ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 359

ใบหน้าพระชายาเซียงอ๋องเองก็เปี่ยมรอยยิ้ม “ซ่งฮูหยินมีวาสนาโดยแท้ ทั้งลูกชายและลูกสาวล้วนมีความสามารถ จะต้องไปมาหาสู่กันบ่อยๆ”

หลิ่วหรูเยียนได้รับความโปรดปรานจนตกใจ “ขอบพระทัยเซียงอ๋อง ขอบพระทัยพระชายา”

“ซ่งฮูหยินไม่ต้องเกรงใจเพียงนี้ ภายภาคหน้าก็เป็นคนของตนแล้ว” พระชายาเซียงอ๋องเอ่ยปาก

หลิ่วหรูเยียนตกตะลึงอย่างสุดระงับ ครอบครัวเซียงอ๋องมิใช่ใครก็สามารถอาศัยได้ ครั้งนี้สามารถเชิญพวกเขามาได้นับเป็นความประหลาดใจที่คาดไม่ถึง ประโยคนี้ทำให้คนรู้สึกเหลือเชื่อ

ทว่าครู่ต่อมา นางก็เข้าใจความนัยแล้ว

มองเห็นพระชายาเซียงอ๋องจับมือซ่งรั่วเจิน มองนางแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภายในสายตาเปี่ยมความชื่นชอบ

“เจ้าก็คือแม่นางห้าสกุลซ่งกระมัง รูปโฉมงดงามจริงๆ คนเองก็ใจดีมีเมตตา เพียงข้าได้เห็นแวบเดียวก็รู้สึกชมชอบ”

“นับตั้งแต่จิ่นหวยกลับมาก็บอกพวกเราแล้ว เมื่อแรกเขาเกือบหิวตาย ต้องขอบคุณได้พบแม่นางซ่ง มอบเงินให้เขา นี่ถึงสามารถผ่านความลำบากมาได้”

พูดถึงเรื่องนี้ พระชายาเซียงอ๋องปวดใจอย่างอดไม่ได้ นางมีลูกเพียงคนเดียว เดิมทีสมควรเติบโตบนกองเงินกองทอง คิดไม่ถึงว่าต้องตกระกำลำบากเพียงนี้

เมื่อแรกนางได้ยินเรื่องซ่งรั่วเจินและหลินจือเยว่ ยังไม่ได้คิดอะไรมากนัก คิดเพียงว่าแม่นางสกุลซ่งคนนี้เป็นคนมีอุปนิสัยยอดเยี่ยมคนหนึ่ง หากเป็นแม่นางธรรมดาน่ากลัวว่าต้องยอมกล้ำกลืนเป็นแน่

ต่อมาตามหาจิ่นหวยพบ ได้รู้ว่าหลังแม่นางซ่งถอนหมั้นแล้วเดิมทีชีวิตก็ยากลำบาก เห็นเขาน่าสงสารยังมอบเงินให้ คราวนี้จึงชมชอบแม่นางซ่งมากขึ้นหลายส่วน

ไม่ง่ายเลยจริงๆ

คำนี้พูดออกไป สกุลซ่งไปจนถึงสกุลต่งชะงักเบาๆ นี่ถึงเข้าใจต้นสายปลายเหตุ

คิดไม่ถึงระหว่างซ่งรั่วเจินและซื่อจื่อยังมีวาสนาเช่นนี้ ภายภาคหน้าบุญกุศลที่สั่งสมมายังมีประโยชน์มากนัก

“พระชายาชมเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเองก็คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นซื่อจื่อ” ซ่งรั่วเจินพูดยิ้มๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน