่าอู๋กลับคลายใจไปเอง ดีหรือร้ายอย่างไร มันก็แล้วแต่โชคชะตา เขาในฐานะประมุขสำนักหมิงกู่ จะทำอย่างไรก็ย่อมได้อยู่แล้ว ในบันทึกสำนักก็เคยมีทั้งคนดีและคนไม่ดีมาก่อน

ว่าไปแล้ว หากคนป่วยหนักมองดู คนที่ปฏิเสธไม่ยอมรักษาโรคให้พวกเขาก็คือคนที่เลวที่สุดในสายตา ดังนั้นดีหรือเลวก็ปล่อยให้เป็นไปตามวิถีของนางเถิด

เมื่อกลับถึงบ้าน ซูเสี่ยวลู่รีบไปค้นตำราแพทย์ทันที

จนกระทั่งซูซานหลางและจ้าวซื่อกลับมา นางยังคงจมอยู่กับการอ่านตำราในห้องอย่างตั้งใจ ทุกคนจึงเลือกที่จะไม่รบกวนนาง

ขณะนั้นซูฉงและซูหวากระซิบกับโจวเหิงและซื่อเม่ยว่า “พวกเราเวลาจะพูดคุยกัน ช่วยพูดเบาๆ หน่อยได้หรือไม่?”