ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 508

ซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ ขณะกำลังเตรียมเขียนตำรับยาถอนพิษอยู่นั้น ก็เห็นฉู่จวินถิงช่วยนางหยิบพู่กันและกระดาษมาแล้ว

นางหันมองเขาแวบหนึ่ง หลังจากเริ่มคุ้นเคยกับเขา นางพบว่าชายคนนี้ใส่ใจมากจริงๆ ไม่เพียงไม่เย็นชาอย่างที่แสดงออกมา ตรงข้ามกันเขามักสังเกตเห็นรายละเอียดมากมาย คิดแทนนางไปทุกจุด

ไม่นาน ซ่งรั่วเจินก็เขียนตำรับยาออกมาดีแล้ว “ยึดตามตำรับยานี้ ต้มน้ำสามชามจนกลายเป็นน้ำหนึ่งชาม วันละสามครั้ง”

ฉู่อวิ๋นกุยรับตำรับยามาอย่างมีไหวพริบ “ข้าจะให้คนไปเตรียมเดี๋ยวนี้เลย”

“คุณชายหร่วนถูกพิษมาระยะหนึ่งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายยังอ่อนแอมาก หลังกินยากระบวนการถอนพิษจะต้องทรมานมากแน่”

“นี่คือยาลูกกลอนที่ก่อนหน้านี้ข้าทำขึ้น หลังกินลงไปร่างกายจะดีขึ้น สามารถบรรเทาอาการปวดได้”

ซ่งรั่วเจินหยิบยาที่ก่อนหน้านี้นางทำขึ้นออกมา ช่วงที่ผ่านมานางชอบทำยาลูกกลอนยามว่าง ภายในนั้นมียาทำให้ร่างกายแข็งแรง อีกทั้งยังทำยาถอนพิษ ตระเตรียมไว้หลายชนิด

หร่วนอวี้เฉิงสมเป็นลูกผู้ชาย หลังถูกพิษแล้วยังอดทนต่อความเจ็บปวดยามค่ำคืนอยู่ได้ แม้ไม่ใช่ยามค่ำคืน เวลาอื่นเขาก็อดทนต่อความเจ็บปวดอยู่ตลอด

แม้ว่าสีหน้าเผือดซีด แต่กลับไม่เผยความเจ็บปวดออกมาเลยสักกระผีก อดทนเก่งยิ่งนัก

ฉู่จวินถิงรับยาลูกกลอนไป เขาไม่เคยเห็นยาลูกกลอน มีประสิทธิภาพเช่นนี้มาก่อน คาดว่าไม่ธรรมดา

หร่วนอวี้เฉิงได้ยินคำพูดของซ่งรั่วเจินแล้ว เห็นฉู่จวินถิงไม่กล่าวขอบคุณก็รับมาทั้งอย่างนี้เลย แปลกใจอย่างอดไม่ได้ ปกติแล้วฉู่อ๋องไม่มีอุปนิสัยเช่นนี้นี่นา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“แม่นางซ่ง ขอบคุณเจ้ามาก!”

หร่วนอวี้เฉิงมีสีหน้าซาบซึ้งใจ แท้จริงแล้วนับตั้งแต่ซ่งรั่วเจินปรากฏตัวจนกระทั่งบอกเขาว่ามีวิธีถอนพิษ สมองของเขาก็มึนงง