ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 38
ภายใต้แสงไฟสาดส่อง ดวงตาของจ้าวซื่อมีประกายน้ำตา ดวงตาของนางแดงบวม น้ำตาคลอเบ้า คล้ายกำลังเอื้อนเอ่ยความอัดอั้นต่อซูซานหลาง
วินาทีนี้ ซูซานหลางเห็นจ้าวซื่อที่น้ำตาคลอเบ้า ในใจรู้สึกราวกับถูกมือหนึ่งบีบเค้น ทำให้เขาหายใจติดขัดและปวดหนึบ
ผ่านไปหลายอึดใจ ซูซานหลางเอ่ยขึ้น
“พวกนางมาทำไม ทำร้ายเจ้าหรือไม่?”
ระหว่างที่พูด ดวงตาของซูซานหลางเผยแววโกรธแค้น เขาก้าวไปข้างหน้า อยากจะตรวจดูว่าบนตัวจ้าวซื่อมีบาดแผลหรือไม่
จ้าวซื่อรับรู้ถึงความห่วงใยของซูซานหลาง น้ำตาจึงเอ่อล้นอย่างห้ามไม่อยู่ ความอัดอั้นทุกอย่างของนางราวกับเจอทางออก ทำให้นางโผเข้าหาอ้อมกอดของซูซานหลาง พร้อมเอ่ยเสียงสะอื้น
“พ่อ พวกนางไม่ได้ทำร้ายข้า พวกนางมาบอกให้พวกเรากลับไป กลับไปอยู่ที่เรือนใหญ่ บอกว่าตัดบัวยังเหลือเยื่อ ตระกูลซูจะแยกเป็นสองไม่ได้”
หลี่ซื่อกับโจวซื่อไม่ได้ทำร้ายนาง แต่กลับทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนทำร้าย
ซูซานหลางเองก็ชะงัก เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้อย่างไร รู้สึกทั้งน่าขันและน่าเศร้า
เขาจับใบหน้าของจ้าวซื่อ เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง จากนั้นรับปากอย่างหนักแน่น
“แม่ พวกเราจะไม่กลับไป ต่อให้ตาย พวกเราทั้งครอบครัวก็ขอตายอยู่ข้างนอก”
เขาจะกลับไปได้อย่างไร ช่วงหลายวันแรกที่เพิ่งจากมา เขาเองก็เคยคาดหวัง หากพี่น้องยอมช่วยเขา พ่อแม่ยอมให้เขากลับบ้าน เวลานั้นเขาต้องพาคนทั้งครอบครัวกลับไปอย่างไม่ลังเล
ต่อให้ต้องทำงานมากมาย ต้องอดทนอดกลั้นเขาก็ยอม
ทว่าขณะนั้น ไม่มีใครช่วยเขา เฉินหู่ที่ช่วยเขาไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆ ของเขา ยังรู้ว่าเขาในช่วงเวลานั้นยากลำบากที่สุด แม้ชีวิตของตัวเองไม่ได้สุขสบาย แต่ก็ยังยินดีช่วยเหลือเขา
ตอนนั้นเขาเองก็กลัวว่าจะผ่านไปไม่ได้ แต่เขาก็ผ่านมาได้แล้ว ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด ครอบครัวที่แท้จริงไม่ได้ให้เขากลับไป เขายังไม่เข้าใจอีกหรือ?
ตอนนี้มาบอกให้เขากลับไป คงเป็นเพราะรับรู้ว่าเขาเข้าป่าไม่เคยกลับมามือเปล่า เริ่มมีเงินมีทอง เขามีประโยชน์แล้ว พวกเขาแสวงผลประโยชน์จากตัวเขาได้แล้ว จึงให้เขากลับไป
ดังนั้น เขาไม่กลับไปเด็ดขาด
ซูซานหลางตัดสินใจเด็ดเดี่ยว จ้าวซื่อมองเห็นชัดเจน นางรู้ว่าซูซานหลางถูกทำร้ายจนสิ้นหวัง แม้นางจะเสียใจแต่ก็วางใจ จ้าวซื่อเอ่ยขึ้น
“พ่อ ข้าก็ไม่อยากกลับไป ถึงต้องลำบากตรากตรำข้าก็ไม่กลัว สิ่งที่ข้ากลัวคือเจ้าฉง เจ้าหวา ซานเม่ย ซื่อเม่ยกินไม่อิ่มกายไม่อุ่น แค่ข้าคิดก็ปวดใจแล้ว วันนี้ตอนพี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองมา อวี้ฟางตามพี่สะใภ้รองมาด้วย นางพูดกับซานเม่ย บอกว่ารอให้พวกเรากลับไป เสื้อผ้าของซานเม่ยจะเป็นของนาง ข้า...”
จ้าวซื่อเอามือกดหน้าอก คำพูดเหล่านี้เจ็บปวดเหมือนควักหัวใจนาง
หากนางไม่เคยถูกแสงอาทิตย์สาดส่อง เช่นนั้นต่อให้ตายอยู่ในความมืดนางก็ยินดี
ทว่าช่วงเวลาสดใสที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่อง ทำให้นางมองเห็นความหวังของชีวิต ซึ่งนางไม่อยากสูญเสีย
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา