ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 279

หลิวจื่อจินพูดด้วยเสียงอ่อนแรง ก่อนจะไอเบาๆ ความรู้สึกแสบร้อนในลำคอทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมาก ความไม่สบายนี้แล่นไปทั่วอกจนเขาแทบจะอดกลั้นไม่ไหวที่จะไอออกมา แต่เขาก็พยายามกัดฟันทน

อาจารย์ของหลิวจื่อจินเดินเข้ามา สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียด เขาพูดกับหลิวจื่อจินว่า “จื่อจิน ร่างกายเจ้าป่วยหนักแบบนี้ อย่าฝืนตัวเองเลย สุขภาพสำคัญที่สุด”

แววตาของหลิวจื่อจินฉายแววความเจ็บปวดขึ้นมาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะมองอาจารย์ด้วยสายตาแน่วแน่และพูดว่า “อาจารย์ ข้าทนไหว ได้โปรดอย่าส่งข้ากลับไปเลย”

เขารู้ดีว่าแม่ของเขาเก็บเงินค่าเดินทางครั้งนี้ด้วยความยากลำบาก โอกาสที่จะได้เข้าสอบแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เขาไม่อาจยอมแพ้ได้

อาจารย์ของเขามองหลิวจื่อจินที่มีความมุ่งมั่นอย่างมากก่อนจะขมวดคิ้วแน่น แล้วถอนหายใจยาว “เจ้าต้องดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี หากเจ้าคิดว่าไหว ข้าก็ไม่อาจบังคับเจ้าได้”

เมื่ออาจารย์สวี่พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไป

ซูฉงหยิบหมั่นโถวสีขาวสองลูกออกมายื่นให้หลิวจื่อจิน “จื่อจิน กินอะไรหน่อยเถอะ”

“พี่ซูฉง ขอบคุณในความหวังดีของเจ้า แต่โปรดยกโทษที่ข้ารับไว้ไม่ได้”

หลิวจื่อจินโบกมือปฏิเสธ เขาไม่สามารถรับความหวังดีนี้ได้ เพราะเขาไม่มีสิ่งใดเท่าเทียมที่จะมอบกลับไป

การที่ซูฉงยื่นมือมาช่วยเหลือเขาในเวลานี้นั้นถือว่าดีมากแล้ว ในขณะที่เขาป่วยหนักจนคนอื่นกลัวจะติดเชื้อ แต่การมีเพื่อนอย่างซูฉงที่ไม่กลัวและพร้อมช่วยเหลือ ทำให้หลิวจื่อจินรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก

“พี่ใหญ่”

ซูเสี่ยวลู่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับมองหลิวจื่อจิน “จื่อจิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูหวาและโจวเหิงก็ตามมาด้วย ซูหวามองหลิวจื่อจินก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “จื่อจิน เจ้าดีขึ้นบ้างไหม?”

หลิวจื่อจินเป็นเพื่อนที่พวกเขารู้จักระหว่างการสอบระดับอำเภอครั้งก่อน ด้วยความที่หลิวจื่อจินมีความรู้กว้างขวางและนิสัยดี การสนทนากันทำให้พวกเขารู้สึกประทับใจในตัวเขาอย่างมาก

การที่ครั้งนี้มีซูเสี่ยวลู่ร่วมเดินทางมาด้วย ทำให้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจไปหาหลิวจื่อจินเป็นพิเศษ แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะเห็นเขาเป็นลมและยังป่วยอยู่

เมื่อมีคนมากมายเข้ามาถามไถ่ หลิวจื่อจินรู้สึกซาบซึ้งแต่ก็มีความกังวล เขายกมือขึ้นปิดหน้า พยายามกลั้นเสียงไอในลำคอที่คันยิบๆ ก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “พี่ซูฉง พี่ซูหวา พี่โจวเหิง พวกเจ้าอย่าเข้าใกล้ข้ามากนักเลย ข้ามีเชื้อโรคในตัว พวกเจ้าจะติดโรคไม่ได้ การสอบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากพวกเจ้าล้มป่วยจะลำบากไปกันใหญ่”

การสอบข้างหน้ายังมีถึงสี่วัน หากป่วยขึ้นมาจะยิ่งทนไม่ไหว

ซูฉงพูดด้วยท่าทีสบายๆ “ไม่เป็นไร พวกเราร่างกายแข็งแรง”

ซูหวาขมวดคิ้วก่อนพูดขึ้น “จื่อจิน ร่างกายเจ้าต้องให้หมอดูและกินยาถึงจะหาย”

เขาสังเกตเห็นว่าหลิวจื่อจินมีฐานะยากจน เสื้อผ้าบางและเก่าขาด ตอนที่กลับมาจากการสอบระดับอำเภอ สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าความเจ็บป่วยจะไม่หายดีจนถึงตอนนี้

ด้วยฐานะทางบ้านของหลิวจื่อจิน เกรงว่าเขาอาจไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อยา

พวกซูฉงและซูหวาไม่คิดมากที่จะช่วยเหลือ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าหลิวจื่อจินมีความภูมิใจในตัวเองสูงและคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือง่ายๆ