คนต่ำช้าพวกนี้!
“อั่ก!”
หลี่ว์เหวินซิ่วกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองจับจ้องซ่งรั่วเจินเขม็ง
“ข้าพูดออกมาหมดแล้ว ตอนนี้เจ้าควรช่วยข้าได้แล้วกระมัง?”
“ถ้าท่านขอร้องข้าตั้งแต่สามวันก่อน ข้าพยายามสุดความสามารถอาจยังช่วยเหลือท่านได้ แต่ข้าก็บอกแล้วว่าหากผ่านพ้นคืนนั้นไป พระหรือเทพก็ยากจะช่วยเหลือได้แล้ว”
“ตอนนี้ไอพยาบาทแทรกซึมเข้าร่างท่านมากจนกลายเป็นไอมรณะ นอกจากนี้ คนที่ถูกท่านทำร้ายจนตายก็ไม่ยินดีอโหสิกรรมให้ท่าน ข้าทำได้เพียงช่วยยื้อเวลาให้ท่านเท่านั้น” ซ่งรั่วเจินตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ
ไป๋จวิ้นเทาหน้าเปลี่ยนสี “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? หรือว่าเจ้าช่วยไม่ได้งั้นรึ?”
“ท่านช่วยได้งั้นรึ?” ซ่งรั่วเจินย้อนถาม
“เจ้าช่วยไม่ได้แล้วมาอวดดีอยู่ตรงนี้ทำไม? หากแม่ข้าตาย เจ้าก็อย่าหวังเลยว่าจะรอดไปได้!”
ไป๋จวิ้นเทาตวาดเสียงกร้าว ทว่าชั่วพริบตาถัดมาก็ถูกฝักดาบฟาดอย่างรุนแรงจนสลบไป
“หนวกหู”
ฉู่จวินถิงแววตาเฉยเมย ถ้อยคำเพียงสองพยางค์กลับทำให้ทุกคนจากจวนสกุลไป๋ไม่กล้าโวยวายอีกแม้แต่คำเดียว
ไป๋จวิ้นอวี่เลือดกำเดาหยุดไหลแล้ว มีบทเรียนให้เห็นเมื่อครู่จึงเพียงถามเสียงอ่อน
“แม่นางซ่ง เจ้าเก่งกาจปานนั้น ไยจึงช่วยไม่ได้เล่า?”
“ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ยากจะช่วยชีวิตได้ทุกคน”
ซ่งรั่วเจินว่าแล้วก็หยิบกระดาษเขียนยันต์แผ่นหนึ่งออกมา กรีดปลายนิ้วแล้ววาดยันต์ลงบนนั้น ยันต์ที่ใช้เลือดวาดพลันขยายขนาดขึ้นในทันใด
หลังจากนั้น ทุกคนก็เห็นใบหน้าที่มีเลือดไหลออกทางทวารทั้งเจ็ดของแม่นมสวีอยู่ด้านหลังหลี่ว์เหวินซิ่ว จึงพากันส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เย็นสันหลังวาบ


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
ขอบคุณที่ให้อ่านฟรีนะคะ แต่การเติมเงินใช้เป็นเพียงบัตรเติมเงินเอไอเอสเท่านั้น...