ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 4

4 /987

เมื่อซูซานหลางได้เงิน ก็รีบวิ่งไปที่บ้านหมอในหมู่บ้านทันที เขาพูดอย่างรีบร้อน

“หมออู๋ ท่านรีบไปช่วยแม่ของลูกข้าที หลังจากนางคลอดลูกสาวคนที่สี่ มีเลือดไหลไม่หยุด”

หมออู๋เป็นตาแก่อายุหกสิบปีคนหนึ่ง มาอยู่ที่หมูบ้านเมื่อสามปีก่อน มีความรู้วิชาแพทย์ จึงปักหลักอยู่ที่หมู่บ้าน หากใครปวดหัวตัวร้อนไม่สบาย ก็มักจะมาตามเขาให้ไปดู

ซูซานหลางยัดเงินอีแปะให้ตาเฒ่าอู๋

เมื่อตาเฒ่าอู๋เห็นเงินอีแปะที่มีคราบเลือดติดอยู่ เขาหันมองซูซานหลางจากนั้นเอ่ยขึ้น

“แม้ข้าจะไม่สันทัดเรื่องป่วยไข้ของสตรี แต่เห็นเจ้าร้อนใจขนาดนี้ ข้าจะไปดูสักหน่อย”

ตาเฒ่าอู๋หันไปหยิบกล่องยารักษาโรค แล้วตามซูซานหลางออกไป

ซูซานหลางเดินเร็วมาก เห็นได้ชัดว่าเขาร้อนใจขนาดไหน

ทำให้ตาเฒ่าอู๋อดมองสำรวจซูซานหลางไม่ได้ เขาเป็นชายอายุสามสิบกว่า สีผิวดำคล้ำ บนเสื้อผ้ามีรอยปะหลายจุด รองเท้าที่สวมใส่มีรูขาดหนึ่งรู

หลังค่อมเล็กน้อย กลับดูไม่ออกว่าเป็นคนรักเมียขนาดนี้

เมื่อตามซูซานหลางมาถึงบ้านตระกูลซู เจอกับหวังซื่อที่กำลังทุบตีซูซานเม่ย

“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย เจ้าเด็กเมื่อวานซือ ยัยหัวขโมย ของบ้านข้าเจ้าก็กล้าขโมยหรือ ถุย...”

คำก่นด่าของหวังซื่อเต็มไปด้วยความอำมหิต

ซูซ่านเม่ยปวดจนวิ่งพล่านไปทั่ว พร้อมร้องไห้ขอร้อง

“ท่านย่า ข้าผิดไปแล้ว อย่าตีข้าเลย ฮือ ฮือ ฮือ...”

“ท่านแม่”

ซูซานหลางสงสาร หวังซื่อไม่ได้ตีซูซานเม่ยเพียงสั่งสอนเล็กน้อย แต่ใช้ไม้ฟาดลงไปอย่างแรงทุกครั้ง ซูซานเม่ยถูกจิกผมเอาไว้ จึงดิ้นรนและวิ่งหนีไม่หยุด ส่วนหวังซื่อก็ตีไปด้วยด่าไปด้วย

เสียงเรียกว่าท่านแม่ของซูซานหลาง ทำให้หวังซื่อคลายมือออก ซูซานเม่ยรีบวิ่งไปหาซูซานหลางทันที นางร้องไห้น้ำตานองหน้า แต่ไม่กล้าว่าร้ายหวังซื่อแม้แต่คำเดียว

ซูซานหลางสงสารจับใจ แต่ก็ต้องปล่อยซูซานเม่ยไว้ก่อน เขาหันไปพูดกับตาเฒ่าอู๋

“หมออู๋ ท่านตามข้ามาทางนี้”

ตาเฒ่าอู๋พยักหน้า แล้วตามซูซานหลางเข้าไปเรือนหลัง

เมื่อเปิดประตูออก ภายในมืดสนิท กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

ตาเฒ่าอู๋ก้มตัวเดินเข้าไป ซูซานหลางจูงซูซานเม่ย เดินตามหลังเข้าไปอย่างกังวล

จ้าวซื่อที่นอนอยู่บนเตียงหลับสนิท ตาเฒ่าอู๋ตรวจชีพจรให้นาง แล้วเอ่ยขึ้น

“เลือดออกมากเกินไปจึงทำให้อ่อนเพลีย ข้าจะฝังเข็มห้ามเลือดให้นางก่อน แต่ก็ต้องกินยาร่วมกันด้วย ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป หากอยากให้นางมีชีวิตรอด ต่อไปมีลูกไม่ได้อีกแล้ว หากมีอีกก็คือตายสถานเดียว”

ชีพจรของจ้าวซื่ออ่อนแรงเกินไป เหมือนกับเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย สามารถยืนหยัดจนเขามาถึงถือว่าปาฏิหาริย์มากแล้ว

แต่ร่างกายที่ทรุดโทรมเช่นนี้ ต่อไปคงมีลูกไม่ได้อีกแล้ว

หลังซูซานหลางได้ยิน ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องที่จ้าวซื่อมีลูกไม่ได้อีก แต่กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดี

“ขอเพียงแม่ลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว”

ถ้ามีไม่ได้ ก็ไม่ต้องมีแล้ว นางคลอดลูกให้เขาตั้งสี่คน ใช่ว่าไม่มีลูกชาย เขาไม่มีสิทธิ์โกรธนาง นี่คือชะตาชีวิตของเขาซูซานหลาง

ตาเฒ่าอู๋ได้ยินคำพูดของเขา จึงฝังเข็มให้จ้าวซื่อไปด้วย พลางเอ่ยขึ้น

“ชีวิตเมียเจ้ารอดกลับมาได้แล้ว หากช้าอีกนิด เกรงว่าแม้แต่เทวดาหน้าไหนก็ช่วยไม่ได้ อีกเดี๋ยวเจ้ากลับไปเอายากับข้ามาต้มให้นางกิน ร่างกายของนางทรุดโทรมมาก สองเดือนนี้คงต้องนอนพักรักษาตัวให้ดี”

ร่างกายของจ้าวซื่อย่ำแย่มาก เมื่อตั้งท้องคลอดลูกทำให้ร่างกายนางผ่ายผอมมาก พอตรวจชีพจรเขาก็รู้ทันทีว่าอดอยากเป็นประจำ ใบหน้าไม่มีเลือดฝาด สุขภาพเดิมของนางก็ไม่ดีอยู่แล้ว บวกกับคนบ้านนี้ก็ร้ายกาจเอาเรื่อง ไม่รู้ว่าที่นางรอดกลับมาได้เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

เมื่อซูซานหลางได้ยิน เขาแอบกำหมัดตอบรับ

“ขอบคุณหมออู๋ ข้ารู้แล้ว”

“ลูกสาวคนเล็กเจ้าตื่นแล้ว”