ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 4

“เรื่องนี้โทษท่านแม่ไม่ได้ พูดได้เพียงว่าหลินจือเยว่แสดงละครได้อย่างยอดเยี่ยม หน้าหนาไร้ยางอาย!”

ซ่งรั่วเจินยิ่งพูดยิ่งรังเกียจ โชคดีช่วงเวลาที่นางทะลุมิติเข้ามาในหนังสือยังมิได้แต่งเข้าจวนสกุลหลิน หากแต่งเข้าไปแล้ว นั่นต่างหากถึงจบสิ้น!

หลิ่วหรูเยียนเห็นลูกสาวผู้เพียบพร้อมของตนพูดถ้อยคำหล่านี้ออกมา ยิ่งมั่นใจว่านางกำลังเสียใจ น้ำตาคลอหน่วย “ลูกสาวชะตาอาภัพของข้า...”

แต่น้ำตาที่หางตายังไม่ทันตกก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอก ของทั้งใหญ่ทั้งเล็กถูกยกเข้ามา หยาดน้ำตาหยุดชะงักในทันใด

“เจินเอ๋อร์ นี่ นี่คืออะไรกัน?”

“อย่างไรเสียก็ไม่แต่งแล้ว สิ่งของย่อมต้องนำกลับมา ฉินซวงซวงคนนั้นพูดทุกคำว่ารักชอบท่านโหว ข้าอยากเห็นเหลือเกินว่านางจะยอมหักใจชดเชยจวนโหวโล่งโจ้งนั่นหรือไม่!”

ซ่งรั่วเจินเคยอ่านต้นฉบับหนังสือมาก่อน ย่อมรู้ว่าฉินซวงซวงก็คือคนมีอุปนิสัยชมชอบความร่ำรวยคนหนึ่ง หาไม่แล้วเพียงนางเอ่ยปาก หลินจือเยว่ก็ต้องถอนหมั้นนางเป็นแน่!

แต่นางกลับไม่ทำ ก็เพื่อเงินของจวนสกุลซ่ง

บัดนี้เงินตกอยู่ในมือนางแล้ว ฉินซวงซวงทางหนึ่งคิดจะหลับนอนกับบุรุษของเจ้าของร่างเดิม ทางหนึ่งใช้จ่ายเงินของเจ้าของร่างเดิม ฝันกลางวันอยู่แท้ ๆ !

รักหนักแน่นยิ่งกว่าทองงั้นหรือ?

นางทำให้พวกเขาสมปรารถนาแล้ว!

หลิ่วหรูเยียนตกตะลึงอย่างสุดระงับ แต่ไหนแต่ไรมาเจินเอ๋อร์เป็นคนมีอุปนิสัยนุ่มนวล วันนี้ถึงขั้นทำเรื่องนอกลู่นอกทางเช่นนี้ได้?

“น้องหญิงห้าพูดได้ดี! บนโลกนี้ที่ใดไม่มีหญ้า ไยต้องแขวนคอตายบนต้นไม้เอียงกระเท่เร่นี้ด้วยเล่า? ข้าว่าหลินจือเยว่คนนั้นมิใช่คนดีอันใด!”

ซ่งอี้อันกลับเห็นด้วยกับอุปนิสัยเฉียบขาดของซ่งรั่วเจิน ร้องไห้คร่ำครวญในเวลานี้ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อหลินจือเยว่ไม่ยอมแต่ง มิสู้หาเขยที่ดีคนใหม่ ย่อมดีกว่าตกเข้ากองเพลิงชั่วชีวิต

ซ่งรั่วเจินมองชายสุภาพหล่อเหลาตาบอดทั้งสองข้างตรงหน้า เพียงแวบเดียวก็จำได้ว่าเขาคือพี่ชายคนรองของเจ้าของร่างเดิม

เดิมทีเขาก็เป็นคนมีพรสวรรค์มากความสามารถ เชี่ยวชาญท่วงทำนองบทกวีไปทุกด้าน มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วทั้งเมืองหลวงตั้งแต่เด็ก อาจารย์ที่เคยสอนเขาล้วนกล่าวชมไม่ขาดปาก ซ้ำยังพูดว่าเขามีพรสวรรค์เป็นถึงจอหงวนอย่างแน่นอน

ทว่าน่าเสียดาย...ก่อนหน้านี้คู่หมั้นถูกลวนลาม เพื่อปกป้องคู่หมั้นเขาจึงต่อสู้กับคน อีกฝ่ายอาศัยว่ามีคนมากกว่า สบโอกาสทุบเข้าที่สมองของเขา

แม้สามารถปกป้องชื่อเสียงของคู่หมั้นจ้าวซูหว่านเอาไว้ได้ แต่เพราะเหตุนี้จึงต้องสูญเสียการมองเห็นไป...

มองเห็นซ่งอี้อันยื่นมือออกมาต้องการปลอบตนเองแต่คว้าโดนอากาศ ซ่งรั่วเจินขยับขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างจนใจ “ข้าอยู่นี่”

ซ่งอี้อันเก้อกระดากอย่างเห็นได้ชัด “น้องหญิงห้า ก็แค่ถอนหมั้นมิใช่หรือ? ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก”

ซ่งรั่วเจินสบโอกาสจับมือซ่งอี้อัน จับชีพจรตรวจอาการของเขา รู้ว่าศีรษะของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงจึงทำให้เลือดอุดตันส่งผลให้ตาบอดทั้งสองข้าง ขอเพียงก้อนเลือดละลายก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ นี่ถึงถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง

ยังมีทางรักษา!

“คุณชายรอง มีจดหมายจากตระกูลจ้าวขอรับ”

“ใช่จดหมายของหว่านเอ๋อร์หรือไม่?” ซ่งอี้อันดีใจขึ้นมาแล้ว “น้องหญิงห้า เจ้าช่วยข้าอ่านดูเถอะว่าเขียนอะไร ใช่หรือไม่ว่าช่วงนี้ติดงานที่จวนจึงมิได้มาหาข้าอยู่ตลอด?”

ซ่งรั่วเจินเปิดจดหมายในมือ มองเห็นจ้าวซูหว่านต้องการถอนหมั้นก็ไม่แปลกใจ เดิมทีหญิงคนนี้ก็ทำเพื่อผลประโยชน์ ก่อนหน้านี้มั่นใจว่าซ่งอี้อันต้องมีพรสวรรค์เป็นถึงจอหงวน เพื่อขยับฐานะขึ้นเป็นฮูหยินของจอหงวน รบเร้าตอแยเจ้าของร่างเดิมทั้งวี่ทั้งวันขอมาจวนสกุลซ่ง เพื่อให้ได้มาสบตากับซ่งอี้อัน

บัดนี้เห็นว่าสกุลซ่งกำลังลำบาก จึงอยากขอถอนหมั้น ส่วนเรื่องถูกคนลวนลาม เห็นได้ชัดว่าเป็นตัวนางหาเรื่องเอง เพียงแต่ถูกซ่งอี้อันพบเข้าจึงแสร้งเป็นผู้บริสุทธิ์ ทำให้พี่รองของนางกลายเป็นเช่นนี้!

กระนั้น ในต้นฉบับจ้าวซูหว่านมิได้ถอนหมั้นวันนี้ แต่เป็นหลังจากนี้อีกหนึ่งเดือน คงมิใช่เพราะเรื่องระหว่างนางและจวนโหว ทำให้จ้าวซูหว่านขอถอนหมั้นล่วงหน้าหรอกกระมัง?

“จ้าวซูหว่านขอถอนหมั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน