ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 3

“แม่นางฉิน ได้โปรดถอดออก เพียงมองดูก็จะทราบได้” เฉินเซียงเอ่ย

เพียงฉินซวงซวงถอดออก เฉินเซียงก็หยิบกำไลหยกไปให้ทุกคนดูหนึ่งรอบ “ทุกท่านล้วนเห็นอย่างชัดเจนแล้ว ด้านบนแกะสลักชื่อเล่นของคุณหนูข้าเจินเอ๋อร์เอาไว้!”

“ยังไม่ต้องพูดว่าท่านโหวและคุณหนูข้ายังไม่แต่งงานกัน ต่อให้แต่งงานแล้วจริง คนมีหน้ามีตาที่ใดยักยอกสินเดิมของฮูหยินตนเองด้วยหรือ?”

นับแต่โบราณจนถึงตอนนี้ สินเดิมล้วนเป็นสิ่งของติดตัวฝ่ายหญิง แม้แต่บ้านสามีก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง เว้นเสียแต่ตนเองยินยอม ทว่าหลินจือเยว่หยิบไปโดยตรงไม่บอกกล่าวเช่นนี้ เรียกว่าขโมยก็ไม่เกินจริง

ครั้นซ่งจืออวี้พี่ชายสามของซ่งรั่วเจินเร่งเดินทางมาถึงก็ได้ยินว่าหลินจือเยว่ยกกำไลหยกที่ท่านแม่มอบให้เจินเอ๋อร์เป็นสินเดิมให้กับฉินซวงซวง กำปั้นเจือความเกรี้ยวกราดกระแทกเข้าไปโดยตรงหนึ่งหมัด!

“ไอ้สารเลว!”

หลินจือเยว่ถูกกำปั้นกระแทกหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงหน้าหันไปอีกฝั่งหนึ่ง เลือดไหลออกจากมุมปาก

ซ่งจืออวี้ไม่คิดยั้งมือเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นวันมงคลยิ่งใหญ่ของน้องหญิง พวกเขาทั้งครอบครัวส่งนางออกจากจวนอย่างดีใจมีความสุข ใครคาดคิดมาถึงจวนหลินโหวจะถูกหมิ่นแคลนทำให้อับอายเช่นนี้!

“ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก !”

กำปั้นกระแทกเข้าไปไม่หยุด ซ่งจืออวี้เกรี้ยวกราดคล้ายสิงโต น้องหญิงที่พวกเขาวางไว้อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ เหตุใดต้องเสียใจเพียงนี้!

“คุณชายซ่ง ท่านรีบยั้งมือเดี๋ยวนี้!”

ฉินซวงซวงเห็นหลินจือเยว่ถูกต่อยจนตาแดงแล้ว ถลันเข้าไปขวางหน้าหลินจือเยว่ จากนั้น...ถูกซ่งจืออวี้ตบหน้าแรงๆ หนึ่งฉาด

“นางแพศยา เจ้านับเป็นตัวอะไร? ขวัญกล้าทำลายงานแต่งของน้องหญิงข้า!”

ซ่งรั่วเจินมองการกระทำของพี่สามบ้านตน ลอบปรบมือร้องว่าดีในใจ ทำได้เยี่ยมมาก!

“ซ่งจืออวี้ เจ้าต่อยข้าก็ช่างเถอะ มีสิทธิ์อะไรมาตบซวงซวง?”

หลินจือเยว่เห็นฉินซวงซวงถูกตบก็ทนไม่ได้ หนึ่งหมัดเหวี่ยงไปทางซ่งจืออวี้

ดวงตาคู่สวยของซ่งรั่วเจินหรี่เล็กลง ชายหลายใจคนนี้ยังคิดลงมือกับพี่ชายนาง? ฝันไปเถอะ!

นางหยิบหินขึ้นมาหนึ่งก้อนอย่างไม่ตั้งใจขว้างออกไปแล้ว มองเห็นหินเล็กๆ ถูกขว้างออกไปกระแทกเข้ากับข้อเท้าของหลินจือเยว่อย่างแรง ทำให้เขาเซถลาคุกเข่าลงตรงหน้าซ่งจืออวี้

ซ่งจืออวี้ “…?”

“หลินจือเยว่ เพื่อเงินเจ้าถึงขั้นไม่สนศักดิ์ศรี แต่หากเจ้าต้องการคุกเข่าก็ควรคุกเข่าให้น้องหญิงข้า คุกเข่าให้ข้าล้วนไม่มีประโยชน์!”

ซ่งรั่วเจินเกือบหลุดหัวเราะออกมาแล้ว ช่างเป็นพี่สามแสนดีของนางจริงๆ!

สีหน้าหลินจือเยว่บึ้งตึงจนน่ากลัว ฉินซวงซวงประคองเขาขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำโมโหเดือดดาล “เมื่อครู่เป็นฝีมือใคร? ใครปาหินใส่ข้า!”

ไม่มีคนตอบ

“น่ากลัวกรรมตามสนองแล้วกระมัง?” ซ่งรั่วเจินแสร้งตกตะลึง “ฟ้าดินมีวิญญาณ คนผู้นี้ไร้ยางอายเกินไป ย่อมถูกสวรรค์ลงโทษ”

หลินจือเยว่กำลังจะขยับ ฉินซวงซวงก็เปิดปากปกป้องแล้ว “แม่นางซ่ง ระหว่างเจ้าและท่านโหวยังมีเยื่อใยต่อกัน เปล่งวาจาเช่นนี้ใจร้ายเกินไปหรือไม่?”

“ข้าใจร้าย?” ซ่งรั่วเจินนั่งบนเก้าอี้ที่เฉินเซียงยกมา ในมือขาดเมล็ดแตงให้แทะระหว่างรับชมละครฉากสนุก นางเหยียดนิ้วชี้ไปทางหลินจือเยว่ “หนึ่งคนใช้เงินของข้าเลี้ยงดูหญิงอื่น หนึ่งคนไม่มียางอายยึดครองว่าที่สามีของข้า พวกเจ้าสองคนสมคบคิดกัน เหตุใดยังกล้าพูดว่าข้าใจร้ายเล่า?”

“นางคนต่ำช้าไร้ยางอาย!” ซ่งจืออวี้เผยสีหน้ารังเกียจ หันมองน้องหญิงของตนอย่างสงสาร “น้องหญิงไม่ต้องกังวล เจ้าคือไข่มุกล้ำค่าของพวกเราสกุลซ่ง ไฉนเลยจะสามารถถูกนางแพศยาพรรค์นี้รังแกได้?”

“ข้าว่าหลินจือเยว่เองก็ตาบอด งานแต่งนี้ยกเลิกก็ช่างเถอะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน