ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 186

ใต้ต้นท้อ

บุรุษผู้หนึ่งในอาภรณ์ยาวสีครามเข้ม ทวงท่างามสง่า แม้ว่าจะนั่งอยู่บนรถเข็น ก็ยังคงแสดงให้เห็นถึงความที่โดดเด่น

แม้จะเป็นเพียงเงาหลัง นางก็ยังคงจำเขาได้ในทันที

ซ่งเยี่ยนโจวราวกับรับรู้ถึงทุกสิ่งรอบตัว เขาหันมาโดยไม่รู้ตัว แล้วได้พบกับร่างอรชรอ่อนช้อยของสตรีนางนั้น ดวงตาใสดุจสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง แววตาอ่อนโยนเช่นดวงจันทร์บนฟากฝ้า

สตรีผู้อ่อนหวานราวกับสายน้ำไหลริน เพียงยิ้มบาง ๆ ก็ทำให้แก้มของนางแดงระเรื่อ บัดนี้ในแววตากลับเต็มไปด้วยความหม่นหมองเล็กน้อย

ในใจเขารู้สึกผิดอย่างยิ่ง เขาทำผิดต่อลั่วชิงอิน ตั้งแต่ต้นจนจบเขาคือคนที่ผิดเอง

ลั่วหวยหลี่พิจารณาคนทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับพี่หญิงของตนว่า “พี่หญิงรอง ข้าไปทำธุระสักครู่ เดี๋ยวจะกลับมาหาท่าน”

ลั่วชิงอินมองลั่วหวยหลี่ที่เดินจากไป ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินไปหาซ่งเยี่ยนโจว

ทั้งสองต่างจ้องมองกันเงียบ ๆ

ราวกับมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูดออกมา แต่กาลเวลาที่ผันผ่าน ไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือสถานการณ์ก็แปรเปลี่ยนไปหมด แม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยรู้จักกันดีเพียงใด บัดนี้กลับเหมือนมีกำแพงมากั้นกลางไม่อาจข้ามผ่านได้

“ไม่ได้พบกันเสียนาน”

ใบหน้าขาวผ่องของลั่วชิงอินเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับดอกไม้เล็ก ๆ ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ สง่างามและนุ่มนวลอ่อนโยน แผ่กลิ่นหอมที่สงบเย็นอันลุ่มลึกให้ผู้พบเห็นต้องหลงใหล

“ไม่ได้พบกันนานจริงๆ” ซ่งเยี่ยนโจวตอบด้วยใจที่เต็มไปด้วยความปั่นป่วน

เมื่อเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจมาโดยตลอด น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความสั่นเครือที่ยากจะจับสังเกตุได้ “เจ้าสบายดีหรือไม่?”

“ข้าสบายดีทุกอย่าง”

ลั่วชิงอินยิ้มเล็กน้อย สายตาเหลือบมองไปยังขาของซ่งเยี่ยนโจวที่ไม่อาจเดินได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย “แล้วท่านเล่า...สบายดีหรือไม่?”

ซ่งเยี่ยนโจวเผลอเหลือบมองขาของตนเอง ขาที่ไร้ความรู้สึกมานาน ในช่วงนี้กำลังเริ่มฟื้นตัวขึ้นทีละน้อยด้วยการฝังเข็มของน้องหญิงห้า

แม้ตอนนี้ยังไม่อาจลุกขึ้นยืนได้ แต่เมื่อสองวันก่อน เขาสามารถลองยกขาได้เล็กน้อยแล้ว เชื่อว่าไม่นานคงจะสามารถลุกขึ้นยืนได้อย่างแน่นอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน