ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 38

ซ่งจืออวี้เห็นน้องสาวตัวเองตอบโต้จนหลินจือเยว่พูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าก่อนหน้านี้มารดากำชับเสียเปล่าแล้ว น้องหญิงห้าในตอนนี้ไม่ได้มีนิสัยยอมคนเลยสักนิด ยังร้ายกาจกว่าเขาเสียอีก!

“น้องหญิงห้า เรื่องนี้ยกให้ข้าจัดการก็พอ พี่สามจะต้องนำเงินกลับมาให้ได้! ถ้าไม่คืน ข้าก็จะไปตีกลองร้องทุกข์ นำความไปทูลเบื้องพระพักตร์!”

หลินจือเยว่พลันนึกขึ้นมาได้ว่าซ่งจืออวี้เป็นคนที่ไม่สนใจกฎเกณฑ์คนหนึ่ง เรื่องแบบนี้หากเป็นคนอื่นไม่แน่ว่าจะทำได้ แต่ซ่งจืออวี้ทำได้แน่นอน

เงินแปดล้านตำลึง กะทันหันแบบนี้เขาจะไปหามาจากไหน? หากไม่คืน เกรงว่าตระกูลซ่งคงจะอาละวาดจนไม่อาจจัดการได้...

“ท่านฉลาดมากไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงไปชอบคนพรรค์นี้ได้?” ต่งเป๋ยอวี่อดรังเกียจไม่ได้ “ท่านแม่ข้าบอกว่าสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับลูกผู้ชายคือความรับผิดชอบ พึงปฏิบัติกับสตรีอย่างสุภาพมีมารยาท คนผู้นี้ดูแล้วไม่เห็นจะเป็นเช่นนั้น”

“แม่เจ้าสอนเรื่องพวกนี้ให้เจ้าด้วย?”

“แน่นอน ท่านแม่ก็แค่ขี้บ่นเกินไป แต่ข้าคิดว่าที่พูดมาก็มีเหตุผล”

ซ่งรั่วเจินยิ้มบาง “ถือเสียว่าก่อนหน้านี้เจ้ากับข้าตาบอดไป ยามคนเรามีชีวิตอยู่มักจะมีช่วงเวลาที่ตามืดบอดเป็นธรรมดา”

ต่งเป๋ยอวี่พลันหดหู่ใจ เขาตาบอดไปจริง ๆ แต่ตอนนี้ตนเองตายไปแล้ว กระทั่งโอกาสจะสำนึกเสียใจก็ยังไม่มี

ซ่งรั่วเจินไม่รอช้า กำชับซ่งจืออวี้เสร็จก็ไปตามหาหลินซื่อมารดาของต่งเป๋ยอวี่

“ชิงเหมย ยังตามหาเป๋ยอวี่ไม่เจออีกหรือ? ข้าเห็นพี่สะใภ้ของเจ้าแอบเช็ดน้ำตาอยู่”

ลู่หมิ่นฮุ่ยที่จัดงานเลี้ยงชมดอกอิงฮวา มองไปทางหลินซื่อที่มองทะเลสาบพลางเช็ดน้ำตาอยู่เงียบ ๆ ห่างออกไปไม่ไกล ดวงตาฉายแววเห็นใจ

หลินซื่อได้ยินเสียงสนทนาจากด้านหลังรำไรก็เอ่ยทั้งน้ำตาเอ่อคลอ “พวกนางพูดถูก เป็นเพราะข้าเข้มงวดเกินไปจนเป็นการทำร้ายเป๋ยอวี่ เขายังเล็กถึงเพียงนั้น เหตุใดข้าจึงเอาแต่กดดันเขา? เป็นความผิดของข้า เป็นความผิดของข้าเอง!”

“ฮูหยิน ท่านทำไปเพราะความหวังดีต่อคุณชายน้อย คุณชายน้อยจะต้องเข้าใจแน่นอนเจ้าค่ะ”

เมื่อต่งเป๋ยอวี่เข้าไปใกล้ก็ได้ยินคำพูดด้วยความโศกเศร้าเสียใจของมารดา มารดาในความทรงจำของเขาวางตัวดีและเข้มงวดกวดขันมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยเลยที่จะร้องไห้จนตาแดงก่ำ ท่าทางอ่อนแอเหมือนพร้อมจะเป็นลมไปได้ทุกเมื่อดังภาพที่เห็นตรงหน้า

“ท่านแม่ ท่านอย่าร้องไห้เลย”

ต่งเป๋ยอวี่อยากปลอบโยน มือที่ยื่นออกไปทะลุผ่านหลินซื่อ ไม่สามารถสัมผัสแตะต้องได้เลย ทำได้เพียงมองมาทางซ่งรั่วเจินด้วยสายตาวิงวอน