ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 352

เมื่อออกจากห้องทรงพระอักษรแล้วไทเฮาก็เกิดรู้สึกเพลีย นางอยู่สนทนากับฉู่อ๋องอยู่พักหนึ่งก่อนจะเสด็จกลับไปยังตำหนักฉือหนิง

ด้านซ่งรั่วเจินแน่นอนว่าก็ถึงเวลาที่ควรออกจากวังแล้ว จึงตั้งใจจะกลับไปพร้อมกันกับซ่งเยี่ยนโจว ทว่าขณะที่กำลังจะกลับไปนี้เองฉู่จวินถิงก็ตามมาเสียก่อน

“แม่นางซ่ง รอประเดี๋ยว”

ฉู่จวินถิงจ้องมองไปยังคนตรงหน้า ดวงตาฉายอารมณ์ซับซ้อน

ตอนที่ออกมาจากตำหนักของเสด็จแม่เขาก็คิดจะหาจังหวะบอกกล่าวกับนางให้ชัดเจน ไม่นึกว่าจะเผอิญกับที่เกิดเรื่องราวในห้องทรงพระอักษรขึ้น บัดนี้นางกำลังจะกลับไปแล้ว เขาย่อมต้องเปิดเผยความในใจของตนออกไปให้ชัดเจนจึงจะถูก

ซ่งรั่วเจินหยุดฝีเท้า หันมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเขา รู้สึกว่าตั้งแต่เขาเปิดเผยความในใจออกมาต่อหน้าผู้คนแล้วความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด

มัน…รู้สึกแปลกพิกลอย่างไรก็ไม่รู้

“พวกเจ้าอยู่คุยกันเถิด ข้าจะไปรอข้างนอก”

ซ่งเยี่ยนโจวเข้าใจดีว่าเหตุที่วันนี้น้องหญิงห้าถูกเชิญเข้าวังเป็นต้องเกี่ยวข้องกับฉู่อ๋องเป็นแน่แท้ จังหวะเผอิญกับเมื่อคืนวานที่ฉู่อ๋องต้องไปที่ค่ายทหารอีกครั้ง จึงไม่ทันได้พูดคุยสนทนาใดๆ กับน้องหญิงห้า

เมื่อซ่งเยี่ยนโจวเดินไกลห่างออกไปแล้ว ฉู่จวินถิงก็รีบสาวเท้าก้าวเข้าหาซ่งรั่วเจินทันที

“เรื่องในวันนี้ ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย”

“เดิมทีข้าตั้งใจไว้ว่าเมื่อชวนเจ้าออกเที่ยวเล่นยามค่ำคืนแล้วจะหาโอกาสบอกความในใจ เสียก็แต่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน วันนี้จึงคิดจะเข้าเฝ้าเสด็จแม่บอกกล่าวกับนางให้ชัดเจน และหยุดยั้งที่จะหมั้นหมายกับสกุลถังเสีย”

“นึกไม่ถึงว่าเรื่องที่ค่ายทหารจะล่าช้าได้ถึงเพียงนี้ จึงทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากเสด็จย่าเสียก่อน ดูท่าจะทำเจ้าตกใจไม่น้อย”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของฉู่จวินถิงแกมแฝงด้วยความรู้สึกผิดและคับข้องในใจ

เมื่อเดินพลาดไปก้าวหนึ่งแล้ว ทุกสิ่งอย่างก็คล้ายจะผิดพลาดไปเสียหมด จนแผนการของเขาล่มไม่เป็นท่า

เป็นครั้งแรกที่ซ่งรั่วเจินได้เห็นความขุ่นข้องหมองมัวทางอารมณ์ฉายชัดบนใบหน้าของเขาเช่นนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มักจะสุขุมเยือกเย็น หนักแน่นราวหินผาราวกับไม่มีเรื่องใดที่จะนอกเหนือจากคาดหมายของเขาไปได้แท้ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน