ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 36

ฉู่จวินถิงปรายตามองฉู่อวิ๋นกุยที่อยู่ข้างกาย “เจ้าสนใจเรื่องนี้ถึงเพียงนี้ คงไม่ได้มีคุณหนูที่พึงใจแล้วหรอกนะ? มิสู้ข้ากลับไปบอกเสด็จแม่ให้เจ้า ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก เจ้าแต่งงานไว ๆ มีหลานตัวน้อยให้เสด็จแม่อุ้ม ข้าเองก็จะได้ฟังคำบ่นน้อยลงหน่อย”

“เสด็จพี่ ท่านจัดการเรื่องตัวเองไม่ได้ก็อย่ามาทำร้ายข้าสิ แม้จะมีสตรีชื่นชมข้ามากมาย แต่ไม่มีใครได้ใจข้าไปหรอกนะ ตราบใดที่ท่านยังไม่แต่งงาน เรื่องนี้อย่างไรก็เวียนมาไม่ถึงข้าหรอก”

ฉู่อวิ๋นกุยกระหยิ่มยิ้มย่อง อย่างไรเสียเขาก็อยู่อันดับท้าย ๆ มีเสด็จพี่สามขวางอยู่ข้างหน้า เขาจึงสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเสรี

“หากข้าแต่งงาน คนต่อไปก็คือเจ้า เจ้าจะทุ่มเทเพื่องานมงคลของข้าไปทำไม?” ฉู่จวินถิงถามกลับ

ฉู่อวิ๋นกุยอึ้งไป “จริงด้วย ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เสด็จพี่ ท่านต้องต้านให้อยู่นะ ข้ายังไม่อยากแต่งงานตั้งแต่ยังหนุ่ม”

“งั้นเจ้ากับข้าก็อยู่ตรงนี้ก่อน ไม่ต้องรีบร้อน”

ฉู่จวินถิงทอดสายตามองผิวทะเลสาบซึ่งต้องแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับห่างไกลออกไป นึกถึงคำพูดที่ซ่งรั่วเจินบอกเขาว่าอย่าเข้าใกล้ริมทะเลสาบ รู้สึกว่าเชื่อว่ามีไว้ก่อนก็ยังดีกว่าไม่เชื่อ อยู่ไกลไว้ก่อนย่อมไม่ผิดพลาด

“เสด็จพี่ นั่นหลินจือเยว่ไม่ใช่หรือ? เมื่อก่อนยังไร้ชื่อเสียงเรียงนามในเมืองหลวง ตอนนี้สร้างความชอบในการรบกลับมาก็เนื้อหอมขึ้นมาทันควัน มีแต่คนรุมล้อมเขา”

ฉู่อวิ๋นกุยมองหลินจือเยว่ที่มีคนเข้ามาเสวนาด้วยทั้งซ้ายขวา รอบกายรายล้อมด้วยบรรดาคุณชายและคุณหนู แต่ละคนล้วนปรารถนาเข้าไปพูดด้วยสักสองสามประโยค

“ข้าได้ยินมาว่าเขาแต่งภรรยาเอกสองคนเข้าจวนในวันเดียวกัน ทำให้คุณหนูตระกูลซ่งไม่พอใจ คุณหนูซ่งผู้นั้นลงจากเกี้ยวดึงผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกและประกาศถอนหมั้นกลางงาน ช่างน่าชมดูโดยแท้ น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เห็น”

“แต่ข้าได้เห็นแล้ว” ฉู่จวินถิงพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน