ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 5

ซูซานหลางเดินออกมาด้านนอก หยุดไปสักครู่จึงเดินเข้าไป

เขาคุกเข่าลงตรงหน้าพ่อเฒ่าซู แล้วอธิบาย

“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้จงใจต่อต้านท่านแม่ แต่เพราะแม่ของเจ้าหัวและเจ้าฉงกำลังตกอยู่ในอันตราย เลือดตกจนใกล้ตาย ข้าจำเป็นต้องทำเช่นนี้ จ้าวซื่อคลอดลูกให้ข้าตั้งสี่คน ข้าเห็นนางตายไปต่อหน้าไม่ได้”

“ลูกเนรคุณ เสียแรงที่ข้าเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้เจ้าจนเติบใหญ่ หากรู้แต่แรกว่าเจ้าจะเนรคุณเช่นนี้ ข้าน่าจะจับเจ้ากดน้ำให้ตายไปเสียตั้งแต่แรก เพื่อคนนอกทำกับแม่ได้ขนาดนี้ เจ้าคนใจไม้ไส้ระกำ วันนี้เจ้าเนรคุณข้าได้ วันหน้าคงจะขึ้นมาขี้เยี่ยวบนหัวข้า ในเมื่อเจ้าไม่มีแม่คนนี้อยู่ในใจ เช่นนั้นข้าก็ไม่เอาลูกชายคนนี้แล้วเหมือนกัน พาครอบครัวเฮงซวยของเจ้าไสหัวออกไปซะ!”

หวังซื่อชี้หน้าซูซานหลางพร้อมก่นด่าอย่างหยาบคาย ไม่มีท่าทีหวาดกลัวซูซานหลางเหมือนเมื่อครู่สักนิด

เมื่อครู่นางอยู่บ้านคนเดียว เกิดซูซานหลางขัดขืนขึ้นมานางสู้ไม่ไหว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หัวหน้าครอบครัวอยู่ที่นี่ ต่อให้ซูซานหลางใจกล้าขนาดไหน ก็ไม่กล้าต่อต้านพ่อแท้ๆ

“น้องสาม เจ้าช่างเลอะเลือน เมียไม่มีแล้วค่อยหาใหม่ก็ได้ แต่แม่มีเพียงคนเดียวนะ”

หลี่ซื่อที่ยืนข้างกันใส่สีตีไข่ ระหว่างที่พูดประโยคนี้ ลืมไปจนหมดสิ้นว่าตัวเองก็เป็นลูกสะใภ้ที่แต่งเข้ามาเหมือนกัน

สีหน้าพ่อเฒ่าซูบึ้งตึง พร้อมเอ่ยถาม

“หมอว่าอย่างไรบ้าง?”

ซูซานหลางกัดฟันแน่น จนโหนกแก้มของเขานูนขึ้นมา

เขาเอ่ยอย่างยากเย็น

“หมออู๋บอกว่าร่างกายนางทรุดโทรมเกินไป ต่อไปมีลูกไม่ได้อีกแล้ว หากคลอดลูกอีกต้องตายแน่นอน จ้าวซื่อไม่ได้ทำผิดต่อข้า นางคลอดลูกให้ข้าสี่คน แต่ข้าซูซานหลางชะตาไม่ดีเอง ต่อไปข้าจะไม่ให้จ้าวซื่อคลอดลูกอีกแล้ว”

เมื่อซูซานหลางพูดจบ เขาเงยหน้ามองพ่อเฒ่าซูอย่างแน่วแน่

เขาวาดฝันว่าในแววตาพ่อเฒ่าซูจะมีความอ่อนโยนบ้าง แต่เขาผิดหวัง เพราะในสายตาพ่อเฒ่าซู มีเพียงความเย็นชา ในวินาทีนี้ ซูซานหลางเข้าใจแล้ว พ่อเขาไม่ต้องการเขาแล้ว

พ่อเฒ่าซูไม่พูด แต่หวังซื่อกลับเอ่ยเสียงเย็น

“จ้าวซื่อมันเป็นตัวซวย เจ้าต้องหย่ากับนาง ยัยเด็กนั่นก็เป็นตัวซวย พอเกิดมาก็ดวงกินคนอื่น โยนทิ้งเสียตั้งแต่เนิ่นๆ ถึงจะดี หากเจ้าไม่เห็นด้วย ครอบครัวพวกเจ้าก็ไสหัวออกไปซะ”

พ่อเฒ่าซูหยุดไปสักครู่ ถึงได้เอ่ยกับซูซานหลาง

“ซานหลาง วันนี้เจ้าทำผิดมหันต์ พ่อกับแม่ทนเจ้าไม่ได้ สิ่งที่แม่เจ้าพูดได้ยินหรือไม่? หากเจ้าทำตามยังคงเป็นลูกชายคนที่สามของข้า แต่หากเจ้าไม่ยอม เช่นนั้นจงพาครอบครัวของเจ้าย้ายออกไปซะ”

จ้าวซื่อคลอดลูกไม่ได้แล้ว เท่ากับไร้ประโยชน์ บ้านสามมีลูกสี่คน แต่ไม่มีใครพึ่งพิงได้ เหมือนกับต้นกล้าที่ไม่ดีในไร่ ต้องถอนทิ้งตั้งแต่เนิ่นๆ โตมาจะได้ไม่ส่งผลกระทบต่อต้นกล้าที่ดี

หากสละบ้านสาม เขายังมีลูกชายอีกสองคน ลูกชายคนโตมีหลายชายสามคน ลูกชายคนรองมีหลานชายสองคน แต่ละครอบครัวต้องส่งหนึ่งคนไปเรียนหนังสือ บ้านสามถือเป็นตัวถ่วง จำเป็นต้องสละทิ้ง

เหมือนพ่อเฒ่าซูจะให้ทางเลือกแก่ซูซานหลาง ความจริงไม่มีที่ให้เขายืนแม้แต่น้อย

เพราะเขารู้ว่าซูซานหลางไม่มีทางหย่ากับจ้าวซื่อและไม่มีทางทิ้งลูกสาวคนเล็กที่เพิ่งคลอด

ซูซานหลางเจ็บปวดหัวใจมาก เขากัดฟัน กัดรุนแรงจนฟันแทบแหลก จนกระทั่งเขาได้กลิ่นคาวเลือดในปากถึงได้รู้สึกตัว

เขาหันมองพ่อเฒ่าซู

“ได้ เช่นนั้นพ่อกับแม่จงแยกครอบครัวข้าออกไปอยู่เองเถอะ”

เมื่อซูซานหลางพูดจบ เขาก้มหัวลง แล้วโค้งตัวลงไปคำนับพ่อเฒ่าซูกับหวังซื่อเสียงดัง

เขาแค่หวังว่าการเจ็บตัวในครั้งนี้จะทำให้พ่อแม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ แบ่งสมบัติให้เขามากหน่อย

หวังซื่อเบี่ยงตัวหลบ พร้อมเยาะเย้ยเสียงเย็น

“อย่าคำนับอีกเลย ข้ารับไม่ไหวหรอกนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน