ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 48

“สวีฮูหยิน ท่านทำอะไรน่ะ? รีบลุกขึ้นเร็วเข้า”

หลิ่วหรูเยียนรีบประคองคนขึ้นมา หลังได้รู้เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบก็ยิ้มออกมา ทั้งคู่ต่างเป็นสตรีในเมืองหลวง นางย่อมเคยได้ยินเรื่องที่สวีฮูหยินตามหาลูกสาวแท้ ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเจินเอ๋อร์ที่ช่วยให้พวกเขาหาคนพบ

“ซ่งฮูหยิน เป็นเพราะลูกสาวท่านแท้ ๆ ไม่อย่างนั้นชั่วชีวิตนี้ข้าคงต้องใช้ไปอย่างเลอะ ๆ เลือน ๆ กระทั่งว่าสวรรค์ส่งลูกสาวมาถึงตรงหน้าแล้วก็ยังไม่รู้ตัว”

“เชิญไปนั่งด้านในดีกว่า” หลิ่วหรูเยียนยิ้มแย้มเชื้อเชิญสวีฮูหยินเข้าไปในเรือน กล่าวกับซ่งจืออวี้ว่า “ไปเรียกเจินเอ๋อร์มาเร็วเข้า”

ซ่งจืออวี้เห็นท่าทางยินดีปรีดาของมารดาตนเองแล้วก็อดนึกขำไม่ได้ ก่อนหน้านี้ยังพร่ำพูดอยู่เลยว่ากลัวน้องหญิงห้าจะก่อเรื่อง ตอนนี้กลับยิ้มหน้าชื่นตาบาน เขากลับคิดว่าน้องหญิงห้ามีความสามารถมากทีเดียว

ราชครูสวีมีตำแหน่งมั่นคงในราชสำนัก ต่อให้เป็นตอนที่บิดายังอยู่ ราชครูสวีก็ไม่ค่อยจะสนใจครอบครัวพวกเขา พวกขุนนางไม่ชมชอบความหยาบกระด้างของทหารมาแต่ไหนแต่ไร ทุกคนเห็นกันจนชินชาเสียแล้ว

แต่ตอนนี้น้องหญิงห้าช่วยตระกูลสวีตามหาลูกสาวจนเจอ สวีฮูหยินเกรงอกเกรงใจปานนี้ คาดว่าต่อไปหากราชครูสวีพบพวกเขาก็คงจะเกรงใจบ้าง

ซ่งรั่วเจินคาดเดาได้แต่แรกแล้วว่าสวีฮูหยินจะต้องมาขอบคุณแน่นอน นางตอบรับคำขอบคุณของสวีฮูหยินอย่างอ่อนน้อมและมีมารยาท

“สวีฮูหยินได้พบคนในครอบครัวอีกครั้ง ข้าย่อมยินดีมาก”

สวีเยว่เอ๋อร์ที่เพิ่งนับญาติกันเดินออกมาอย่างซาบซึ้งใจ “แม่นางซ่ง หากไม่มีเจ้า เกรงว่าชั่วชีวิตนี้ข้าคงไม่ได้รู้ว่าท่านพ่อท่านแม่ข้าเป็นใครแล้ว ทั้งยังไม่มีโอกาสได้ปรนนิบัติรับใช้ท่านพ่อท่านแม่”

“แม่นางสวี เจ้ากับสวีฮูหยินล้วนเป็นคนจิตใจดี สวรรค์ทนเห็นพวกท่านพลัดพรากจากกันไม่ได้หรอก ถึงจะไม่มีข้า เชื่อว่าพวกท่านก็คงได้รู้ความจริงไม่ช้าก็เร็ว”

ซ่งรั่วเจินยิ้มบาง สิ่งที่นางพูดไม่ถือว่าเป็นความเท็จ สวีฮูหยินสะสมความดีไว้มาก แม่นางสวีก็เป็นคนจิตใจดีงาม แม้ระหว่างนั้นอาจต้องเดินอ้อมสักเล็กน้อย แต่ก็จะได้รู้ความจริงไม่ช้าก็เร็ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน