ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 40

ซูเอ้อร์หลางกล่าวพลางเอื้อมมือหมายจะจับแขนของซูซานหลาง ทว่าซูซานหลางกลับเบี่ยงตัวหลบอย่างเย็นชา เขาจ้องมองพ่อเฒ่าซูด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ข้ามาที่นี่เพียงเพราะมีเรื่องหนึ่งต้องพูด เมื่อพูดจบ ข้าก็จะไปทันที”

“ข้ามาเพื่อบอกพวกเจ้าให้รู้ น้ำที่สาดออกไปแล้ว ย่อมไม่มีวันตักกลับมาได้อีก ข้า ซูซานหลาง ตอนนี้ใช้ชีวิตอย่างดีพร้อม ข้ากับภรรยาและลูกของข้า ไม่มีวันกลับมายังบ้านหลังนี้เพื่อรบกวนสายตาพวกเจ้าอีกต่อไป นับแต่นี้ไป ชีวิตหรือความตายของครอบครัวข้า ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้าโดยสิ้นเชิง เมื่อตอนแบ่งบ้านท่านพ่อเคยพูดไว้ว่า การดูแลเลี้ยงดูพ่อแม่ ไม่ใช่หน้าที่ของข้า ข้าก็อยากจะย้ำให้ชัดอีกครั้งว่า ลูกผู้ชายพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น”

ซูซานหลางจ้องพ่อเฒ่าซูตรง ๆ กล่าวทุกถ้อยคำชัดเจนหนักแน่น

สีหน้าของพ่อเฒ่าซูเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม เขายังไม่ทันตอบอะไร หวังซื่อก็หยิบชามขึ้นปาใส่ซูซานหลางพร้อมกับตะโกนด่าทอ “เจ้า ไอ้ลูกไม่รักดี! เจ้าคิดจะตัดขาดความกตัญญูจนหมดสิ้นหรือไร! ระวังเถอะ ฟ้าผ่าลงมากลางหัวเจ้าแน่!”

ทว่าซูซานหลางมิได้ยืนโง่งมให้หวังซื่อปาโดน เขาเพียงเบี่ยงกายหลบได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็หันมามองหวังซื่อด้วยสายตาเย็นชา คำพูดของเขาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก “หากฟ้าจะผ่าข้า ก็เป็นเรื่องของข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับพวกเจ้าเลยแม้แต่น้อย”

ซูซานหลางกำหมัดแน่น แม้จะถูกหวังซื่อทำร้ายจิตใจมานับครั้งไม่ถ้วน เขาก็พยายามเตือนตัวเองให้ไม่ใส่ใจ แต่ลึกลงไปในใจ เขายังคงรู้สึกเจ็บปวด ราวกับทุกลมหายใจเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

หวังซื่อคือมารดาผู้ให้กำเนิดเขา เป็นคนที่ให้ชีวิตแก่เขา หากมิใช่ว่าถูกบีบคั้นจนไม่มีทางเลือก เขาย่อมไม่อยากเดินมาถึงจุดนี้

หวังซื่อมิได้เพียงปฏิบัติร้ายต่อจ้าวซื่ออย่างธรรมดา แต่นางกลับหวังให้จ้าวซื่อตายสิ้น อีกทั้งลูกในสายเลือดของเขา ในสายตาของหวังซื่อ กลับมิใช่คน หากแต่เป็นเพียงสัตว์ใช้งานที่ถูกกำหนดให้รับภาระอันหนักหนา

การตัดสินใจเด็ดขาดของซูซานหลาง เป็นสิ่งที่ไม่มีผู้ใดคาดคิด

พ่อเฒ่าซูมองซูซานหลางตรงหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “เจ้าสาม หากเจ้ายืนกรานจะทำเช่นนี้เพราะสตรีที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้น แล้วปฏิบัติต่อพ่อแม่เช่นนี้ ก็อย่าได้โทษข้าว่าใจร้ายกับเจ้าเลย!”

ซูซานหลางเงยหน้ามองพ่อเฒ่าซูโดยไร้คำพูด สายตาที่เขามองกลับมาเต็มไปด้วยความเย็นชาและความเด็ดเดี่ยวที่ไม่อาจสั่นคลอน

สีหน้าของพ่อเฒ่าซูเข้มดั่งเหล็ก เขาตบโต๊ะเสียงดังลั่น พร้อมตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว “ซูซานหลาง! เจ้าคิดว่าสถานที่ที่เจ้าอาศัยอยู่ทุกวันนี้เป็นของใคร? นั่นเป็นของข้า! เจ้าคิดว่าข้าจะไม่กล้าไล่พวกเจ้าทั้งครอบครัวออกไปหรือ? เจ้าคิดว่าที่เจ้ามีวันนี้ได้เป็นเพราะเจ้ามีความสามารถมากนักหรือ?”

ความโกรธของพ่อเฒ่าซูปะทุขึ้น เขารู้มาโดยตลอดว่าบุตรชายคนนี้มีความขบถอยู่ในสายเลือด ซูซานหลางมีจิตใจที่ห้าวหาญ แต่การที่เขายอมกระทำการอันขัดต่อพ่อแม่เพียงเพราะสตรีคนหนึ่ง ทำให้พ่อเฒ่าซูรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องบดขยี้ความโอหังของบุตรชายให้สิ้น

“บรรพชนเคยกล่าวไว้ว่า ตราบใดที่พ่อแม่ยังอยู่ ย่อมไม่อาจแบ่งแยกบ้านเรือน เจ้าคิดว่าการแบ่งบ้านนั้นง่ายดายเพียงนี้หรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าการถูกแบ่งแยกออกไปในขณะที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ หมายความว่าอย่างไร?”

สีหน้าของพ่อเฒ่าซูเยียบเย็นและเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน