ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 93

ซูเสี่ยวหลิงเบาใจขึ้น นางพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนพูดกับซูซานหลางว่า “ท่านพ่อ ในหม้อยังมีน้ำขิงเหลืออยู่ ข้าพึ่งเอาไปให้ท่านแม่ดื่มไปถ้วยหนึ่ง ท่านก็ดื่มสักถ้วยเถอะนะ”

ซูซานหลางพยักหน้ารับ และเดินไปดื่มน้ำขิงกับซูเสี่ยวหลิงก่อนจะกลับไปพักผ่อนในห้อง

ซูเสี่ยวหลิงกลับไปที่ห้องและนอนข้างๆ ซูเสี่ยวลู่ นางหอมแก้มน้องสาวเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “เสี่ยวลู่ เจ้าช่างเก่งจริงๆ พี่ภูมิใจในตัวเจ้านะ หลับฝันดี”

หลังจากเฝ้ากังวลมาทั้งคืน เมื่อรู้ว่าเฉียนซื่อปลอดภัย ซูเสี่ยวหลิงจึงหลับลงอย่างสบายใจ

นางคิดว่า ช่างดีเหลือเกินที่เฉินต้านิวและเฉินเอ้อร์นิวยังมีแม่ที่รักพวกนางอยู่

เมื่อซูเสี่ยวลู่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาสายของอีกวัน นางยืดแขนและหาว ก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้อง

เมื่อออกมาที่ลานบ้าน นางเห็นทุกคนในครอบครัวอยู่ด้วยกัน นางยิ้มบางๆ อย่างมีความสุข

ซูเสี่ยวหลิงรีบวิ่งไปที่ครัวเพื่อเตรียมอาหารให้ซูเสี่ยวลู่

ข้าวสวยร้อนๆ พร้อมด้วยน่องไก่ เนื้อไก่ และซุปไก่หอมกรุ่น ถูกนำมาวางตรงหน้า

ระหว่างกินอาหาร ซูเสี่ยวลู่ถามว่า “พี่ต้านิวกับพี่เอ้อร์นิวมารับยาหรือยัง?”

ซูเสี่ยวหลิงยิ้มและส่ายหน้า “ยังเลย แต่ท่านลุงอาจารย์เตรียมยาไว้เรียบร้อยแล้ว วางไว้อยู่ตรงนี้ ท่านลุงอาจารย์ยังชมเจ้าด้วยว่าทำได้ดีมาก”

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มอย่างภาคภูมิ “ที่อาจารย์ข้าชมก็ไม่ผิดหรอก”

“แล้วอาจารย์ข้าล่ะ?” ซูเสี่ยวลู่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

ซูเสี่ยวหลิงยิ้มอ่อนโยน “ลุงอาจารย์ออกไปเก็บสมุนไพรตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนท่านพ่อเข้าเมืองไป แม่ก็อยู่ที่แปลงผัก ส่วนน้องเหิงกำลังสอนพวกเราเขียนตัวหนังสือ”

เมื่อคืน ซูเสี่ยวหลิงพูดระบายความในใจกับโจวเหิงมากมาย นางรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำตัวไม่เหมาะสม แต่เมื่อเช้านี้โจวเหิงยังคงแสดงออกปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูเสี่ยวหลิงโล่งใจ และคิดในใจว่า บางทีเมื่อคืนโจวเหิงอาจจะง่วงจนหลับไปแล้ว จึงไม่ได้ฟังเรื่องทั้งหมด นั่นทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้น

เมื่อนางไปเรียนตัวหนังสือกับโจวเหิง ความกังวลเรื่องเมื่อคืนก็เลือนหายไปจากใจของนางโดยสิ้นเชิง

“เสี่ยวลู่ มาดูข้าเขียนตัวหนังสือเร็ว”

ซูฉงเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม พลางเรียกซูเสี่ยวลู่ที่กำลังถือชามข้าวเดินเข้ามา

ตอนนี้ซูฉงและซูหวาสามารถเขียนชื่อตัวเองได้แล้ว ทั้งคู่ฝึกซ้ำไปซ้ำมาจนลายมือดูเรียบร้อยขึ้นมาก

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มกว้างพลางชมว่า “พี่ใหญ่เขียนได้ดีมาก พี่ใหญ่เก่งที่สุดเลย”