ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 231

ความทุกข์บางอย่าง เงินทองก็ไม่อาจเยียวยาได้

เมื่อได้ฟังคำพูดของจ้าวซื่อ ดวงตาของซูเสี่ยวจือแดงก่ำ ความรู้สึกซาบซึ้งใจเอ่อล้นในหัวใจ นางกลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่สาม พี่สะใภ้สาม... ขอบคุณพวกท่านจริงๆ”

เมื่อซูเสี่ยวจือไม่ปฏิเสธอีกต่อไป ซูซานหลางก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “อย่ากลัวไปเลย ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน พวกเราจะผ่านมันไปด้วยกัน”

ซูเสี่ยวจือคือคนในครอบครัวของเขา ครั้งหนึ่งนางเคยช่วยเหลือและสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ บัดนี้เมื่อนางกำลังลำบาก เขาย่อมต้องช่วยนางเช่นกัน

พวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ๆ การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวควรทำหรอกหรือ?

ซูเสี่ยวจือมีเค้าหน้าละม้ายคล้ายกับหวังซื่อ แม้ว่าพวกนางควรจะเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ความสัมพันธ์และท่าทีที่คนในครอบครัวปฏิบัติต่อซูเสี่ยวจือกลับแตกต่างราวฟ้ากับดิน

ซูซานหลางกลั้นความขมขื่นในใจไว้ ไม่พูดอะไรออกมาอีก

ค่ำคืนนั้นล่วงเลยไป ซูซานหลางเบียดนอนกับหูฉางโซ่วและหูฉางหยาง ส่วนจ้าวซื่อก็นอนกับหูซวงซวง

ซูเสี่ยวจือต้องดูแลหูต้าหนิวตลอดทั้งคืน

รุ่งเช้าของวันถัดมา ซูซานหลางตื่นแต่เช้าแล้วออกจากบ้านไป

จ้าวซื่อยังคงอยู่ช่วยเหลือซูเสี่ยวจือ ทำงานบ้านและช่วยแบ่งเบาภาระงานต่างๆ

......

ซูซานหลางเข้าเมืองมุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลซุน เมื่อมาถึง เขารีบมุ่งหน้าไปหาซูเสี่ยวลู่

ในลานบ้าน ซูเสี่ยวลู่กำลังบดสมุนไพร เมื่อซูซานหลางเดินเข้าไป นางก็หันมาพอดี

เมื่อเห็นซูซานหลาง ซูเสี่ยวลู่ดวงตาเป็นประกายขึ้นพร้อมกับเอ่ยเสียงหวาน “ท่านพ่อ ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

ซูเสี่ยวลู่สังเกตได้ทันทีว่าในดวงตาของซูซานหลางเต็มไปด้วยความกังวล

ซูซานหลางย่อตัวลง เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ซื่อเม่ย เจ้ายังจำอาหญิงของเจ้าได้ไหม?”

เมื่อได้ยินซูซานหลางเอ่ยถึงซูเสี่ยวจือ ซูเสี่ยวลู่ก็จำได้ทันที นางนึกถึงอาหญิงคนที่เคยช่วยเหลือครอบครัวในช่วงเวลาที่ลำบากตั้งแต่นางยังแบเบาะ

ในวันถัดมา ซูเสี่ยวจือเคยมาเยี่ยมครอบครัวของนาง นางยังเคยอุ้มซูเสี่ยวลู่ในอ้อมแขนด้วยความอ่อนโยน ซูเสี่ยวจือเป็นคนที่ใจดีมาก เมื่อรู้ว่าครอบครัวของพวกเขาเริ่มมีความมั่นคง นางก็ดีใจจนน้ำตาไหล

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้า “ข้าจำอาหญิงได้เจ้าค่ะ”

ดวงตาของซูซานหลางแดงก่ำทันที เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “ซื่อเม่ย สามีของอาหญิงของเจ้าเกิดเรื่อง เจ้าไปดูอาการเขาหน่อยได้หรือไม่?”

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้าโดยไม่ลังเล “ได้เจ้าค่ะ”

สำหรับคนที่มีพระคุณกับครอบครัวของนาง ซูเสี่ยวลู่ไม่เคยลืม ต่อให้พวกเขาไม่เคยขอให้ครอบครัวของนางตอบแทน นางก็ยังจดจำไว้ในใจ

บุญคุณ... ย่อมต้องใช้บุญคุณทดแทน

คนเราย่อมต้องรู้จักบุญคุณและตอบแทนเมื่อมีโอกาส

เมื่อสามีของซูเสี่ยวจือเกิดเรื่อง ต้องการหมอ ซูเสี่ยวลู่ย่อมไม่ปฏิเสธ

นางรีบเข้าไปในห้อง หยิบกระเป๋าเข็มและกล่องยาออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน