ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 270

เฉินเซียงเห็นคุณหนูถูกสะกดรอยตาม ถึงขั้นไม่ว้าวุ่นเลยสักนิด ชนิดที่ว่ายังดีใจอีกด้วย สายตาเปี่ยมความรู้สึกเหลือเชื่อ

“คุณหนู ท่านฟังบ่าวนะเจ้าคะ ไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ต้องการวางแผนทำอะไร ท่านยังรีบจากไปเร็วหน่อย บ่าวจะขวางพวกเขาไว้เอง!”

ซ่งรัวเจินมองเฉินเซียงอย่างเอือมระอา เด็กคนนี้เอวบางร่างน้อย พวกเขาเข้ามาจับแค่คนเดียวก็แบกไปได้แล้ว กระนั้นสามารถมีน้ำใจเช่นนี้ได้ เทียบกับพวกชอบซุบซิบนินทาก็ดีกว่ามากนัก

“อีกเดี๋ยวเดินถึงตรอกเล็กสายนั้น เจ้าก็หลบไปก่อน อย่าถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บเล่า”

เฉินเซียงตกตะลึง รู้สึกเสียใจอย่างสุดระงับ หากรู้ตั้งแต่แรก ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ขอเดินกลับด้วยตนเองกับคุณหนู ก็ไม่รู้ว่าโหย่วฝูคนนั้นถูกคนซื้อไว้แล้วหรือไม่!

คนสะกดรอยตามสองสามคนเห็นว่าซ่งรั่วเจินเข้าตรอกเล็กไปแล้ว ภายในใจนั่นเรียกว่าตื่นเต้น

“โอกาสมาแล้ว เตรียมลงมือ!”

ฝ่ายชายโบกมือ คนอื่นสองสามคนรีบถลันขึ้นไป ภายในสายตาเปี่ยมความตื่นเต้น

อีกสักครู่ พวกเขาก็สามารถเพลิดเพลินได้ดีๆ หนึ่งรอบแล้ว

จากนั้น ชั่วขณะทุกคนเข้าตรอกเล็ก ไม้หนึ่งท่อนก็ฟาดลงบนศีรษะ ตีคนจนหมดสติไปทั้งอย่างนี้เลย

“เจ้าสี่!”

ทั้งสามคนเห็นเจ้าสี่ถูกตีจนหมดสติไป ภายในสายตาสั่นสะท้าน จากนั้นทั้งสามคนเงยหน้า หลังมองเห็นว่าคนลงมือถึงขั้นคือซ่งรั่วเจิน ใบหน้าเผยรอยยิ้มเยาะหยัน

“คิดไม่ถึงพวกสตรียังมีความสามารถอยู่บ้าง ถึงขั้นพบพวกเรากระนั้นรึ?”

“ใครส่งพวกเจ้ามา?”

ซ่งรั่วเจินมองใบหน้าไม่คุ้นตาของหลายคนนั้น ครุ่นคิดตอนนี้คนอยากให้เกิดเรื่องกับนางที่สุดน่าจะเป็นฉินซวงซวงแล้ว

เมื่อวานเพิ่งถูกตบไปหนึ่งรอบ วันนี้ถึงขั้นมาหาเรื่องอีก คงมิใช่รังเกียจก่อนหน้านี้สั่งสอนนุ่มนวลเกินไปกระมัง?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน