ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 3

พ่อเฒ่าซูสีหน้าบึ้งตึง แล้วถลึงตาใส่ซูซานเม่ยอย่างดุร้าย ทำให้ซูซ่านเม่ยกลัวจนหดหัว

ซูซานหลางลอบกลืนน้ำลาย เก็บความขมขื่นไว้ในใจ แล้วเอ่ยถามซูซานเม่ยอย่างอ่อนโยน

“ซ่านเม่ย แม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? น้องสาวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูซานเม่ยนึกถึงจ้าวซื่อที่อ่อนแอ นางเงยหน้า น้ำตาไหลรินส่ายหน้าพร้อมเอ่ยเสียงค่อย

“ไม่ดีเลยเจ้าค่ะ น้องสาวร้องไห้ตลอด ท่านแม่ไม่มีแรง ท่านแม่ไม่ได้กินอะไรเลยเจ้าค่ะ...”

เมื่อซูซานหลางได้ยินพลันปวดใจ เขากัดฟันกรอด ต่อมาหันไปเผชิญหน้ากับพ่อเฒ่าซูที่สีหน้าบึ้งตึง

“ท่านพ่อ เดี๋ยวหาบรอบนี้เสร็จข้าขอกลับก่อน ให้เจ้าฉงกับเจ้าหวาแทนที่ข้า”

พ่อเฒ่าซูทำหน้าบึ้งตึง

“จ้าวซื่อคลอดลูกมาตั้งหลายคนแล้ว มีอะไรน่าดู กลับไปดูอย่างไรก็ไม่ใช่เด็กผู้ชาย”

ซูซางหลางแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่รู้ทำไม ในใจเขารู้สึกกระวนกระวายอยู่กลายๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเก็บข้าวโพดให้เต็มเข่ง จากนั้นผูกกับไม้หาบจนแน่นแล้วยกขึ้น เร่งเดินทางกลับบ้านพร้อมซูซานเม่ย

ยังไม่ทันกลับถึงบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงหวังซื่อก่นด่าดังมาแต่ไกล

มีเพื่อนบ้านไม่น้อยมานั่งฟังอยู่หน้าบ้าน เมื่อเห็นซูซานหลาง พวกเพื่อนบ้านหัวเราะ

“ยินดีด้วยนะซานหลาง ได้เป็นพ่ออีกแล้ว ลูกสาวก็ใช่ว่าจะแย่เสมอไป ลูกสาวรู้จักเอาใจใส่”

ซูซานหลางไม่มีเวลามาคุยเล่นกับใคร ในใจเขารู้สึกขมขื่น เขาจะฟังไม่ออกได้อย่างไร ว่าคนเหล่านี้กำลังเหน็บแนมเขา

ลูกสี่คน สองคนสติไม่ดีอีกสองคนเป็นหญิง ภายหน้าเขาไม่มีที่พึ่งพิงแล้ว

เมื่อหาบข้าวโพดสองเข่งใหญ่มาถึงกลางโถงแล้ววางลง ซูซานหลางรีบเดินไปหลังเรือนทันที

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ซูซานหลางได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

กลิ่นคาวเลือดในครั้งนี้ หนักหนากว่าสามครั้งที่ผ่านมาของจ้าวซื่อ

ส่วนเจ้าซื่อนอนอยู่บนเตียงแน่นิ่ง ซูซานหลางตาแดงก่ำทันที ยืนอยู่ที่เดิมและก้าวขาไม่ออก เขาสะอื้นพร้อมเอ่ยขึ้น

“แม่ของลูก...”

ซูซานเม่ยวิ่งไปข้างเตียง แล้วเขย่าตัวจ้าวซื่อพร้อมตะโกน

“ท่านแม่ ท่านแม่”

จ้าวซื่อตื่นขึ้นมา แล้วเอ่ยปากอย่างอิดโรย

“ซานเม่ย เจ้ากลับมาแล้ว พ่อเจ้าล่ะ?”

ซูซานหลางได้ยินเสียงของจ้าวซื่อ จึงดีใจอย่างมาก เขารีบปรับสีหน้า แล้วยิ้มพร้อมเดินเข้าไปหา

“ข้าอยู่นี่ ลำบากเจ้าแล้ว”

เมื่อคุ้นเคยกับความมืดในห้อง ซูซานหลางเห็นลูกสาวคนเล็กของเขา นางกำลังนอนหลับอย่างน่าเอ็นดู ทำให้ใจเขาแทบละลาย

เขาหันไปเอ่ยกับซูซานเม่ย

“ซานเม่ย ไปต้มน้ำร้อนในห้องครัว พวกเราจะเช็ดตัวให้แม่เจ้า”

“พ่อของลูก...”

จ้าวซื่อน้ำตาไหล นางไม่อยากให้ซูซานหลางเปื้อนเลือด แต่นางขยับไม่ไหว อยากจะบอกซูซานหลางว่าไม่ต้อง ให้นางได้พักจนดีขึ้นเดี๋ยวนางจัดการเอง

ซูซานหลางกลับจับมือจ้าวซื่อแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“ข้าไร้ประโยชน์ ทำให้เจ้าต้องลำบาก เรื่องเล็กแค่นี้ให้ข้าทำเถอะ อย่างอื่นข้าก็ทำไม่ได้”

ซูซานหลางได้แต่โทษตัวเอง เขาไม่มีลูกชายที่แข็งแรง จึงไม่มีที่ยืนในครอบครัว เมื่อจ้าวซื่อคลอดลูก เขาไม่สามารถหาข้าวร้อนๆ มาให้นางกินแม้แต่คำเดียว เรื่องทำความสะอาดร่างกายแค่นี้ เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้

จ้าวซื่ออดกลั้นเสียงสะอื้นตัวเอง

ในไม่ช้าซูซานเม่ยต้มน้ำร้อนเสร็จแล้ว นางยกน้ำร้อนเข้ามา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน