ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 54

แต่ว่ารอดชีวิตกลับมาได้ก็ถือว่าบุญแล้ว

เมื่อน้ำร้อนถูกยกมา บาดแผลที่มีเลือดและเศษกระดูกถูกทำความสะอาด คนที่หมดสติตื่นมาเพราะความเจ็บปวด แต่ในไม่ช้าก็หมดสติอีกครั้ง

เมื่อตาเฒ่าอู๋ทำแผลให้ผู้บาดเจ็บทั้งสองคนเสร็จสิ้น ฟ้าสว่างไสวหมดแล้ว

เมียของโจวชวนยกน้ำแกงไก่มา แล้วช่วยป้อนให้ญาติทั้งสองคนดื่ม

ทั้งสองคนใบหน้าขาวซีด เอ่ยขอบคุณตาเฒ่าอู๋อย่างตื้นตัน “หมออู๋ ขอบคุณมากที่ช่วยพวกเราไว้”

ตาเฒ่าอู๋สีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดไม่จาเพียงโบกมือเท่านั้น

สองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน คนที่อาการหนักเสียขาไปข้างหนึ่งคือคนพ่อ คนที่มือซ้ายบาดเจ็บคือลูกชาย พ่อชื่อโจวอันติ้ง ลูกชื่อโจวซุ่นซุ่น

“คงแก่แล้วสินะ ล่าสัตว์มาหลายสิบปี แต่ครั้งนี้เกือบเอาชีวิตไม่รอด”

โจวอันติ้งถอนหายใจ รู้สึกโชคดีที่ตัวเองรอดชีวิตมาได้ แต่ก็เสียใจที่ตัวเองล่าเสือไม่ได้

โจวซุ่นซุ่นก้มหน้าลง เอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ท่านพ่อ ข้าผิดเอง ข้าไม่เอาไหน”

ขณะนั้นหากไม่ใช่เพราะเขาเชื่องช้า เสือตัวนั้นคงไม่ดิ้นจนหลุด และเหตุการณ์คงไม่กลายเป็นอย่างนี้

โจวอันติ้งไม่ได้โทษโจวซุ่นซุ่น กลับเอ่ยปลอบใจเขา

“เรื่องนี้โทษเจ้าไม่ได้ เสือไม่ใช่สัตว์ป่าทั่วไป เจ้ากลัวก็เป็นเรื่องปกติ นี่คือลิขิตสวรรค์ แม้จะไม่ได้โชคลาภ แต่พวกเราสองพ่อลูกโชคดีที่รอดชีวิตกลับมาได้”

สีหน้าโจวอันติ้งอิดโรย หันมองโจวฉวนแล้วเอ่ยขึ้น

“หลานรัก ครั้งนี้พวกเราสองพ่อลูกรอดมาได้ เคราะห์ดีที่ได้เจ้าไปตามหมอ”

โจวฉวนรีบโบกมือพลัน

“อารอง พวกเราเป็นตระกูลเดียวกัน ท่านพูดจาห่างเหินเช่นนี้ทำไม อยู่รักษาตัวที่บ้านให้ดีเถอะ”

โจวอันติ้งและโจวซุ่นซุ่นพยักหน้า

ตาเฒ่าอู๋เก็บของเสร็จแล้วจึงกล่าวขึ้น

“อีกเดี๋ยวไปเอายา วันละสามครั้งกินยาให้ตรงเวลา ทุกวันข้าจะมาเปลี่ยนยาให้วันละครั้ง ขอเพียงสามวันนี้ไม่มีไข้สูง คงไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้ว”

“ดี ดี ดี”

โจวฉวนพยักหน้า จากนั้นหันไปบอกเมียตัวเอง

“ยังยืนบื้ออยู่ทำไม รีบตามหมออู๋ไปเอายามาสิ”