ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 280

“ขอบคุณมาก แม่นาง แต่ข้าคงรับไว้ไม่ได้ โปรดเก็บมันกลับไปเถอะ ร่างกายของข้าข้ารู้ดี เมื่อสอบเสร็จแล้วกลับบ้าน ข้าจะไปซื้อยากินแน่นอน”

หลิวจื่อจินยิ้มบางๆ ริมฝีปากที่ซีดเซียวของเขายกขึ้นเพียงเล็กน้อย

ซูฉงและซูหวาขมวดคิ้ว พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะพวกเขารู้ว่าหลิวจื่อจินมีความหยิ่งทะนงในตัวเอง การช่วยเหลือของพวกเขากลายเป็นแรงกดดันสำหรับหลิวจื่อจิน และหากเขาไม่อยากรับ พวกเขาก็ไม่สามารถบังคับเขาได้

ซูเสี่ยวลู่มองตรงไปยังหลิวจื่อจิน ดวงตาของนางแน่วแน่ ก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เจ้ามีใครที่เจ้าห่วงใยอยู่ไหม? การฝืนจนถึงตอนนี้คงเป็นขีดสุดแล้วกระมัง? เจ้าคิดว่าจะเดินไปถึงอำเภออานผิงได้จริงหรือ? แล้วจะสอบอะไรได้อีก?”

ดวงตาของหลิวจื่อจินหดแคบลงทันที ก่อนที่เขาจะรีบหลบสายตาและก้มหน้าลงต่ำ เขาไม่กล้าสบตาคู่นั้นของซูเสี่ยวลู่ ดวงตาที่ใสสะอาดและเหมือนจะมองทะลุความคิดของเขาได้

เขารู้ตัวดีว่าร่างกายของเขาเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุดแล้ว ความหนักอึ้งในร่างกายบ่งบอกว่าเขากำลังใกล้ถึงขีดจำกัด แต่เขาก็ไม่อยากยอมรับ เขาคิดเพียงแค่ว่าถ้าเขาฝืนอีกนิด เขาก็จะผ่านมันไปได้

“บางครั้ง คนเราก็ต้องรู้จักยืดหยุ่นบ้าง เจ้าอ่านหนังสือมาเยอะขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เข้าใจหลักการที่ง่ายที่สุด?”

ซูเสี่ยวลู่พูดด้วยน้ำเสียงปนความอ่อนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่นางพบคนอย่างหลิวจื่อจิน จนนางเองไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี

“ข้า...ข้า…”

หลิวจื่อจินก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม มือกำแน่นจนสั่นเล็กน้อย เขาเม้มปากแน่น กัดริมฝีปากของตัวเองจนขาวซีด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ในยามที่ชีวิตเผชิญความยากลำบาก คนที่ใกล้ชิดที่สุดกลับหลอกลวงและทอดทิ้งเขา แม้แต่เพื่อนที่ดีที่สุดก็เอ่ยคำพูดร้ายกาจใส่ หลิวจื่อจินจึงคุ้นเคยกับความโดดเดี่ยว และไม่เคยคาดหวังว่าจะพบเจอใครที่เข้าใจเขาอย่างแท้จริง การที่เขาปฏิเสธความช่วยเหลือ ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการ แต่เพราะเขากลัวคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ

“จื่อจิน ถือว่าข้าให้เจ้ายืมก็แล้วกัน เจ้าค่อยคืนทีหลังได้หรือไม่? ตอนนี้ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมาก หากเจ้าฝืนไม่ไหว แล้วความมุ่งมั่นของเจ้าจะเป็นอย่างไร?”

ซูฉงพูดพลางเกาศีรษะอย่างหงุดหงิด เขาแทบอยากบังคับจับหลิวจื่อจินแล้วกรอกยาให้

แต่หลิวจื่อจินยังคงเงียบ ไม่พูดอะไร

การที่เขาไม่ยอมรับความช่วยเหลือทำให้ซูฉง ซูหวา และโจวเหิงลำบากใจ พวกเขาไม่รู้จะพูดเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร

ในตอนนั้นเอง เสียงของอาจารย์ดังขึ้น เรียกให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวออกเดินทางต่อ

เหล่านักเรียนพากันลุกขึ้นและเดินตามกลุ่มไป

หลิวจื่อจินกัดฟันทนพยายามลุกขึ้นยืน และเดินตามกลุ่มไปทีละก้าวด้วยท่าทางฝืนใจ

โจวเหิงมองดูฝีเท้าที่ไม่มั่นคงของเขาแล้วถอนหายใจ

ซูเสี่ยวลู่เก็บกล่องยา พลางคิดในใจอย่างหงุดหงิด ไม่รับก็ไม่รับ!

หลิวจื่อจินเดินช้าลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายกลายเป็นคนที่เดินรั้งท้ายที่สุด ซูฉง ซูหวา และโจวเหิงเดินตามเขาอย่างใกล้ชิด

หลิวจื่อจินรู้สึกกังวลจนหน้าแดง เขาพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ยิ่งพยายาม ร่างกายก็ยิ่งตอบสนองแย่ลง การหายใจเริ่มติดขัด เหมือนมีบางอย่างบีบคอจนหายใจไม่ออก ความอึดอัดและความยากลำบากทำให้เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด มองไม่เห็นทางข้างหน้า

เขาเซจนเกือบล้มลง โชคดีที่ซูฉงรีบคว้าตัวเขาไว้ทัน