ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 350

ฉู่มู่เหยาหุบปากลงอย่างเงียบๆ นางไม่บอกหรอกว่าเมื่อครู่ก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเหมือนกัน เข้าใจไปโดยไม่ทันคิดว่าจะต้องถูกโจรขโมยไปแน่ๆ

โชคดีที่มีเสด็จพี่ห้าขวางอยู่ข้างหน้า ทำให้นางรอดเคราะห์นี้มาได้

ฉู่จวินถิงก้าวเร็วๆ เข้าไปเปิดชั้นบนสุดของตู้ตรงหน้าออกมา กล่องเล็กแสนประณีตใบหนึ่งวางไว้อยู่ในนั้น

เมื่อไทเฮาเห็นกล่องเล็กใบนั้น แววตาพลันชะงักค้าง “กล่องนี้...เป็นของอดีตฮ่องเต้”

ได้ยินดังนั้น ฉู่จวินถิงก็ไม่ได้เปิดออก แต่ส่งกล่องใบนั้นให้ถึงมือไทเฮา

ไทเฮาเปิดกล่องออกช้าๆ สิ่งที่วางไว้ในนั้น นอกจากไข่มุกหนึ่งเม็ด ยังมีปิ่นใหม่เอี่ยมหนึ่งอันและจดหมายอีกฉบับ

“นี่คือ...”

ไทเฮาวางกล่องใบเล็กลงข้างๆ กางจดหมายออก มองปราดเดียวก็จำลายมือของอดีตฮ่องเต้ได้ในทันที

ที่แท้ ไข่มุกบนปิ่นก็ไม่ได้หายไปตอนอยู่ในตำหนักเสาหนิง แต่หล่นไปในวันที่มาห้องทรงพระอักษร อดีตฮ่องเต้บังเอิญเก็บได้

อดีตฮ่องเต้ทราบว่านั่นคือปิ่นที่ทำให้ไทเฮาด้วยตนเองเมื่อหลายปีก่อน ผ่านมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังใส่อยู่จึงตัดสินใจทำปิ่นอันใหม่ให้

เดิมทีรอให้ถึงวันเกิดไทเฮาก่อนค่อยมอบให้ คิดไม่ถึงว่า...

ไทเฮาอ่านจดหมายในมือ แล้วหยิบปิ่นในกล่องขึ้นมาช้าๆ ดวงตาแดงเรื่อ เป็นรูปแบบที่นางชอบ

ฮ่องเต้เห็นฉู่จวินถิงมีท่าทางเหมือนรู้ตำแหน่งของไข่มุกมาแต่แรก เปิดตู้แล้วหยิบออกมา จึงอดสงสัยไม่ได้ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไข่มุกซ่อนอยู่ตรงนี้?”

เขาอยู่ในห้องทรงพระอักษรมาหลายปี ยังไม่เคยสังเกตว่ามีของอย่างอื่นวางอยู่ในชั้นบนสุดด้วย

เนื่องจากตู้ตัวนี้เป็นสิ่งที่อดีตฮ่องเต้ทิ้งไว้ หลังจากเขาขึ้นครองราชย์ต่อก็เปลี่ยนสิ่งของหลายอย่างในห้องทรงพระอักษร มีเพียงตู้นี้ที่ไม่เคยเปลี่ยน

ฉู่จวินถิงมองไปทางซ่งรั่วเจิน ความสามารถของนางยอดเยี่ยมมากจริงๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน