ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 349

ซ่งเยี่ยนโจวหยุดฝีเท้าลงทันที หันไปคารวะไทเฮาและคนอื่นๆ ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล

ซ่งรั่วเจินส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงบอกให้พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสบอกรายละเอียดกับพี่ใหญ่

ฉู่มู่เหยามีสีหน้าตกใจ “ท่านคือพี่ใหญ่ของแม่นางซ่งกระมัง? ขาของท่านหายดีแล้วหรือ?”

คิดถึงตอนที่ทราบข่าวร้ายว่าแม่ทัพซ่งเป็นตายไม่กระจ่าง คุณชายใหญ่สกุลซ่งสองขาพิการ นางก็รู้สึกว่าน่าเสียดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ช่วงก่อนหน้านี้บุตรีลั่วกั๋วกงตกน้ำ คุณชายสกุลเหยาด่าทอซ่งเยี่ยนโจวจนเกรียวกราวไม่ทั่ว

คิดไม่ถึงว่า...คุณชายใหญ่สกุลซ่งที่หมอหลวงทั้งสำนักล้วนจนปัญญารักษา แน่ใจว่าต้องพิการไปชั่วชีวิต ตอนนี้กลับยืนขึ้นมาได้แล้ว?

“ขากระหม่อมหายดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งเยี่ยนโจวประสานมือตอบ

หลังจากได้สติคืนมา เข้าใจว่าชั่วชีวิตนี้คงได้แต่นั่งบนเก้าอี้รถเข็น คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้ง นี่ไม่ต่างกับการได้มีชีวิตใหม่

ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะน้องหญิงห้าทั้งสิ้น

“เสด็จแม่ ท่านมาได้อย่างไร?”

ฮ่องเต้เห็นไทเฮานำคนกลุ่มหนึ่งมาที่ห้องทรงพระอักษร สีหน้าก็ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย คงไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อันใดขึ้นหรอกนะ ไทเฮาจึงต้องมาด้วยตัวเอง

“ฮ่องเต้ ไม่มีเรื่องใหญ่อันใดหรอก แต่ข้าทำไข่มุกเม็ดหนึ่งหายไปเมื่อหลายปีก่อน วันนี้มาหาที่ห้องทรงพระอักษร ไม่แน่ว่าอาจทำหล่นไว้ที่นี่”

ไทเฮาโบกมือเบาๆ ไม่ได้บอกว่าเรื่องนี้ซ่งรั่วเจินเป็นคนทำนายออกมา ถ้าหาไม่เจอจะได้ช่วยกลบเกลื่อนให้นาง

“ไข่มุกทะเลใต้ที่เมื่อก่อนเสด็จแม่ตามหามาตลอดเม็ดนั้นหรือ?”

ฮ่องเต้ยังจำเรื่องนี้ได้ อย่างไรเสียปีนั้นไทเฮาเคยนำคนค้นหาทั่วตำหนักเสาหัว สุดท้ายก็ยังหาไม่พบ

ในฐานะบุตรชาย เขาก็เคยหาไข่มุกชนิดอื่นมาให้ไทเฮาเช่นกัน แต่ก็เข้าใจว่าเทียบไม่ได้กับเม็ดที่หายไปเม็ดนั้น

“ยากนักที่เจ้ายังจำได้” ไทเฮาคลี่ยิ้มออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน