ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1037

จงเฟยเดิมก็กังวลว่าจะถูกเปิดโปงเรื่องเซียนโบตั๋น ยามนี้เห็นว่าตวนเฟยไม่เชื่อซ่งรั่วเจิน ในใจก็นึกยินดี อยากให้สองฝ่ายขัดแย้งกันจนแตกหักใจจะขาด อย่างไรเสียก็ไม่มีผลเสียต่อนาง

ขอแค่เรื่องเซียนโบตั๋นไม่ถูกเปิดโปง ไม่ว่าสุดท้ายตัดสินว่าเป็นผู้ใดวางยา นางล้วนยินดีชมดูทั้งสิ้น

ซ่งรั่วเจินเห็นว่าจู่ๆ จงเฟยก็โยนความขัดแย้งมาให้ตนเอง นางกวาดสายตาไปอย่างช้าๆ แววตาเย็นเยียบน่าขนลุก แฝงความเย็นเสียดกระดูก

จงเฟยถูกจ้องจนสะท้าน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าซ่งรั่วเจินกับฉู่อ๋องค่อนข้างคล้ายกัน สายตาเปี่ยมจิตสังหาร แม้แต่นางก็ยังต้องตกใจ

“ระหว่างหม่อมฉันกับเช่ออ๋องหาได้มีเรื่องเข้าใจผิดกันไม่ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีเรื่องขัดแย้งกับพระชายาเช่ออ๋อง แต่เรื่องก็จบไปนานแล้ว”

“หม่อมฉันเข้าใจว่าเช่ออ๋องไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ที่แท้จงเฟยกับเช่ออ๋องก็ไม่พอใจเพราะเรื่องนี้มาโดยตลอด หม่อมฉันต้องขออภัยด้วยเพคะ”

ซ่งรั่วเจินแสร้งเป็นประหลาดใจแล้วแสดงคารวะอย่างแช่มช้า น้ำเสียงกลับเย็นชากว่าเดิมหลายส่วน “จงเฟย เซียนโบตั๋นของท่านไม่มีปัญหา ไม่ได้หมายความว่าเซียนโบตั๋นของตวนเฟยจะไม่มีปัญหา”

“ต่อให้อัญเชิญมาจากวัด แต่องค์หนึ่งได้รับการปลุกเสกกับอีกองค์ไม่ได้รับการปลุกเสกย่อมศักดิ์สิทธิ์ต่างกันอยู่แล้ว ท่านว่าถูกไหมเพคะ?”

จงเฟยสีหน้าแข็งทื่อ นังเด็กนี่ปากคอเราะรายปานนี้!

ฮ่องเต้มองจงเฟยนิ่งๆ เขาย่อมเข้าใจความคิดของจงเฟยจึงเอ่ยเสียงเย็นชา “วังหลังไม่จำเป็นต้องมีของนอกรีตพรรค์นี้ ใครก็ได้ ทุบเซียนโบตั๋นนี่เสีย!”

“ไม่นะเพคะ!” ตวนเฟยรีบร้อนเอ่ย

ประจวบกับเวลานั้นเหลียงอ๋ององค์ชายสี่มาถึงพอดี ครั้นเขาทราบว่ามารดาตนเองเกิดเรื่องก็รุดมาทันที

“เสด็จพ่อ นี่คือเซียนโบตั๋นที่เสด็จแม่โปรดปรานที่สุด บูชาด้วยความเลื่อมใสทุกวัน เหตุใดต้องทุบด้วยพ่ะย่ะค่ะ?”

“ของสิ่งนี้ชั่วร้าย อาการแม่เจ้าในตอนนี้เป็นไปได้มากว่าคงเกี่ยวข้องกับเซียนโบตั๋น ในเมื่อต้องตรวจสอบก็ต้องตรวจสอบให้ถึงที่สุด!”

ฮ่องเต้สีหน้านิ่งขรึม แต่ไหนแต่ไรมาวังหลังไม่อนุญาตให้ใช้วิธีการนอกรีต แต่การขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องธรรมดา เขาจึงไม่เคยเก็บมาใส่ใจ

“เหลียงอ๋อง ของสิ่งนี้หาได้ชั่วร้ายไม่ พระชายาฉู่อ๋องต่างหากที่พูดจาเลอะเทอะ!” ตวนเฟยกล่าวอย่างดื้อรั้น