ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 58

การจับเสือไม่ได้ยากเย็นเกินไปนัก สิ่งที่ยากยิ่งกว่าคือการเอาชนะความหวาดกลัวต่ออสูรร้ายตัวนั้นในใจของตนเอง

นายพรานทั่วไปย่อมไม่คิดจับเสือ เพราะการล่าสัตว์เล็กน้อยก็เพียงพอต่อการยังชีพอยู่แล้ว ต่อให้ต้องล่าเสือจริงๆ ก็ต้องรวมกำลังกันหลายคน ส่วนผู้ที่ขาดประสบการณ์ ย่อมไม่คิดบ้าบิ่นไปสู้กับเสือ

ซูซานหลางถามไถ่มากมายเช่นนั้น พ่อลูกโจวอันติ้งก็เดาได้ไม่ยาก หากไม่ถึงทางตันจนไร้หนทางหลบหนี ชาวนาธรรมดาที่ไม่ใช่พรานย่อมไม่มีวันบุกป่าฝ่าดงไปจับเสือถึงถิ่น

ซูซานหลางมองดูจ้าวซื่อกำลังใช้เลือดสดๆ ทาไปบนร่าง เขากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนหันมาผลักลูกทั้งสองคนไปซ่อนตัวให้มิดชิด เขากล่าวว่า “เจ้าฉง เจ้าหวา อีกเดี๋ยวเสือตัวนั้นจะมา พวกเจ้าอย่าได้กลัวไปเลยนะ หากพ่อบอกให้พวกเจ้าตี พวกเจ้าก็จงตีมันสุดแรงเกิด”

ซูฉงและซูหวาพยักหน้ารับ “ขอรับ”

เด็กทั้งสองเชื่อฟังคำสั่ง

ซูซานหลางลูบศีรษะพวกเขาเบาๆ ก่อนจะซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบ

เลือดสดๆ เมื่อโดนลมหนาวพัดผ่าน ก็มีกลิ่นคาวลอยกระจายไปไกล

ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดนี้ ราวกับมีบางสิ่งที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวนใจบางอย่าง

เสือตัวนั้นสูดตามกลิ่นเลือดมา มันหยุดยืนอยู่ไกลออกไปไม่ไหวติง

เมื่อเงาร่างสีทองอร่ามของเสือยักษ์เดินเข้ามาในสายตา ซูซานหลางก็กดร่างซูฉงและซูหวาให้ก้มต่ำลงอย่างระมัดระวัง ทั้งสามนิ่งสงบไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย

เสือร้ายตัวนั้นระแวดระวังอยู่ไกล ๆ มันจับจ้องจ้าวซื่อ แต่ไม่ได้รีบร้อนเข้าประชิดตัวหรือพุ่งโจมตีในทันที

จ้าวซื่อเองก็เห็นมันแล้ว นางทั้งตัวสั่นสะท้าน ฟันกระทบกัน หนังศีรษะชาไปหมด ทว่าสุดท้ายนางก็ค่อย ๆ ตั้งสติได้ ราวกับลุกขึ้นราวกับต้องการจะหนี แต่ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะก้าวไป...

การดิ้นรนของนางทำให้บาดแผลที่ข้อมือมีเลือดสดๆ ไหลลงมา ส่งกลิ่นคาวคลุ้งฉุนรุนแรง

เสือย่างสามขุมเข้ามาอย่างเชื่องช้า ฝีเท้าของมันหนักแน่น ดุจราชาที่เสด็จมาเยือน ดวงตาเย็นยะเยือกและไร้ความปรานีจับจ้องไปที่จ้าวซื่อ เมื่อมันอยู่ห่างจากจ้าวซื่อราวสามก้าว เสือร้ายกลับหยุดเดินและค่อย ๆ เดินวนรอบตัวจ้าวซื่อ ทว่าด้วยหิมะที่กลบเชือกไว้สนิท บวกกับกลิ่นคาวเลือดที่บดบังความผิดปกติ เสือจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ

มันก้มลงเลียหยดเลือดที่จ้าวซื่อทำหกไว้บนพื้นหิมะ พร้อมกับหันมาจ้องนางอีกครั้ง สายตาอันตรายขึ้นมา

ในสายตาของเสือร้าย จ้าวซื่อคงไม่ต่างอะไรจากอาหารมื้อโอชะที่หอมหวลยั่วยวน

ปลายลิ้นของจ้าวซื่อกดแน่นกับเพดานปาก นางคว้าหิมะขึ้นมากำหนึ่งก่อนจะปาใส่หน้าเสือเพื่อยั่วยุให้มันโกรธ

และแล้วเสือร้ายก็ถูกยั่วยุจนเดือดดาล มันคำรามก้องก่อนกระโจนเข้าหาจ้าวซื่อเต็มแรง ลมหายใจอันคาวคลุ้งพัดมาพร้อมกับคมเขี้ยวที่จ่อเข้าหาตัวนาง จ้าวซื่อยกแขนขึ้นขวางตามสัญชาตญาณ ร่างของเสือกระแทกเข้ากับนางอย่างจัง และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง กลไกที่ซ่อนอยู่ก็ทำงานทันที

เส้นเชือกที่วางดักไว้ตึงขึ้นในพริบตา ร่างของจ้าวซื่อพร้อมกับเสือถูกดึงขึ้นสู่กลางอากาศในคราวเดียว

“เจ้าฉง! เจ้าหวา! เร็วเข้า!”

ในชั่วพริบตานั้นเอง ซูซานหลางกระโจนออกมาจากที่ซ่อน ตามติดมาด้วยซูฉงและซูหวาที่วิ่งตามพ่ออย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นเด็กที่ยังไม่สมบูรณ์พร้อมทางความคิด ทว่าในห้วงเวลาที่คับขันนี้ พวกเขากลับไม่แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย คล้ายกับนักรบเดนตาย ที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว