ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 342

ฉู่มู่เหยาขยิบตาให้ซ่งรั่วเจิน ฝ่ายหลังพลันเข้าใจได้ในทันที นี่คงเป็นกองหนุนที่ฉู่มู่เหยาเชิญมาให้นางสินะ

“เสด็จแม่ ไยท่านจึงมาด้วยตัวเองได้เล่าเพคะ?”

ฮองเฮาเข้าไปประคองไทเฮานั่งลง รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า ขณะกวาดสายตาผ่านพวกฉู่มู่เหยาก็รู้แจ้งแก่ใจดี

ฉู่อวิ๋นกุยและฉู่มู่เหยาก้มหน้าลงทั้งคู่ ในใจตัดสินใจไว้แล้วว่าต่อให้เสด็จแม่ตำหนิพวกตนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด อย่างไรเสียก็ใช่ว่าไม่เคยถูกต่อว่ามาก่อน

ฉู่มู่เหยาตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าอย่างไร วันนี้ก็ต้องช่วยแม่นางซ่งคลี่คลายสถานการณ์ให้จงได้ หากแม่นางซ่งถูกเสด็จแม่ดุจนเตลิดหนีไป แบบนั้นก็น่าสงสารเสด็จพี่สามเกินไปแล้ว!

นอกจากนี้ เทียบกับพี่สะใภ้อย่างถังเสวี่ยหนิง แม่นางซ่งไม่รู้ว่าดีกว่าตั้งเท่าไร!

ฉู่อวิ๋นกุยก็ลอบภาวนาในใจให้เสด็จพี่สามกลับมาไวๆ ถ้าเขาปกป้องแม่นางซ่งไว้ไม่ได้ เกรงว่าเสด็จพี่สามกลับมาแล้วจะต้องเอาเขาตายแน่นอน!

เรื่องร้ายสองเรื่องเลือกเรื่องที่เบากว่า ล่วงเกินเสด็จแม่อย่างมากก็แค่ถูกตำหนิ หากล่วงเกินเสด็จพี่สาม ชีวิตเขาอาจไม่เหลือเลยก็ได้!

“ข้าได้ยินว่าฉู่อ๋องมีแม่นางในดวงใจแล้ว จึงอยากเห็นว่าเป็นแม่นางแบบไหนที่สามารถเข้าตาฉู่อ๋องเด็กคนนี้ได้”

รอยยิ้มอ่อนโยนฉายเกลื่อนใบหน้าไทเฮา ดูเมตตาปรานี อบอุ่นเป็นกันเองต่างจากลักษณะเคร่งครัดเข้มงวดที่คิดไว้

แน่นอน รัศมีสูงศักดิ์สง่างามนั้นก็ไม่อาจปิดบังไว้ได้เลย ทำให้คนเพียงเห็นก็ทราบว่านางมีฐานะสูงศักดิ์ หาใช่คนธรรมดาทั่วไป

“เงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูหน่อยซิ”

หลังจากซ่งรั่วเจินได้ยินไทเฮาพูดว่าตนเองเป็นแม่นางในดวงใจของฉู่อ๋องก็อดประหลาดใจไม่ได้ มองไปทางพวกฉู่มู่เหยาโดยจิตใต้สำนึก สองคนนี้ไปพูดอะไรไว้กันแน่?

ทว่าตัวการสองคนนี้กลับมีท่าทางไม่หวาดกลัวสิ่งใดทั้งสิ้น

อย่างไรเสียสิ่งที่พวกเขาพูดก็เป็นความจริงทั้งนั้น นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพี่สามยอมรับเองกับปาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน