ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 94

เด็กๆ กำลังตั้งใจเรียนเขียนตัวหนังสือ ซูซานหลางจึงไม่รบกวนพวกเขา

เขาเดินไปหาจ้าวซื่อ และถามขึ้นว่า “แม่ คนที่บ้านน้องหู่มารับยาหรือยัง?”

จ้าวซื่อที่กำลังทานขนมถั่วเขียว ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ “น่าจะยังไม่มา ข้าไม่เห็นมีใครมาเลย”

เพราะนางยุ่งอยู่กับการเก็บผักในแปลง บางทีอาจเป็นไปได้ว่านางไม่ทันสังเกต

ซูซานหลางครุ่นคิด ก่อนจะพูดว่า “แม่ ถ้าข้าจะเอาไก่ป่าไปให้พวกเขาสักตัวดีหรือไม่?”

จ้าวซื่อยิ้มอย่างอ่อนโยน “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ได้สิ เจ้าเอาไปให้เถอะ”

ซูซานหลางยิ้มตอบ “เจ้ารู้ใจข้าที่สุดจริงๆ”

จ้าวซื่อยิ้มอ่อนโยน นางจะไม่รู้ใจได้อย่างไร นี่คือสามีของนาง

หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่ง ซูซานหลางก็เตรียมไก่ป่าหนึ่งตัวเพื่อไปส่งให้เฉินหู่

ซูเสี่ยวลู่วิ่งมาพร้อมกับยาในมือ แล้วพูดกับซูซานหลางว่า “ท่านพ่อ พาข้าไปด้วยนะ ข้าอยากไปดูอาการของอาสะใภ้หน่อย”

ซูซานหลางคิดว่าเป็นเรื่องดี เพราะซูเสี่ยวลู่เรียนแพทย์และสามารถตรวจดูอาการได้ เขาจึงตอบตกลง ก่อนจะกำชับซูฉงและซูหวา “ตั้งใจเรียนเขียนตัวหนังสือกับน้องเหิงให้ดี”

จากนั้นเขาก้มลงและพูดกับซูเสี่ยวลู่ว่า “ซื่อเม่ย ขึ้นมาบนหลังพ่อ”

ซูเสี่ยวลู่วิ่งลิ่วไปข้างหน้า พลางพูดอย่างร่าเริง “ไม่เอา ข้าอยากเดินเอง”

ซูซานหลางหัวเราะ นึกถึงความซนของลูกสาวคนนี้ แม้ตอนเด็กๆ นางจะชอบให้พ่อแม่อุ้ม แต่เมื่อนางโตขึ้น นางก็ไม่ค่อยให้ใครอุ้มนางบ่อยนัก ยกเว้นในยามจำเป็นเหมือนเมื่อคืนที่ฟ้ามืด

ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวัน นางย่อมอยากเดินด้วยตัวเอง

ซูซานหลางปล่อยให้นางทำตามใจ พ่อไม่มีทางชนะความดื้อรั้นของลูกสาวคนนี้ได้

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของเฉินหู่ ก็เห็นเฉินต้านิวกำลังจัดการหญ้าเลี้ยงหมูอยู่ในเรือนหลัก

และเฉินเอ้อร์นิวที่ยังเด็กกว่ากำลังซักผ้าอ้อมอยู่

เมื่อเห็นซูซานหลางและซูเสี่ยวลู่มาถึง สองพี่น้องก็ยิ้มกว้างและส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ

“ท่านลุงซาน! น้องเสี่ยวลู่!”