ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 324

ซูเสี่ยวลู่ปิดกล่องยาแล้วเดินกลับไปยังเรือน

อยู่ต่ออีกหนึ่งวัน ตาเฒ่าอู๋ก็ตกลงแล้ว มันก็แค่เรื่องคืนเดียว ไม่มีผลกระทบอะไร

สาวใช้กลับไปรายงานที่เรือนใหญ่

อิ่นฮูหยินและอิ่นอวี้เหยาต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อิ่นอวี้เหยาพูดว่า “พี่ฮุ่ยหลานทำไมยังไม่มาอีก ถ้าพลาดหมอเทวดาไป ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน”

อิ่นฮูหยินก็เผยสีหน้ากังวล ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ถ้าเกิดมาไม่ทันจริงๆ ก็ช่วยไม่ได้แล้ว ทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับวาสนา”

จดหมายก็ได้ส่งไปแล้ว หวังฮุ่ยหลานจะมาหรือไม่ มาเมื่อไหร่ ล้วนเป็นลิขิต

เหมือนกับตัวนางเอง ที่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องตายแน่ๆ แต่กลับพลิกฟื้นคืนชีพ ทุกสิ่งล้วนมีวาสนาเป็นตัวกำหนด

“เหยาเหยา เจ้าออกไปเถอะ แม่เหนื่อยแล้ว”

อิ่นฮูหยินโบกมือ

อิ่นอวี้เหยาพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอยออกไป

เมื่อมองดูลูกสาวที่โตขึ้นมาก อิ่นฮูหยินก็ถอนหายใจ การเป็นสตรีนั้น มีเรื่องที่จำใจจำยอมมากมายเหลือเกิน

หลายวันมานี้ นางได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดเหล่านี้ให้อิ่นอวี้เหยาฟัง ความจริงเหล่านี้โหดร้ายนัก แต่ก็ทำให้อิ่นอวี้เหยาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

การเก็บลูกของถังซื่อไว้ เป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง

นางไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้อีกต่อไปแล้ว และอิ่นฉางซุ่นไม่มีทางยอมให้ลูกชายของตนกลายเป็นบุตรอนุ

อนุภรรยาคนอื่นๆ ก็ไม่มีทางโง่เขลาจนถึงขั้นยอมตายแทนนาง

เมื่อคิดถึงถังซื่อ อิ่นฮูหยินก็ลุกขึ้นไปดูนาง

ถังซื่อถูกมัดมือมัดเท้าไว้ ไม่มีสาวใช้ดูแล ทำให้นางอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาอย่างยิ่ง

เพราะนางมักขัดขืน อิ่นฮูหยินจึงให้หมอจ่ายยาเป็นพิเศษให้นางกิน เพื่อให้นางสงบลง ไม่มีเรี่ยวแรงก่อกวน และไม่กระทบต่อเด็กในครรภ์

อิ่นฮูหยินยืนอย่างสงบอยู่ตรงหน้าถังซื่อ เอื้อมมือแตะเบาๆ ที่หน้าท้องของนาง รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเด็กในครรภ์ที่เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา อิ่นฮูหยินเผยรอยยิ้ม “เขาต้องแข็งแรงมากแน่ๆ”

ถังซื่อมองอิ่นฮูหยินด้วยความโกรธแค้น แทบคลุ้มคลั่ง นางพูดไม่ได้ และขยับมือเท้าไม่ได้เลย

นางไม่ยอมกิน สาวใช้ก็กรอกลงไปโดยตรง ไม่ต่างอะไรจากลูกแกะที่รอถูกเชือด

เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ของนางกับอิ่นฮูหยินก็พลิกผัน

อิ่นฮูหยินอาการดีขึ้น หน้าท้องขนาดใหญ่ของนางยุบลงไป ร่างกายเริ่มฟื้นคืนสู่สภาพเดิมอย่างช้าๆ

อิ่นฮูหยินมองถังซื่อที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พลางยิ้มบางๆ และกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “เลี้ยงลูกของข้าให้ดี อีกสี่เดือน เขาก็จะลืมตาดูโลกแล้ว”

“อึอา...”

ถังซื่อหน้าแดงก่ำ พยายามเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเป็นเพียงเสียงประหลาด

อิ่นฮูหยินสีหน้าเย็นชา ยืนขึ้นแล้วเดินจากไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน