ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 374

“ความอัปยศที่เจ้าทำกับข้าในวันนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว!”

เคอหยวนจื่อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ต่อหน้าธารกำนัลแบบนี้ นางโมโหจนกินอาหารในงานเลี้ยงต่อไปไม่ลงแล้ว

ควรรู้ว่าในจำนวนนี้มีคนไม่น้อยที่ก่อนหน้านี้อิจฉานาง ตอนนี้กลับดีนัก แต่ละคนล้วนดูเรื่องน่าอับอายของนาง ไม่รู้กลับไปแล้วจะเอานางไปพูดอย่างไรบ้าง!

ซ่งรั่วเจินกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “เอาสิ ในเมื่อความจำของแม่นางเคอดีขนาดนี้ เช่นนั้นก็คืนทุกอย่างมาให้หมดเลยก็แล้วกัน ข้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปทวงทีละอย่าง”

“ความจำของข้าไม่ดีเท่าไร อาจตกหล่นไปบ้างอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ท่านไม่เหมือนกัน สิ่งของที่คนอื่นให้มากับสิ่งของของตัวเองก็คงจะแยกออกสินะ”

“ต่างหูที่ท่านสวมอยู่...เหมือนจะเป็นสิ่งของของสกุลซ่งของข้าเหมือนกันนะ?”

สิ้นเสียงซ่งรั่วเจิน ใบหน้าของเคอหยวนจื่อก็ยิ่งแดงจัดจนแทบจะหยดเลือดลงมาได้

ต่อหน้าสายตาทุกคน เห็นนางถอดเครื่องประดับลงมาทีละชิ้น จากก่อนหน้านี้ที่แต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศมาตอนนี้ตัวเปล่าล่อนจ้อน ทุกคนจึงตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่ง

เครื่องประดับบนตัวเคอหยวนจื่อทุกชิ้นเป็นสิ่งที่ซ่งจิ่งเซินให้มาหมดเลยหรือนี่?

“สวรรค์ เครื่องประดับมากขนาดนี้ราคาคงไม่ใช่น้อยๆ กระมัง? นอกจากอาภรณ์ชุดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างบนตัวล้วนแต่เป็นของที่ซ่งจิ่งเซินให้มา ถ้าบอกว่าทั้งคู่ไม่มีความสัมพันธ์อันใดต่อกันก็ไม่มีใครเชื่อหรอก!”

“ราคาไม่น้อยจริงๆ นั่นแหละ เห็นสร้อยโมรานั่นหรือเปล่า? นั่นเป็นของล้ำค่าที่หายากมากๆ เลยนะ!”

“ได้ยินว่าทั้งหมดมีแค่สองเส้น เส้นหนึ่งในนั้นอยู่ในมือฮองเฮา อีกเส้นอยู่ที่เคอหยวนจื่อ”

“ตอนที่นางสวมออกมาก่อนหน้านี้มีคนอิจฉาตั้งมากมายเท่าไร ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าซ่งจิ่งเซินรักนางลึกล้ำขนาดนี้ นางก็ชอบเหมือนกันเป็นฮูหยินสกุลซ่งไปเลยไม่ดีหรอกหรือ?”

“คงเป็นเพราะไม่ถูกใจซ่งจิ่งเซินที่เป็นแค่พ่อค้าน่ะสิ แต่ก็ตัดใจจากผลประโยชน์ไม่ลง แต่นิสัยของซ่งรั่วเจินเปลี่ยนไปมากจริงๆ นางไม่กลัวบ้างหรือไรว่าพอซ่งจิ่งเซินกลับมาแล้วจะมาคิดบัญชีกับนาง?”