ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 252

“ท่านอ๋อง ส่งน้องหญิงห้ามาให้กระหม่อมเถิะพ่ะย่ะค่ะ!” ซ่งจืออวี้กล่าวขึ้นอย่างอดไม่อยู่

ฉู่จวินถิงฝีเท้าเร็วยิ่ง น้ำเสียงเร่งร้อน “รถม้าอยู่ข้างนอก รีบไปหาหมอสำคัญกว่า”

ซ่งรั่วเจินรู้สึกได้ว่าน่าจะพ้นสายตาคนสกุลไป๋แล้วจึงลอบลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมาดูลาดเลา แล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความร้อนใจของฉู่จวินถิง

ท่าทางแบบนั้น...ร้อนใจจริงๆ ด้วย

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ” ซ่งรั่วเจินกระซิบบอก “หม่อมฉันจงใจแสดงละครตบตาพวกเขาเพคะ”

ฉู่จวินถิงมองหญิงสาวในอ้อมกอด ดวงหน้าเล็กเท่าฝ่ามือนั้นซีดขาว แลดูอ่อนแออย่างยิ่ง ขณะพูดจาแววตาหลุกหลิก สะท้อนความร้อนตัวออกมาหลายส่วน เขานึกฉุนจนหัวเราะออกมา

“แสดง? แล้วทำไมหน้าเจ้าถึงซีดขนาดนั้น?”

“ดีชั่วอย่างไรหม่อมฉันก็เป็นหมอคนหนึ่งเหมือนกันนะเพคะ แสร้งเป็นลมก็พอจะมีชั้นเชิงอยู่บ้าง” ซ่งรั่วเจินอธิบายอย่างกระอักกระอ่วน

แสร้งเป็นลมแสร้งโง่ ทักษะจำเป็นแบบนี้จะขาดไปได้อย่างไรกันเล่า?

ฉู่จวินถิงมองหญิงสาวในอ้อมกอดด้วยความอ่อนใจ “จู่ๆ เจ้าจะแสร้งเป็นลมทำไม?”

“ถ้าหม่อมฉันไม่แสร้งเป็นลม คนสกุลไป๋สองคนนั้นจะยอมปล่อยหม่อมฉันไปหรือเพคะ? ท่าทางเหมือนสุนัขบ้าแบบนั้น”

ดวงตาซ่งรั่วเจินฉายแววรำคาญใจ แทนที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับคนที่ไม่สนใจเหตุผลแบบนั้น แสร้งเป็นลมประหยัดแรงกว่ามาก

“หากเป็นยามปกติ หม่อมฉันไม่มีทางไปยุ่งกับคนแบบหลี่ว์เหวินซิ่วเด็ดขาด แต่ในเมื่อต้องตอบแทนน้ำใจของท่านอ๋อง ก็ย่อมต้องช่วยเหลือให้ถึงที่สุด”

“สาเหตุที่บอกเรื่องทั้งหมดกับนาง ก็เพราะอยากให้นางได้สารภาพสิ่งที่เคยทำมาทั้งหมดต่อหน้าไป๋โหวก่อนที่นางจะสิ้นลม ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นในภายหลัง”

ฉู่จวินถิงเข้าใจเจตนาของซ่งรั่วเจินแล้ว

หากไม่เกิดเรื่องเย็นวันนี้ จนตายหลี่ว์เหวินซิ่วก็คงไม่ยอมสารภาพความจริงออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน