ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 306

“ทั้งๆ ที่เถียนเจียวเจียวและหร่วนเนี่ยนถังตกน้ำพร้อมกัน ก่อนนี้หร่วนเนี่ยนถังจมน้ำหมดสติไปแล้ว พวกเจ้าดูเถียนเจียวเจียวยังมีแรงดิ้นอยู่เลยนะ”

“ข้ามองปราดเดียวก็รู้ว่า แม่นางเถียนว่ายน้ำเป็น หากว่ายน้ำไม่เป็นจริง ไฉนเลยจะสามารถทนอยู่นานเพียงนั้นได้?”

เดิมทีก็ไม่ต้องให้ซ่งรั่วเจินพูดให้มากความ คนทั้งหมดล้วนรู้ดีอยู่ภายในใจ

เถียนเจียวเจียวเผยสีหน้าว้าวุ่น คราวนี้ไม่ดิ้นแล้ว รอเพียงสาวใช้และแม่นมเหล่านั้นช่วยนางขึ้นไป

“เร็ว รีบช่วยน้องสาวข้าขึ้นมา” เถียนจื่ออี๋ตอบสนองแล้ว แสดงละครต่อไป

คนในที่เกิดเหตุเห็นภาพนี้ คิดเพียงการแสดงนี้เกินจริงเกินไปแล้ว เพิ่งพูดว่ายังดิ้นอยู่ ครู่ต่อมาก็ไม่ดิ้นแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เถียนเจียวเจียวลืมไปแล้ว คนว่ายน้ำเป็นอยากจมกลับไม่ใช่เรื่องง่าย...

“เจินเอ๋อร์ อาการของแม่นางหร่วนเป็นอย่างไรบ้าง?” หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามอย่างกังวล

เดิมทีวันนี้เป็นวันเฉลิมฉลอง หากเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในตอนนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดว่าหร่วนเนี่ยนถังเป็นลูกของหร่วนไท่ซือ ช่างชี้แจงยากโดยแท้

มือสองข้างของซ่งรั่วเจินกดบริเวณอกของหร่วนเนี่ยนถัง ฝ่ายหญิงสำลักน้ำออกมาอย่างว่องไว คนเองก็ฟื้นคืนสติกลับมา

“แม่นางหร่วน เจ้ายังดีอยู่หรือไม่?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถาม

หร่วนเนี่ยนถังชะงักในทันใด นี่ถึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น รีบเอ่ยว่า “ข้า ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้า”

ซ่งรั่วเจินคลี่ยิ้ม “แม่นางหร่วนไม่ทันระวังตกน้ำในจวนข้า เป็นพวกเราต้อนรับไม่ดี มิสู้ข้าพาเจ้าไปเปลี่ยนชุดสะอาดก่อนดีหรือไม่?”

“ล้วนเป็นข้าไม่ระวังจึงตกน้ำไป ขออภัยจริงๆ”

หร่วนเนี่ยนถังมีสีหน้ารู้สึกผิด สายตาบังเอิญตกลงบนใบหน้าห่วงใยของซ่งอี้อัน จากนั้นรีบดึงสายตากลับ รู้สึกเขินอายประหม่าไป

“ข้า ข้ายังกลับก่อนดีกว่า ไม่รบกวนแม่นางซ่งแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน