ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1012

ฉู่มู่เหยาอดมิได้ที่จะใฝ่ฝัน นางรู้สึกว่าไม่ว่าจะเสด็จพี่สามหรือเสด็จพี่ห้าล้วนดีทั้งคู่ ก่อนหน้านี้ เสิ่นหวยอันก็สุภาพอ่อนโยนและถ่อมตนต่อหน้านาง นางเคยคิดมาโดยตลอดว่าเขาเป็นสุภาพชนผู้เที่ยงธรรม

บัดนี้ เมื่อนางเห็นสิ่งที่เขากระทำลับหลังทั้งหมดนี้ ก็เพียงรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างยิ่ง

“เดิมทีข้ายังรังเกียจซ่งปี้อวิ๋นอยู่ บัดนี้กลับรู้สึกว่านางก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย แต่งกับบุรุษเช่นนี้ ยังจะหวังสิ่งใดได้อีกเล่า?”

ทั้งสองเอ่ยพลางก้าวเข้าไปในร้านค้า แม้ในพระราชวังจะพระราชทานรางวัลมามิใช่น้อย จวนอ๋องยิ่งเตรียมการไว้อย่างพิถีพิถันในทุกที่ แม้แต่ผ้านวมก็ยังเตรียมไว้หลายชุด แต่ในเมื่อคิดจะจัดแต่งห้องใหม่ สิ่งของที่ต้องเติมแต่งก็มีไม่น้อย

ซ่งรั่วเจินมองแท่นฝนหมึกในร้านค้า และกำลังจะหยิบมาดู ก็ถูกฉู่มู่เหยาลากไปด้านข้าง

“ชู่”

ฉู่มู่เหยาชูนิ้วหนึ่งขึ้นแตะบนริมฝีปาก ส่งสัญญาณให้นางอย่าได้เอ่ยวาจา

ระหว่างคิ้วของซ่งรั่วเจินฉายแววประหลาดใจวูบหนึ่ง มองตามสายตาของฉู่มู่เหยาไป ก็เห็นสตรีสองนางอยู่เบื้องหน้า

หนึ่งในนั้นแต่งกายงดงามตระการ ใบหน้าอ่อนหวานละมุน เพียงเห็นการแต่งกายก็พอรู้ได้ว่าเป็นสตรีที่อ่อนโยน ส่วนสตรีที่อยู่ข้างกายมีวัยที่อ่อนกว่าเล็กน้อย กระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เพียงแต่ใบหน้านั้นแฝงความเจ้าเล่ห์อยู่ไม่น้อย

“พี่หญิง ท่านช่วยข้าเถิดนะ อย่างไรเสียท่านก็อยู่เพียงลำพังในจวนอ๋อง น่าเบื่อจะตายมิใช่หรือ? สู้ให้ข้าเข้าจวนอ๋องมิดีกว่าหรือ วันข้างหน้าเราสองพี่น้องจะได้ดูแลกันและกัน”

เจียงฉิงหลานคล้องแขนเจียงลู่เสวี่ยเอาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ท่าทางนั้นชัดเจนว่า หากมิสมปรารถนา ย่อมมิละความพยายาม

“ท่านแต่งเข้าจวนอ๋องมาได้สามปีแล้ว จนบัดนี้ยังมิได้ให้กำเนิดบุตร ตอนนี้ทั้งตระกูลล้วนร้อนใจยิ่งนัก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าตำแหน่งพระชายา ท่านคงรักษาไว้มิได้อีกแล้ว”