ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1008

เสิ่นหวยอันสีหน้าดำคล้ำ กล่าวว่า “เจ้าเลิกโวยวายได้แล้ว!”

“ข้าจะตีผู้ชายใจโลเลอย่างท่านให้ตายซะ ท่านทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร ท่านทำกันเกินไปแล้วนะ!”

“ไปให้พ้น!” เสิ่นหวยอันสะบัดมือด้วยความหัวเสีย ซ่งปี้อวิ๋นสูญเสียสมดุล ทั้งตัวคนล้มฟาดโต๊ะอย่างหนักหน่วง บริเวณท้องชนเข้ากับมุมแหลมของโต๊ะเข้าพอดี

“โอ๊ย...”

ซ่งปี้อวิ๋นกุมท้องร้องครวญ ทรุดลงบนพื้นเผยสีหน้าเจ็บปวดออกมา

เสิ่นหวยอันเห็นว่าซ่งปี้อวิ๋นแค่ล้มลงไปเท่านั้นก็แสร้งทำเหมือนเจ็บปวดเหลือกำลัง แววตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถาง

“เจ้าช่างเสแสร้งเก่งจริงๆ ข้าถูกตีตั้งนานก็ยังไม่พูดอะไร เจ้าแค่ล้มนิดหน่อยก็ร้องเสียขนาดนี้?”

ซ่งปี้อวิ๋นกลับเจ็บปวดยิ่งนัก “หวยอัน ข้าเจ็บมากจริงๆ นะ รีบไปเรียกหมอมาให้ข้าเร็วเข้า”

“อยากหาหมอเจ้าไปหาเอง ข้าไม่เชื่อมารยาสาไถยของเจ้าหรอก!” เสิ่นหวยอันรังเกียจยิ่งนัก เขารับรู้ความสามารถในการเสแสร้งแกล้งมารยาของซ่งปี้อวิ๋นมานานแล้ว

ตอนแรกเขายังนึกว่าแม่นางผู้นี้อ่อนโยนมีจิตใจดีงามจริงๆ เสียอีก แต่บัดนี้หลังจากผ่านอะไรมามากมาย เขาก็ดูออกแล้วว่าทั้งหมดนั้นล้วนแต่เป็นการเสแสร้ง!

ธาตุแท้นางจิตใจชั่วร้าย เพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาแล้วก็สามารถทำได้ทุกวิถีทาง!

นายหญิงซ่งไม่คิดเลยว่าเสิ่นหวยอันจะชั่วช้าถึงปานนี้ กล้าตีลูกสาวนางต่อหน้าต่อตานาง เจ้าคนสารเลวนี่ทำร้ายลูกสาวตนเองชัดๆ ตอนนี้ยังมาทำตัวกำเริบเสิบสาน แล้วจะอดทนอดกลั้นอยู่ได้อย่างไร?

“วันนี้ข้าจะต้องตีเจ้าเสียให้ตาย คิดว่าตระกูลซ่งของข้าไม่มีคนเหลือแล้วเรอะ?”

หลี่ซื่อเห็นว่านายหญิงซ่งจะเข้าไปทุบตีเสิ่นหวยอันอีกรอบก็ย่อมไม่ยินดี จึงเข้าไปขวางนายหญิงซ่งไว้ในทันที ระหว่างยื้อยุดกัน คนทั้งสองก็เริ่มตบตีกันขึ้นมา

“แม่เป็นอย่างไรลูกก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตัวเองก็หาใช่คนดีอันใด ถึงได้เลี้ยงลูกสาวเช่นนี้ออกมาได้ ตอนนี้ยังคิดจะมาตีลูกชายข้าอีก ไม่มีทางเสียหรอก!”