ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 89

ซูซานหลางร้อนใจอย่างมาก รีบไปหยิบบันไดมาแล้วพูดกับเฉินหู่ว่า “น้องหูจื่อ หมออู๋ตอนนี้คงหลับสนิท ข้าจะปีนข้ามกำแพงเข้าไปปลุกเขาเอง”

ความกังวลในใจของซูซานหลางเพิ่มขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดที่ออกไปเข้าป่าเพื่อวางกับดัก หากเขาไม่ทำเช่นนั้น ไก่ป่าก็จะไม่ได้มา และหมออู๋ก็คงไม่เมาหลับไป

แต่ในโลกนี้ ไม่มียาแก้เสียใจให้เขา

เฉินหู่พยักหน้า น้ำเสียงสั่นเครือขณะช่วยจับบันได “พี่สาม ขอบคุณมาก”

เขาไม่มีพี่น้องในครอบครัวที่พร้อมช่วยเหลือ เวลามีปัญหากลับมีเพียงสายตาเย็นชา แต่ซูซานหลางที่ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ กลับดูแลและช่วยเหลือเขามากกว่าพี่น้องของเขาเอง

เสียงเอะอะทำให้จ้าวซื่อตื่นขึ้นมา ความกังวลในใจทำให้นางรีบลุกขึ้นมาดู

จ้าวซื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเข้าใจว่าน่าจะเกี่ยวกับการคลอดของเฉียนซื่อ นางในฐานะผู้หญิงก็อดเป็นห่วงไม่ได้

นางออกมาช่วยจับบันไดให้เฉินหู่

เฉินหู่รู้สึกซาบซึ้งใจ กล่าวขอบคุณทันที ก่อนปีนตามซูซานหลางข้ามกำแพงไป

เมื่อทั้งสองไปถึงหน้าห้องของหมออู๋ พวกเขาเคาะประตูอย่างแรง

แต่หมออู๋ที่กำลังหลับสนิทจากฤทธิ์เหล้า กลับมีเพียงเสียงกรนดังออกมา

“จะทำยังไงดีล่ะ ภรรยาของข้ากำลังรอความช่วยเหลืออยู่ที่บ้าน!”

เฉินหู่หมดความอดทน ความกังวลที่สะสมมานานทำให้เขาปล่อยโฮออกมาทั้งน้ำตา

ซูซานหลางมองเฉินหู่ที่กำลังร้องไห้ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ แม้แต่คำปลอบใจที่พูดออกไป ก็ยังดูไร้พลังและช่วยอะไรไม่ได้

เฉินหู่ระบายความรู้สึกออกมาสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นและเช็ดน้ำตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นปนเศร้าใจว่า

“พี่ซาน ขอบคุณมาก พวกท่านกลับไปนอนเถอะ ข้าต้องกลับไปบ้าน ข้าไม่อาจปล่อยให้ภรรยาข้าไปโดยไม่ได้เห็นหน้าข้าเป็นครั้งสุดท้ายได้”

หัวใจของเฉินหู่เหมือนถูกฉีกออกเป็นสองส่วน เขารอคอยลูกชายคนนี้มานานถึงสิบเดือน แต่กลับต้องเผชิญกับความเจ็บปวดที่อาจสูญเสียภรรยาไปก่อนที่ความยินดีจะมาถึง

เขาและเฉียนซื่อผ่านชีวิตมาด้วยกัน ช่วยเหลือพึ่งพากัน ความผูกพันระหว่างพวกเขาลึกซึ้งจนไม่อาจมีสิ่งใดมาทดแทนได้

แม้เขาจะไม่อยากยอมรับความจริงที่เจ็บปวดนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกหนีได้ เขาจำเป็นต้องกลับไป เพื่ออยู่เคียงข้างเฉียนซื่อในช่วงเวลาสุดท้าย

เฉินหู่กล่าวขอบคุณอีกครั้ง ก่อนหมุนตัวออกจากลานบ้านของหมออู๋ และวิ่งกลับไปทางบ้านของเขา