ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 63

ซูซานหลางพูดเสียงดัง เขาเหมือนเสือตัวหนึ่งที่คำรามอย่างดุดัน

สิ่งที่ครอบครัวของเขาเอาชีวิตไปแลกมา คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาแย่งชิง เขาไม่เพียงแต่จะพูด แต่ยังต้องพูดเสียงดังด้วย

"ซูต้าหลาง เจ้ามีบุตรชายสามคน ก็ล้วนเป็นเด็กหนุ่มที่โตแล้ว พวกเขาไม่เคยหิวโหยหนาวเหน็บ คิดว่าคงมีแรงไม่น้อย เจ้าให้หลี่ซื่อไปเป็นเหยื่อล่อ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องล่าเสือ แค่ล่าหมูป่าสักไม่กี่ตัวก็ไม่ใช่ปัญหา"

ซูซานหลางมองซูต้าหลางด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูด

ซูต้าหลางยังไม่ทันตอบ หลี่ซื่อกลับตกใจจนหน้าซีด พูดเสียงสั่นว่า "ซูซานหลาง เจ้าอย่ามายุแยงตะแคงรั่วนะ"

ซูซานหลางแค่นเสียงเย็นชา "ยุแยงตะแคงรั่วอะไรกัน จ้าวซื่อภรรยาของข้าก็ทำแบบนี้ เป็นมารดาเหมือนกัน นางยังทำได้ เจ้าทำไม่ได้หรือไง?"

หลี่ซื่อโกรธจนแทบจะกระอักโลหิต นางกัดฟันพูดว่า "จ้าวซื่อจะเอามาเปรียบกับข้าได้อย่างไร ข้าหาได้หมดหนทางไม่ บุตรชายสามคนของข้าล้วนฉลาด ใครจะเหมือนนางที่ฟักแต่ไข่เน่าๆ ออกมา!"

"เจ้าเปรียบกับจ้าวซื่อไม่ได้หรอก เพราะเจ้าไม่คู่ควร เจ้าไม่มีวันเทียบนางได้ นางกล้าเอาตัวเองเข้าปากเสือ เจ้ากล้าหรือไม่เล่า?"

ซูซานหลางจ้องหลี่ซื่อแล้วพูดต่อ "ซูต้าหลางมีบุตรชายสามคน ไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้าเอาตัวเองโยนเข้าปากเสือ ไปแลกเสือตัวใหญ่มา ไม่เพียงแต่บุตรชายสามคนจะได้มีชีวิตที่ดี ซูต้าหลางก็ยังหามารดาคนใหม่ให้ลูกๆ ได้ ดูสิ ช่างดีเหลือเกิน"

หลี่ซื่อรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น นางโกรธจนอยากจะกรีดร้อง นี่ซูซานหลางกำลังจะผลักนางลงหลุมไฟชัดๆ

ซูซานหลางชัดเจนว่าต้องการเบี่ยงเบนความสนใจ หลี่ซื่อโมโหแทบตายอยู่แล้ว เมื่อนางเห็นสายตาของซูต้าหลางที่มองมาที่นางด้วยแววตาครุ่นคิด หลี่ซื่อก็รู้ว่าซูซานหลางทำสำเร็จแล้ว

หลี่ซื่อตัวสั่นเทาเล็กน้อย พยายามทำให้ตัวเองสงบลง นางพูดเสียงสั่นว่า "ต้าหลาง เขากำลังยุแยงพวกเรานะ ในป่าจะมีเสือมากมายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน เสือจะล่าง่ายขนาดนั้นได้ยังไง ถ้ามันล่าง่ายขนาดนั้น เสือคงสูญพันธุ์ไปนานแล้ว เขาคิดจะส่งพวกเราไปให้เสือกิน เพื่อจะได้ตัดรากถอนโคนครอบครัวของพวกเราให้สิ้นซากไปเลยต่างหาก"

"หึ หึ"

ซูซานหลางหัวเราะเยาะ

ไม่เพียงแต่ซูต้าหลางที่เกิดความคิด แม้แต่คนอื่นๆ ก็มีคนที่เกิดความคิดเช่นกัน

หลี่ซื่อกลอกตาไปรอบๆ เห็นโจวซื่อพยายามจะหลบออกไป ในดวงตาของหลี่ซื่อก็ฉายแววโหดเหี้ยมขึ้นมาวูบหนึ่ง จึงเรียกโจวซื่อทันทีว่า "น้องสะใภ้รอง เจ้าว่าที่ข้าพูดถูกต้องหรือไม่ ถ้าการล่าเสือง่ายขนาดนั้นจริงๆ เราไปเป็นเหยื่อล่อจะเป็นไรไป แค่ให้บุตรหลานได้มีชีวิตที่ดีก็พอ แต่ถ้าแค่ต้องการให้พวกเราไปตาย เช่นนั้นก็ไม่คุ้มค่าแล้ว เจ้าว่าข้าพูดถูกหรือไม่เล่า?"

ในฐานะคู่สะใภ้ หลี่ซื่อจะปล่อยให้โจวซื่อรอดตัวไปได้อย่างไร