ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 345

“เสด็จแม่ ท่านได้ยินแล้ว ทุกอย่างนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเพคะ” ฮองเฮากล่าว

“ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด”

ทันใดนั้น น้ำเสียงทุ้มเสนาะโสตพลันดังมาจากข้างนอก ต่อจากนั้นฉู่จวินถิงก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าทุกคน

เขายังคงสวมชุดแพรของเมื่อคืนวาน บนหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาเป็นชั้นบางๆ ท่าทางเหนื่อยล้าเห็นได้ชัดว่าเพิ่งห้อม้าเร่งเดินทางกลับมา

ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววอิดโรย รอยคล้ำรอบดวงตาทำให้คนเดาได้ไม่ยากว่าไม่ได้นอนมาทั้งคืน หากดวงตาคู่นั้นยังคงเจิดจ้าเป็นพิเศษ

ฮองเฮาเห็นฉู่จวินถิง ดวงตาก็ฉายแววประหลาดใจ “จวินถิง เจ้าว่าอะไรนะ?”

“เสด็จแม่ ลูกบอกว่าไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดพ่ะย่ะค่ะ”

ฉู่จวินถิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ลูกมีใจปฏิพัทธ์ต่อแม่นางซ่ง”

เมื่อวาจานั้นดังขึ้น ทั้งตำหนักราวกับตกอยู่ในความเงียบงันในฉับพลัน สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ฉู่จวินถิง

ซ่งรั่วเจินอึ้งไป นางเหลือบตามองไปยังบุรุษผู้นั้นโดยไม่รู้ตัว ฝ่ายตรงข้ามก็มองมาทางนางราวสามารถสัมผัสได้ ใบหน้าคมคายฉายแววรู้สึกผิด ที่มากกว่านั้นคือความร้อนแรงที่ไม่ปิดบังอำพราง

“ขออภัยด้วย เดิมทีตั้งใจไว้ว่าจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วค่อยสารภาพความในใจกับเจ้า” ฉู่จวินถิงกล่าว

ชายหนุ่มมองตนเองด้วยแววตาเป็นประกาย ซ่งรั่วเจินอึ้งอยู่กับที่ ในใจมีความคิดมากมายวาบผ่าน

ใช่ว่านางไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉู่จวินถิงอาจชอบตนเอง ขณะออกไปเที่ยวด้วยกันเมื่อคืนวาน ความคิดอันละเอียดอ่อนนี้ผุดขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ ทว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมาทำให้นางดับความคิดนี้ไป

ไม่เคยคิดเลยว่า...วันนี้เขาจะกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาต่อหน้าไทเฮาและฮองเฮา

เสียสติไปแล้วหรือ?

ฮองเฮามองฉู่จวินถิงอย่างไม่อยากเชื่อ “จวินถิง เจ้ารู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา?”

“เสด็จแม่ ลูกมีสติแจ่มใสดี” ฉู่จวินถิงเอ่ยเสียงสุภาพ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน