ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1036

หรือว่า...นางยังหวังว่าจะพึ่งเซียนโบตั๋นช่วยให้นางเปลี่ยนไปเป็นเหมือนตอนแรกอีกงั้นหรือ!

“พระชายาฉู่อ๋อง ข้าไม่มีความแค้นอันใดกับเจ้า ไยเจ้าต้องทำลายเซียนโบตั๋นของข้าด้วย!”

ตวนเฟยมีสีหน้าร้อนใจ หลังจากที่ได้เซียนโบตั๋นมา ทุกครั้งที่นางบูชาก็จะเห็นด้วยตาตัวเองเลยว่าตัวเองงดงามขึ้นทุกวัน

ไม่เพียงแต่ผิวพรรณเกลี้ยงละเอียด แม้แต่รูปร่างก็ดีขึ้นมาก นางไม่เชื่อว่าตนเองกลายเป็นเช่นนี้เป็นฝีมือของเซียนโบตั๋น จะต้องมีคนวางยาพิษอย่างแน่นอน!

เห็นว่าตวนเฟยโยนความผิดมาให้ตัวเอง สีหน้าซ่งรั่วเจินฉายแววเย็นชาแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อตวนเฟยยืนยันว่าไม่ใช่ เช่นนั้นหม่อมฉันก็จะไม่พูดมากแล้ว”

เดิมนางก็ไม่สนใจตวนเฟย แต่สถานการณ์ในวันนี้ ไทเฮาและฮ่องเต้ล้วนอยู่ด้วย ทั้งยังหันมาถามตนเองพอดี นางจึงพูดอะไรบ้าง

ในเมื่อตวนเฟยไม่ต้องการก็ประหยัดแรงนางไปได้ไม่น้อย

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วมุ่น “ตอนนี้เจ้ากลายเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะไม่หาสาเหตุอีกรึ?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันสามารถรับรองได้ว่าไม่ได้เป็นเพราะเซียนโบตั๋นเด็ดขาดเพคะ!” ตวนเฟยยืนกรานหนักแน่น “หม่อมฉันบูชาเซียนโบตั๋นด้วยความเลื่อมใส ท่านไม่มีทางทำร้ายหม่อมฉันหรอกเพคะ จะต้องเป็นเพราะมีคนทนเห็นหม่อมฉันได้ดีไม่ได้จึงจงใจวางยาพิษแน่นอนเพคะ!”

หลายปีมานี้ คนใหม่ในวังมีมากขึ้นทุกที ในหนึ่งปีนางได้เจอฮ่องเต้แค่ไม่กี่ครั้ง

หากไม่ใช่เพราะให้กำเนิดองค์ชายทำให้ตำแหน่งมั่นคง เกรงว่าบัดนี้ชีวิตในวังหลวงคงมีแต่จะเลวร้ายลง ต้องพึ่งพาเซียนโบตั๋นจึงได้รับความโปรดปรานใหม่อีกครั้ง

ซ่งรั่วเจินคงอยากช่วยทำลายของรักของนางให้ฮองเฮา ภายภาคหน้าจะได้ไม่มีโอกาสได้รับความโปรดปรานอีก

“เหลวไหล! ตอนนี้ใบหน้าเจ้าเป็นแบบนี้แล้ว เจ้าไม่รักชีวิตแล้วใช่หรือไม่?”

ไทเฮาน้ำเสียงเข้มงวด รู้สึกเพียงว่าตวนเฟยเลอะเลือนสายตาคับแคบ บัดนี้มาถึงขั้นนี้แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ ท่าทางดึงดันเช่นนั้นราวกับว่าไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าเซียนโบตั๋นอีกแล้ว