ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 232

เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของหูต้าหนิว ซูเสี่ยวจือดีใจจนแทบคลั่ง นางรีบพูดกับเขาด้วยความหวัง “ต้าหนิว ตื่นสิ รีบลืมตาขึ้นมามองพวกเราสิ!”

เปลือกตาของหูต้าหนิวสั่นไหว ซูซานหลางและจ้าวซื่อต่างก็ลุ้นจนแทบกลั้นหายใจ

เด็กๆ อย่างหูซวงซวง หูฉางโซ่ว และหูฉางหยางก็ร้องเรียกด้วยความตื่นเต้น “ท่านพ่อ ท่านพ่อ ตื่นเถอะ ลืมตาขึ้นมามองพวกเราสิ!”

ซูเสี่ยวลู่ยังคงสงบนิ่งและควบคุมตัวเองได้ดี นางปักเข็มเงินเพิ่มอีกสองจุด

ถึงแม้ว่าหูต้าหนิวจะยังไม่ลืมตา แต่กลับมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเขา แสดงให้เห็นว่าร่างกายของเขายังคงมีปฏิกิริยาทางอารมณ์

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูเสี่ยวจือรู้สึกทั้งดีใจและกังวล นางหันไปมองซูเสี่ยวลู่ด้วยความคาดหวังและขอร้อง “เสี่ยวลู่ ช่วยอาเขยของเจ้าด้วย!”

ซูเสี่ยวลู่มองซูเสี่ยวจือ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ท่านอาหญิง ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่ข้าต้องบอกท่านตรงๆ ว่าสภาพของอาเขยตอนนี้ไม่ค่อยดี ข้าไม่อยากปิดบังอะไร เข็มที่ข้าปักไปก่อนหน้านี้ก็เพื่อทดสอบว่าอาเขยยังมีสติหรือไม่ และตอนนี้สามารถยืนยันได้แล้วว่าเขายังมีสติอยู่ เขาสามารถได้ยินที่พวกท่านพูด”

การที่หูต้าหนิวมีปฏิกิริยารับรู้ หมายความว่าเขายังสามารถสัมผัสถึงสิ่งรอบตัวได้ และสิ่งที่ซูเสี่ยวจือพูด เขาก็รับรู้ทั้งหมด เพียงแต่เขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้เท่านั้น

สภาพร่างกายของหูต้าหนิวในตอนนี้แย่ลงอย่างมาก อีกทั้งยังมีกลิ่นของความตาย หากการรักษาด้วยยาไม่ได้ผล ร่างกายของเขาจะเสื่อมสภาพลงเรื่อยๆ และในที่สุด หูต้าหนิวก็อาจจะเสียชีวิตได้

ซูเสี่ยวลู่เปิดกล่องยา หยิบขวดยาเล็กๆ ออกมา ก่อนเทยาหนึ่งเม็ดลงบนฝ่ามือแล้วพูดว่า “นี่คือยารักษาชีวิต ละลายกับน้ำแล้วให้อาเขยกินก่อน”

ยารักษาชีวิตนี้ใช้ในสถานการณ์ที่อันตรายร้ายแรง มีคุณสมบัติในการรักษาชีวิตไว้ พร้อมทั้งเติมพลังชีวิตเข้าสู่ร่างกาย

ยานี้ถูกปรุงขึ้นจากสมุนไพรหายากหลายชนิดที่ได้จากมิติของนาง น้ำที่ใช้ต้มยาก็เป็นน้ำพุวิญญาณซึ่งเต็มไปด้วยพลังงานลี้ลับ ยาจึงมีพลังชีวิตในตัวเอง

สำหรับร่างกายของหูต้าหนิวที่เสื่อมโทรมเช่นนี้ สิ่งที่เขาต้องการที่สุดในตอนนี้ก็คือพลังวิญญาณจากยานี้

ซูเสี่ยวจือรีบรับยาไปละลายน้ำทันที

หูซวงซวงช่วยเช็ดน้ำตาให้หูต้าหนิว ก่อนจะพาน้องชายสองคนมายืนอย่างว่านอนสอนง่ายอยู่ข้างเตียง

ซูเสี่ยวลู่ปักเข็มเงินลงบนจุดสำคัญของหูต้าหนิวไปพลาง พลางพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “อาเขย ข้ารู้ว่าท่านได้ยินข้าพูด ข้าอยากบอกท่านว่าอย่าเพิ่งยอมแพ้ ตราบใดที่ท่านอดทนและต่อสู้ต่อไป ก็ยังมีความหวังอยู่เสมอ ขอเพียงท่านไม่ละทิ้งตัวเอง สักวันหนึ่งท่านจะต้องฟื้นขึ้นมา”

สำหรับผู้ป่วยในสภาวะมนุษย์ผักที่ยังรับรู้เสียงจากภายนอกได้ การพูดคุยให้กำลังใจถือเป็นวิธีรักษาที่ดีที่สุด เพราะช่วยกระตุ้นความหวังและความมุ่งมั่นในจิตใจของพวกเขา

วิธีนี้สามารถเพิ่มโอกาสในการปลุกผู้ป่วยให้ฟื้นขึ้นมาได้อย่างมาก และมีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์รองรับ

เมื่อซูซานหลางฟังคำอธิบายของซูเสี่ยวลู่ เขาก็เข้าใจในทันที เขาพูดกับหูต้าหนิวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“น้องเขย ข้าคือพี่สามของเจ้า เจ้าได้ยินที่ข้าพูดใช่ไหม? เจ้าต้องลุกขึ้นสู้ เสี่ยวจือยังต้องการเจ้ามาก”

“ลืมตาขึ้นมามองลูกๆ ของเจ้าสิ ทุกคนรอเจ้าฟื้นอยู่ เจ้าต้องรีบดีขึ้นนะ”

ซูซานหลางเลียนแบบวิธีการของซูเสี่ยวลู่ โดยให้กำลังใจหูต้าหนิวอย่างเต็มที่ เพราะเมื่อเขาสามารถรับรู้สิ่งที่พวกเขาพูดได้ เขาย่อมเข้าใจว่าพวกเขาคาดหวังและต้องการให้เขาฟื้นขึ้นมากเพียงใด

เปลือกตาของหูต้าหนิวสั่นไหวเล็กน้อย น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาจากหางตา บนใบหน้าซีดเซียวของเขาปรากฏแววของความพยายามและการต่อสู้

ซูซานหลางและจ้าวซื่อที่ยืนดูอยู่ข้างๆ รู้สึกทั้งตื่นเต้นและกังวล พวกเขาหวังว่าในวินาทีต่อมา หูต้าหนิวจะสามารถลืมตาขึ้นมาได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน