ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 477

ซ่งอี้อันเอ่ยปากเสียงเย็น “หากน้องหญิงห้าของข้าถูกพวกเจ้าปรักปรำจนคิดไม่ตกฆ่าตัวตายไป หรือว่าทุกท่านที่นี่มิใช่มือสังหารกันเล่า?”

“ไม่มีหลักฐาน อาศัยเพียงปากของนางก็ปรักปรำความผิดแล้ว นี่น่าขันเกินไปแล้ว!”

เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา ทุกคนที่ด่าว่าซ่งรั่วเจินก็เงียบปากลงในทันใด ไม่กล้าตั้งข้อสันนิษฐานส่งเดชอีก

ซ่งรั่วเจินมองทางพี่รองของตนอย่างแปลกใจ สมเป็นผู้มีพรสวรรค์ของจอหงวน เพียงเปิดปากก็ได้ผลลัพธ์ไม่ธรรมดา

“แม่นางถัง เจ้าจงใจพาเหอเซียงหนิงมาพูดเช่นนี้ น่าจะมีหลักฐานกระมัง?”

“มิสู้นำออกมาเสียเลย หาไม่แล้วเพื่อปรักปรำข้าจึงแต่งเรื่องออกมาเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรมาบนโลกนี้ไม่ใช่ใครร้องไห้คนนั้นก็มีเหตุผลหรอกนะ”

“ข้าและคุณชายสวีบริสุทธิ์ใจต่อกัน เหอเซียงหนิงคิดว่าข้าและนางเป็นศัตรูหัวใจกัน แต่ในสายตาข้า เดิมทีข้าและนางก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้เป็นปรปักษ์กัน ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องหึงหวง”

“ขอถามหน่อยเถิด...เหตุใดข้าต้องทำร้ายนางถึงเพียงนี้ด้วยเล่า? คงมิใช่พูดหน้าซื่อตาใส ก็สามารถตั้งข้อหากล่าวโทษข้าได้หรอกกระมัง?”

ดวงตาคู่งามดำดุจหมึกของซ่งรั่วเจินจับจ้องถังเสวี่ยหนิง ดวงหน้างดงามขาวนวลไม่มีความว้าวุ่นใจเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามกันมีเหตุผลตรงไปตรงมามาก

ถังเสวี่ยหนิงตกตะลึงอยู่บ้าง เดิมทีคิดว่าอีกเดี๋ยวซ่งรั่วเจินจะต้องลนลานรับมือไม่ทัน ต้องการจับจุดอ่อนของนางกลับง่ายมาก

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่านางถึงขั้นไม่ว้าวุ่นเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามกันทำให้นางกระวนกระวายอยู่บ้าง กลับคิดว่าซ่งรั่วเจินก็คือคนจิตใจโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง

ทำเรื่องพรรค์นี้ยังสามารถเก็บอารมณ์บนสีหน้าไว้ได้ นี่น่ากลัวเกินไปแล้ว!

สีหน้าฮองเฮาเคร่งขรึม นางไม่รู้เรื่องของเหอเซียงหนิงตั้งแต่ต้น แต่ฟังจากเสียงสนทนาของทุกคนก็เข้าใจแล้ว

เดิมทีก็ไม่พอใจมากที่ซ่งรั่วเจินเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ หากลงมืออย่างโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้จริง ก็เป็นคนจัดการได้ยากคนหนึ่ง